مرکز خبر- روز پنج‌شنبه ۶اردیبهشت‌ماه، مرکز پژوهش‌های مجلس با استفاده از شاخص فقر چندبعدی جهانی و با استفاده از داده‌های پرسشنامه‌ی درآمد و هزینه‌ی خانوار در سال ۱۴۰۱ تصویری از وضعیت موجود محرومیت در ایران ارائه کرد که بر مبنای آن، استان سیستان وبلوچستان با اختلاف بسیار بالایی، محروم‌ترین استان ایران شناخته شده است. پس از سیستان و بلوچستان، استان‌های کرمان و خراسان جنوبی بیشترین درصد محرومیت را داشته‌اند و سمنان، اصفهان و قزوین کمترین درصد محرومیت در بین خانوارها را دارا هستند.

مطابق این رتبه‌بندی از وضعیت محرومیت در ایران نزدیک به ۳۰ درصد از خانوارهای سیستان و بلوچستان در محرومیت به سر می‌برند که در مقایسه با سایر استان‌ها، عدد بسیار بالایی است.

براساس این گزارش، اختلاف سطح محرومیت در سیستان و بلوچستان با استانی مانند تهران ۲۸ درصد است. اختلاف این استان با رده‌ی دوم این رتبه‌بندی یعنی استان کرمان، ۲۲ درصد عنوان شده است.

استان سیستان و بلوچستان، همواره در طول تاریخ چه در نظام شاهنشاهی و پس از انقلاب ۵۷ همواره به عنوان محروم‌ترین استان‌ها معرفی شده و آمارهای سالانه در چند سال اخیر در این استان همواره جمعیت زیر خط فقر مطلق در این استان را بیش از ۴۵ درصد اعلام کرده است و این استان با مشکلاتی چون نبود امکانات آموزشی برای کودکان، کمبود آب آشامیدنی، نبود فرصت‌های شغلی، عدم گازرسانی و... مواجه بوده است.

محرومیت خلق بلوچ در این استان که به صورت عمدی از سوی مقامات جمهوری اسلامی صورت می‌گیرد، بسیار متفاوت‌تر از سایر استان‌های ایران است و جدای از کمبود زیرساخت‌ها در این استان، تأمین نیازهای اولیه‌ی خانواده‌ها از جمله غذا یکی از معظلات اصلی شهروندان محروم این استان است.

براساس گزارشات منتشر شده، پس از آغاز جمعه‌های اعتراضی در جریان خیزش انقلابی «ژن ژیان ئازادی» از ۸ مهرماه سال ۱۴۰۱ که منجر به جانباختن و مجروح شدن صدها تن شد، تمرکز جمهوری اسلامی به سرکوب مردم و ایجاد محدودیت برای شهروندان این استان بوده است و شرایط مردم در حوزه‌ی رفاه عمومی و دسترسی‌ها نسبت به گذشته نیز بدتر هم شده است.