مرکز خبر – نرگس محمدی با اشاره به مقاومت زینب جلالیان و هم‌صحبتی‌اش با وی طی چند روز کوتاه در صفحه‌ی اینستاگرامش نامه‌ای کوتاه منتشر کرد.

وی در این پست اینستاگرامی می‌گوید: «چهره‌اش را هنوز به خاطر دارم. چشمانش پرنفوذ بود، اراده‌ای آهنین داشت، حرف‌زدنش دقیق و شمرده بود و زندان را به معنای واقعی هیچ می‌انگاشت. از مواجهه دادنش با پدر و مادرش برایم گفت. از شکنجه‌های هولناک حبس در سلول انفرادی گفت. زینب می‌گفت سلول من منفذی به بیرون نداشت، بعد از ماهها حساب روز و شب از دستم رفت. یک بار تصور می‌کردم شب است، دندانهایم را شستم تا بخوابم، زندانبان در را باز کرد، گفت بیا بیرون. گفتم می‌خوام بخوابم. گفت بیا. از راهرو رد شدم در را باز کردم، آفتاب وسط آسمان بود. همین چند جمله برای من کافی بود تا بفهمم شکنجه‌ی سفید یعنی چه؟

به اراده‌اش غبطه می‌خوردم و با احترامی که از تمام وجودم بر می‌خاست، نگاهش می‌کردم. عمر این هم‌سلولی بودن کوتاه بود و دیگر ندیدمش. فایل صوتی اخیر را شنیدم. زینب به دلیل شکنجه‌های هولناک جسمی و روانی بیماری‌هایی دارد که شکنجه‌ی گران برای اعمال فشار بیشتر او را از حق درمان محروم کرده‌اند. او در زندان‌هایی نگهداری می‌شود که فاقد امکانات بهداشتی است و نیاز به درمان فوری دارد.»