سنه – به گزارش خبرگزاری زن،‌ امروز پنج‌شنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ در سراسر ایران دوازدهمین تجمعات اعتراضی بازنشستگان و معلمان برگزار شد و در سنه (سنندج) هم مانند دیگر شهرها شاهد تجمع جمع کثیری از بازنشستگان و معلمان این شهر بودیم.

این تجمع هم مانند دیگر تجمعات با حضور گرم و پر جوش بازنشستگان و معلمان و جمعی از دانش‌آموزان که برای همراهی معلمان خود حاضر شده بودند برگزار شد و با سخنرانی بیان رستمی، فاطمه زندکریمی و جمعی دیگر از مردان و زنان عضو انجمن صنفی همراه بود.

انجمن صنفی معلمان دراین تجمع به نبود امکانات رایگان و مساوی برای دانش‌آموزان، حق تدریس به زبان مادری، آزادی معلمان زندانی، نبود مکانی برای انجمن، پایین آمدن سن اعتیاد دانش آموزان و رسیدن به سن ١٠ و ١٢ سالگی، ترک تحصیل دانش‌آموزان به علت فقرمالی و در برخی موارد خودکشی دانش‌آموزان به علت بی‌انگیزگی و نداشتن توان مالی برای ادامه تحصیل، مدارس تخریبی و غیر قابل استفاده، و خیلی موارد دیگر اشاراتی کردند و بیان داشتند اعتراض آنها تنها برای افزایش درآمد نیست و افزایش درآمد تنها یکی از خواسته‌های آنهاست.
         

 «خیابان‌ها برای ماست تا صدایمان را بلند کنیم و ما به راهمان ادامه می‌دهیم»

 بیان رستمی در سخنانش به این نکته اشاره کرد که «این تجمع دوازدە‌همین تجمع فرهنگیان است و خواست آنها کاملا روشن و واضح است و چیزی خلاف قانون ومقررات نیست، و چون به دنبال حقوق خود و فرزندان خود برای آینده‌ای برابر هستیم و نه با فشار اداره‌ی کل ونه با تلفن‌های اداره‌ی اطلاعات دست از اعتراضات خود برنمی‌داریم و از تمام معلمانی که تا حالا حاضر نشده‌اند در این تجمعات حضور داشته باشند خواست تا برای خواسته‌هایشان به میدان بیایندو تنها به اعتراض در دفتر مدارس اکتفا نکنند.و بیان داشت آیا از عدالت آموزشی دراین مملکت معنای باقی مانده است؟ و آیا خودشان با رفتار و کردارشان بند ٣٠ قانون اساسی را کە دولت موظف است تمام امکانات رفاهی را برای دانش‌آموزان فراهم کند نقض نکرده‌اند؟»

و اشاره کرد دولت موظف است تمام امکانات را برای دانش‌آموزان بدون هیچ فرق و تبعیضی فراهم کند. و تاکید کرد که ما معلمان در این راه پابرجا هستیم تا رسیدن به حقوق و خواسته‌هایمان به راهمان ادامه می‌دهیم وخیابان‌ها برای ماست تا صدایمان را بلند کنیم و عقب نمی‌کشیم.

 

«کالایی کردن مدارس و فراموشی اصل ٣٠ قانون اساسی»

در این میان فاطمه زندکریمی به نابرابری‌هایی که در آموزش و پرورش وجود دارد اشاره کرد و بیان داشت «متاسفانه سال‌هاست رسانه‌های حاکمیت تجمعات و اعتراض‌های فرهنگیان را تنها به یک خواست معیشتی تنزل داده‌اند، در حالیکه خواست اصلی ما این است که اصل ٣٠ قانون اساسی کە در آن دولت موظف است وسایل آموزشی رایگان را برای همه‌ی ملت تا پایان دوره‌ی متوسطه فراهم سازد، اجرا شود. در حالی که از نیمه‌ی دهه‌ی هفتاد با کالایی کردن مدارس این اصل را به فراموشی سپرده‌اند.

دانش آموزی که خانوادهایی فقیر دارد و نتواند ادامه تحصیل دهد نیز مانند خانواده‌اش می‌شود و این چرخه‌ی معیوب استثمار ادامه می‌یابد، مانند قالیباف‌ها و حداد عادل‌ها که خود مراکز ادبی و فرهنگی تاسیس می‌کنند و با شهریه‌های هنگفت فرزندان مسئولین در آنجا آموزش می‌بینند. آیا دانش‌آموزان ما کد ملی ایرانی ندارند و ایرانی نیستند؟ چرا وزیر آموزش و پرورش باید در کشور عراق و سوریه و لبنان مدارس استاندارد افتتاح کنند در حالی که بالای ۴۰ درصد از مدارس ما تخریبی و غیر قابل استفاده هستند؟ چرا باید نیروهای خدماتی مدارس با حقوق خیلی کم کار کنند درحالی که رییس اداره کل و معاون‌های آنها پول‌های کلانی به جیب می‌زنند». و صحبت‌هایی و سوال‌هایی از این قبیل که متوجە مسئولین بود.

در ادامه با شعارهایی از قبیل «معلم زندانی آزاد باید گردد»، «رتبه‌های پوشالی وعده‌های توخالی»، «تدریس به زبان مادری حق مسلم ماست»، «امکانات رفاهی رایگان باید گردد»، «اجرای همسان‌سازی بدون حقه‌بازی» و ... و همچنین با پخش کردن کارت‌های قرمزی که به نشان اعتراض به بعضی از ارگان‌ها نشان داده می‌شد مراسم را به پایان بردند و از تمام بازنشستگان که در تمام اعتراض‌ها حضور داشتند تشکر و قدردانی شد و به احترام آنها کارت سبزی نشان داده شد.