ژونا اردلان

سنە - انجمن مولوی در زنجیرە نشست‌های خود در مورد مولوی کورد(سید عبدالرحیم تاوگوزی) پنجشنبە ٢ شهریور دومین نشست خود را برگزار کرد.

این نشست با حضور دوستداران مولوی و برخی شعرای شهر سنه در خانەی امید بازنشستگان شهر سنه برگزار شد و در آن از کلثوم عثمان پور، شاعر و نویسنده و از محققان مولوی، دعوت به عمل آمد تا در مورد کتاب‌ها و زندگی مولوی توضیحات لازم را ارائه دهد.

کلثوم عثمان پور در رابطه با مولوی بیان داشت: مولوی(سید عبدالرحیم تاوگوزی) اهل تاوگوز بوده، تاوگوز پیشتر در سردم مولوی جزو جغرافیای ایران بوده و صد و اندی سال است که این مرز جدا شده و اکنون قسمتی از آن در باشور کوردستان و قسمتی در روژهلات است. منطقەی تاوگوز عشیره‌ای بزرگی به نام جاف‌ داشته که به همراه چند عشیرەی دیگر مشغول دامداری بوده‌اند و به دلیل نیاز به مرتعِ مناسب برای دامپروری همیشه در حال رفت و آمد به گرمسیر و سرد سیر، ییلاق و قشلاق بوده‌اند و مولوی در میان این طایفه بوده است و زبان مورد تکلم آنها سورانی(یکی از لهجه‌های زبان کوردی) بوده است و اینکه چطور مولوی  هورامی(از لهجەهای زبان کوردی) را برای کتاب‌های خود انتخاب کرده آن هم بحثی جدا دارد.

کلثوم عثمان‌پور در ادامه افزود: جلسەی قبل در مورد کتاب فوائح مولوی بحث کردیم و اینکه ملا عبدالکریم مدرس فواید الفوائح را در مورد آن نوشته است زیرا موضوع، یک موضوع سنگین است و نیاز است کسی آن را شرح دهد به این دلیل که وقتی چنین کتابی در دسترس مردم قرار می‌گیرد مردم همگی در یک سطح سواد قرار ندارند و شاید همگی آن را درک نکند.

(ببخش ای بوالعجب این بولعجب را

بیاموزش رموزات ادب را

نه تو یابی چو من ناپخته کاری

نه من یابم چو تو آمرزگاری)

وی می‌گوید: این دو بیت در شروع کتاب فوائح آمده است که مولانا از خداوند می‌خواهد به او ادب ببخشد، این نشان می‌دهد در نزد مولوی ادب مقام بالایی داشته، سید رحیم تاوگوزی که به مولوی شناخته شده است، تخلص شعری وی معدومی است که حتی  نامه‌هایش دارای چنین مهری است.

وی در مورد جمع آوری کتاب‌های مولوی می‌گوید: محمد علی قرداغی مجموعه کتابی در رابطه با تاریخ ادبیات کوردی از نسخه‌های خطی موجود جمع آوری کرده و از دست خط مولوی عکس گرفته است و کاش می‌توانستید ببینید و لذت ببرید از زیبایی که در این خط وجود دارد، بعضی مواقع فکر می‌کنم زیبایی هنگامی که از درون باشد آن موقع در تمام آثاری که تو خلق می‌کنی خود را نشان می‌دهد.

مولوی در این شعر ادب را رمز و فرمول و یا راه و روشی می‌داند برای زندگی و این چیزی است که مولوی به درک آن رسیده، و به آن باور دارد که این زندگی به اینجا ختم نمی‌شود و زندگی دیگری در جریان است، و حتما گذری دیگر در راه است و در این شعر می‌گوید که آن رمزها را به من نشان بده.

همانطور که گفتم مولوی به سه زبان سه اثر آفریده، فوائح به زبان فارسی، فضیله به زبان عربی و عقیده مرضیه به زبان کوردی و کتاب شعری خود را به هورامی، و این زیرکی مولوی را نشان می‌دهد که چرا کتاب شعر به هورامی است و کتاب‌های دیگر مولوی تعلیمی یا آموزشی است.

نشست‌های بعدی در روزهای آیندە و با حضور سخنرانان دیگری ادامە خواهد داشت.