روشیل جونیور

سویدا - «گرسنگی دلیل بیرون رفتن ما از خانه و حضور در میدان الکرامه نیست، بلکه از دست دادن عزت و بردگی تحمیل شده به ما چیزی است که ما را وادرار به حضور در تجمعات اعتراضی می‌کند. شرکت کنندگان در اعتراضاتی که در شهر سویدا سوریه برگزار می‌شود تأیید کردند تا رسیدن به تمام خواسته‌هایشان به اعتراضات خود ادامه خواهند داد.

روز گذشته جمعه ٢۴ می، صدها تن از ساکنان در میدان الکرامه در مرکز شهر سویدا تجمع کردند و خواستار آزادی، زندگی شرافتمندانه و اجرای قطعنامه‌ی ٢٢۵۴ سازمان ملل شدند. معترضان با در دست داشتن گل و دست نوشتە، تخلفات انجام شده علیه ساکنان اردوگاه رکبان را محکوم کردند و بنرهایی در همبستگی با بازداشت شدگان و ناپدیدشدگان قهری در دست داشتند.

زنان سویدا در تظاهراتی که چندین ماه است ادامه دارد شرکت گسترده‌ای داشتند و پس از اینکه تصمیم گرفتند علیه بی‌عدالتی بایستند و حقوق خود و فرزندانشان به ویژه بازداشت شدگان و آوارگانی که مجبور به ترک سوریه شده‌اند را مطالبه کنند، به عنوان رهبر این جنبش مسالمت‌آمیز محسوب می‌شوند.

صالحه طویل، مادر مسن یک زندانی در زندان‌های دولت دمشق است. او خلبانی است که پس از شانزده سال خدمت از صفوف ارتش دولت دمشق جدا شد، زیرا نمی‌توانست گسترش فساد در قدرت را تحمل کند، اما پس از جدایی از ارتش او را چندین بار دستگیر و شکنجه کردند. صالحە گفت «من نتوانستم پسرم را در زندان ببینم» و از زنان خواست که به میدان‌ها بروند و از حقوق خود و فرزندانشان دفاع کنند و خواستار آزادی زندانیان بی‌گناه که در زندان‌های دولت دمشق محبوس هستند، شوند.

 

 

«ما خواستار اجرای قطعنامه‌ی ٢٢۵۴ شورای امنیت هستیم»، رحاب کمال الدین شرکت کننده در اعتراضات صحبت‌های خود را اینگونه آغاز کرد و توضیح داد که برای مطالبه‌ی «سرنگونی رژیم» به میدان آمده است و با تأکید بر اینکه گرسنگی دلیل اعتراضات آن‌ها نیست، گفت: «از دست دادن عزت و بردگی تحمیل شده به ما چیزی است که ما را وادرار به حضور در تجمعات اعتراضی می‌کند، ما زنان از این نظام نمی‌ترسیم و تا زمانی که دنیا را متقاعد نکنیم که رژیم منقضی شده است، به اعتراضات ادامه خواهیم داد.»

وی خاطرنشان کرد: «علیرغم تهدیدهایی که علیه اعتراضات ما می‌شود، ما نمی‌ترسیم و تسلیم حکومت دمشق نمی‌شویم، به ویژه پس از اینکه طعم آزادی و کرامت را چشیده‌ایم. بنابراین من از زنان می‌خواهم که به خاطر فرزندانشان که در سراسر جهان آواره شده‌اند در اعتراضات شرکت کنند.»

 

 «ما آینده‌ای امن برای فرزندانمان می‌خواهیم»

ملک حکیم یکی دیگر از شرکت کننده‌هاّ در اعتراضات و مادر دو فرزند نیز خواستار آینده‌ای امن برای فرزندانش شد و گفت: «من نمی‌خواهم فرزندانم وقتی بزرگ شدند بدون اطلاع از سرنوشت خود مهاجرت کنند یا به خدمت سربازی بروند. به ویژه پس از ایجاد شرایط غم‌انگیز ۵٠ سال گذشته که ما زیر سلطه‌ی طاغوت بوده‌ایم». وی با اشاره به اینکه جوانانی که مهاجرت کرده‌اند در کشورهای خارجی احساس درماندگی می‌کنند، اما به خاطر رژیم مجبور به این کار هستند که آن‌ها را ملزم به خدمت در ارتش می‌کند.

وی خاطرنشان کرد: مطمئنم حکومتی که پنجاه سال طول کشیده است به راحتی سقوط نخواهد کرد، اما با وجود آن‌ها همچنان ادامه خواهند داشت. وی خواستار آزادی بازداشت شدگان و بازگشت آوارگان برای زندگی در وطن خود هستند، زیرا آن‌ها سزاوار زندگی در سرزمینی پر از چیزهای خوب هستند.

 

 

سحر حمزه یکی دیگر از شرکت کنندگان در این اعتراضات گفت: «حتی اگر سنگ هم بخوریم ما از گرسنگی نمی‌میریم».

وی با اشارە بە اینکە یکی از دلایلی که او را وادار به شرکت در اعتراضات کرده است، مهاجرت تنها پسرش به خارج از کشور بود، گفت: «او آموخت و بزرگ شد تا تجربیات خود را در داخل سوریه سرمایه‌گذاری کند، اما از جوانان حمایت نمی‌شود، در حالی که کشورهای خارجی او را در آغوش گرفتند و در مقابل، من به عنوان یک مادر، پسرم را از دست دادم.»