مرکز خبر - پروفسور لورا کورّادی، اکوفمینیسم، تأکید کرد که جنبش زنان کورد نقشی پیشرو در مبارزهٔ جهانی زنان ایفا می‌کند و افزود که خشونت علیه زنان با وجود افزایش سطح آگاهی همچنان ادامه دارد.

پروفسور لورا کورادی در گفت‌وگویی اختصاصی با خبرگزاری فرات، به مسائل مرتبط با زنان و اشکال مختلف خشونت علیه آنان پرداخت و همچنین به الگوی مبارزهٔ زنان که از سوی عبدالله اوجالان ارائه شده است، اشاره کرد. او در ابتدای سخنانش گفت: «با وجود تعیین روز ۲۵ نوامبر به‌عنوان روز مبارزه با خشونت علیه زنان، خشونت همچنان ادامه دارد و اشکال گوناگونی به خود می‌گیرد؛ از خشونت خانگی گرفته تا خشونت جسمی، جنسی و روانی. بسیاری از زنان همچنان به دست نزدیکان سابق خود به قتل می‌رسند، و این نشان می‌دهد که تغییر واقعی هنوز بسیار محدود است.»

 

زنان، بزرگ‌ترین قربانیان جنگ‌ها و نظامی‌گری

لورا کورادی تأکید کرد که زنان بیشترین آسیب را از جنگ‌ها، نظامی‌گری و فجایع زیست‌محیطی متحمل می‌شوند. او توضیح داد که بحران‌ها همواره به تشدید خشونت علیه زنان می‌انجامند و افزود: «جنگ به معنای اوج‌گیری همهٔ انواع خشونت است، اما زنان بیشترین بهای آن را می‌پردازند؛ چه از طریق حملات مستقیم، و چه به‌سبب گسترش بیماری‌هایی که در نتیجهٔ استفاده از سلاح‌های سنگین، هسته‌ای و شیمیایی پدید می‌آیند.»

 

اوجالان و بازتعریف مفهوم رهایی زنان

کورادی تأکید کرد که اندیشه‌ها و تحلیل‌های عبدالله اوجالان، چه پیش از بازداشت و چه طی سال‌های زندان، ریشه‌های تاریخی به‌بردگی‌کشاندن زنان را با نگاهی ژرف مورد بررسی قرار داده است. او توضیح داد: «نظریهٔ اوجالان در جامعه‌شناسی، آزادی زنان را نقطهٔ آغازین و بنیادی در پروژهٔ فکری او قرار می‌دهد. در حالی‌که بسیاری از انقلابیون آزادی زن را در پایان مسیر انقلاب می‌گذارند، عبدالله اوجالان آزادی زن را در آغاز مسیر انقلاب قرار می‌دهد. از دیدگاه او، آزادی جامعه تنها زمانی تحقق می‌یابد که آزادی زنان تضمین شده باشد. این نکته بسیار مهم است و باید بر آن تمرکز کرد. به همین دلیل، عبدالله اوجالان در چارچوب نظریهٔ مبارزه زنان سهمی بزرگ بر جای گذاشته است و ما باید قدردان و سپاسگزار این نقش باشیم.»

 

زن کورد؛ الگویی جهانی در پیشگامی و دفاعِ خویش

کورادی اشاره کرد که زنان کورد امروز در صف نخست جنبش‌های جهانی زنان قرار گرفته‌اند؛ به‌ویژه از رهگذر مفهوم «دفاعِ خویش» که بر سازمان‌دهی، همبستگی و اعتماد متقابل میان زنان استوار است. او تجربهٔ «روستای ژنوار» در روژاوا را نمونه‌ای عملی از توانمندسازی زنان و ایجاد فضاهایی دانست که استقلال آنان را تقویت می‌کند.

او افزود که حضور «ژنئولوژی» (علم زن) در محیط‌های دانشگاهی رو‌به‌گسترش است و گفت: «متوجه شدم که نیمی از دانشجویانم مایل‌اند پایان‌نامه‌های خود را دربارهٔ ژنئولوژی بنویسند، زیرا این یک رویکرد رهایی‌بخش و غیرمستعمره‌ساز است که می‌کوشد جامعه را بر پایه‌هایی نوین، زیست‌محیطی و معرفتی بازسازی کند.»

او تأکید کرد که رابطه با جنبش زنان کورد فراتر از مفهوم «همبستگیِ صرف» است؛ این جنبش را منبع الهامی دانست که به پیشرفت سایر جنبش‌های فمینیستی کمک می‌کند و دانش و ابزارهای تازه‌ای در اختیار آن‌ها می‌گذارد.

 

امید با تداوم مبارزه پیوند دارد

کورادی در پایان سخنان خود تأکید کرد که فشارها بر زنان در سراسر جهان همچنان ادامه دارد و دستیابی به تغییر، نیازمند تلاش و مبارزه‌ای مداوم است. او افزود: «عبدالله اوجالان برای حقیقت اهمیتی اساسی قائل است. اگر ما خود به حقیقت دست نیابیم و آن را بیان نکنیم، به موفقیت نخواهیم رسید. از این رو، امید با پایداری در مبارزه گره خورده است.»