شبنم توکلی

تهران - نمایشگاه عروسک‌های دست ساز زهرا شفائی با داستان‌هایی نوشته سیما کاموری در خانه هنرمندان تهران برگزار شد. این نمایشگاە از ٢١ مهرماە آغاز شدە و تا ٨ آبان‌ماە ادامە خواهد داشت.

 زهرا شفائی در گفت‌وگو با خبرگزاری ما در مورد کارهای خود می‌گوید: زمان که دلقکی از ذهن ما بیرون می‌آید نمی‌توانیم آن را با آن دماغ بزرگ قرمز و رنگ‌های تند نبینیم. دلقک، همیشه خوشحال نیست یا قرار نیست همیشه ما را بخنداند. مفهوم دلقک، پیچیده در طنز است و این طنز، زاده آگاهی است. آگاهی‌ای ورای جریان نمایش و حتی آگاهی‌ای ورای جریان اجتماعی. 

در ادامە سخنان می‌گوید: به عنوان عروسک سازی با زمینه فعالیت در حوزه نمایشی و گذراندن جلسات تخصصی مربوط به حوزه‌ی نمایش دلقک و بعد از آشنایی با جنبه‌های دراماتیک دلقک و نقش آن در دنیای نمایش، ساخت مجموعه‌ی عروسک‌هایی را پیش گرفتم که همگی دلقک هستند. هر کدام داستانی دارند که این داستان‌ها دقیقا به شیوە‌ی نمایش دلقک، به بزرگ نمایی و رویارویی با این خلأها پرداخته شده.

در این داستان‌ها می‌خوانید: شاید کسی باید بیدارم کند! تا ببینم لبخند، همیشه شادی نیست و دنیای انسان‌ها یک اندازه نیست. شاید نتوانستم یا نخواستم ببینم نقشی که به آدم ها داده‌ام چقدر سزاوار است. شاید از نقشی که به من داده اند متنفرم و مجبورم! شاید آنقدر بازی کرده ام، آنقدر خواسته ام هنرمند نشان دهم که فراموشم شده اینجا، هنر مرده است. شاید جایی خودم را گم کرده بشم. شاید جایی کسی گم کرده بشد مرا. شاید جایی کسی، دوستیف غریب آشنایی باید می گفت که زیبایی که هستی تا باور کنم کهاین صورت، همه ی من نیست؛ که درونم چه دارم. شاید می‌ترسم از درونم می‌ترسم که زیبا نباشد، خب نباشد شاید لال شده‌ام چون نمی‌دانم چه بگویم؛ چون نمی‌دانم کدام جمله ارزش گفتن دارد؟ شاید باید بیدار شوم. شاید باید کسی بگوید حقیقتی وجود ندارد. بالهایت را باز کن.