مبارزه خبرنگاران زن برای افشای حقیقت
خبرنگاران زن کورد با هر گزارشی که منتشر می‌کنند، نه تنها مشکلات روزمره مردم کورد را به تصویر می‌کشند، بلکه نقش مهمی در تغییر نگرش جامعه نسبت به مسائل زنان ایفا می‌کنند و به‌عنوان پیشگامان در افزایش آگاهی عمومی شناخته می‌شوند.
آوزم ویان
حسکه- در کوه‌ها و دشت‌های منطقه کوردستان، زنان با قلب‌هایی پر از امید و اراده قوی برای انتقال حقیقت تلاش می‌کنند، در شرایطی که بسیاری از زنان با محدودیت‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کنند. آنها توانسته‌اند صدای خلق کورد را از طریق نوشتارهای خود به جهان برسانند.
روزنامه‌نگاری آزاد ابزاری برای تغییر وضعیت در جامعه و افزایش آگاهی عمومی شده است. در چنین فضایی، هر مقاله‌ای که نوشته می‌شود، به‌عنوان صفحه‌ای جدید در تاریخ مبارزه زنان کورد علیه نابرابری‌ها و فشارها به شمار می‌آید.
این زنان همیشه با موانع زیادی در تلاش‌های مستمر خود برای پوشش اخبار جاری و مسائل اجتماعی مواجه بوده‌اند، به‌ویژه در حوزه‌های حقوق بشر و آموزش و فرهنگ. به‌عنوان مثال، خبرنگاران زن در مناطق روستایی و دورافتاده کوردستان با کمبود فرصت‌ها روبه‌رو هستند، اما این موضوع نتواسته مانع از ادامه فعالیت‌های آنان شود. با هر گزارش و مقاله‌ای که منتشر می‌کنند، آنها نه تنها بر مشکلات روزانه مردم کورد نور می‌افکنند، بلکه ابتکار عمل را در افزایش آگاهی عمومی به دست می‌گیرند و نقش مهمی در تغییر نگرش جامعه نسبت به مسائل زنان ایفا می‌کنند. تلاش‌های آنان و قلم‌هایشان به‌عنوان نشانه‌ای از استقامت و وفاداری به عدالت و حقیقت ادامه دارد.
هبون عمر، خبرنگار کانال روناهی، در این باره گفت: «روزنامه‌نگاری کوردی برای اولین بار در جهان در قاهره در سال ۱۸۹۸ تحت رهبری مقداد مدحت بدرخان آغاز شد و اولین بار با نام روزنامه کوردستان توسعه یافت. این گامی مهم برای زبان کوردی و منطقه کوردستان بود، زیرا کوردستان به کشورهای مختلف تقسیم شده بود و آنها قصد داشتند هویت، فرهنگ و زبان کوردی را نابود کنند. بنابراین، گام اول روزنامه‌نگاری احیای هویت، فرهنگ و موجودیت کوردی بود که با مشکلات زیادی روبه‌رو شد.»
او به این نکته اشاره کرد که «زنان تبدیل به نماد رسانه‌ها شده‌اند و بسیاری از افراد برای توسعه و انتشار روزنامه‌ها و رسانه‌های کوردی مبارزات بی‌سابقه‌ای انجام داده‌اند و جان خود را فدای این کار کرده‌اند.»
هبون عمر افزود: «به دلیل ذهنیت‌های محافظه‌کارانه، زنان به‌عنوان افرادی ناتوان در پیشرفت در زمینه‌های سیاسی و اجتماعی معرفی می‌شدند، اما در رسانه‌ها واضح بود که زنان قادرند در تمام زمینه‌ها نقش‌آفرینی کرده و مبارزه کنند. بسیاری از زنان جان خود را برای پوشش مشکلات اجتماعی، جنگ‌ها و ویرانی‌ها در کشورشان فدا کردند.»
اگر رسانه‌ها نبودند، روژآوا هرگز به جهان شناخته نمی‌شد
او همچنین به شخصیت غربتلی ارسوز، پیشگام رسانه‌ها، اشاره کرد که زنان دیگر به دنبال ادامه این مسیر مبارزاتی بودند و افزود: «در منطقه شمال و شرق سوریه، جایی که انقلاب زنان آغاز شد، زنان به ویژه در رسانه‌ها مبارزه می‌کنند و تلاش می‌کنند. نمونه‌هایی مانند جیهان بیلگین که برای میهن خود تلاش کردند تا حملات و نقض حقوق بشر از سوی اشغالگران را پوشش دهند. اگر رسانه و روزنامه‌نگاری قوی نداشتیم، حقیقت این رویدادها که در این منطقه رخ داده است، به سرتاسر جهان نمی‌رسید.»
هبون عمر سخنان خود را با این جمله به پایان رساند: «به‌خاطر شهدایی که برای سرزمینشان با قلم‌ها و دوربین‌هایشان مبارزه کردند و جان خود را فدای این کار کردند، ما به‌عنوان زنان، به‌ویژه خبرنگاران، باید تلاش‌های خود را دوچندان کرده و مسیر خود را ادامه دهیم.»