«ما به قوانین زن‌ستیزانه طالبان تن نداده و تسلیم نمی‌شویم»
داکتران معترض در اعتراض به فرمان‌های طالبان، می‌گویند: طالبان به خوبی می‌دانند که تعداد داکتران زن و معلمان که به دختران پایین‌تر از صف ششم درس می‌دهند زیاد است. اگر اعتراضات شروع شود زنان دیگر هم از فرصت استفاده کرده به نیروی بزرگی مبدل می‌شوند.
بهاران لهیب
کابل- حاکمان طالب در افغانستان هر روز برای سرکوب زنان فرمانی صادر می‌کنند. مضمون فرمان‌هایشان از دور هویدا است که زنان را به اسارت بیشتر بکشانند بنا به نفرت که نسبت به زنان دارند و افکار زن ستیزیشان را بیان می‌دارند.
در طول سه سال حاکمیت طالبان تمام زنان از کار در بیرون از منزل و تحصیل محروم ساخته شدند. فقط یگانه بخش که زنان در آن کار می‌کنند بخش صحت است و بعضی معلمان که به دختران پایین‌تر از صنف ششم تدریس می‌نمایند. برای آنان هم از تاریخ ۱۴ جوزای ۱۴۰۳ طی مکتوبی که با فرمان ملاهیبت‌الله آخوندزاده «رهبر طالبان» صادر شد، معاش تمامی زنان ۵هزار افغانی پرداخت شود. این فرمان باعث گردید تا تعدادی از زنان بخصوص بخش صحت در چهارشفاخانه کابل (شخ‌زاید، استوماتولیژی، صحت طفل و وزیرمحمد اکبرخان) دست به اعتراض بزنند و با فرمان مخالفت شدیدی را نشان دهند و در عین حال هیئت را نزد حاکمان وزارت صحت فرستادند که با توهین و تحقیر مواجه شدند.
ما با تعدادی از این معترضین داکتر ملاقات داشتیم که همه‌شان از حاکمیت طالبان متنفر و معترض بودند.
صالحه نیازی، داکتر در یکی از شفاخانه‌ها برای ما گفت: «ما قبل اعتراض هیئت را بین خود تعیین نمودیم که نزد وزیر وزارت صحت بروند و مشکلات اقتصادی که دامنگیر ماست به وی بیان دارند. وزیر حاضر نشد ما را ملاقات کند. چند تن دیگر از مقامات وزارت آمدند با توهین و تحقیر و تهدید برخورد کردند، اجازه نداند کار به زنان را. رو به ما کردند که شما خوش باشید که اجازه کار را دارید در غیر آن ما به شما و کارتان نیاز نداریم.»
راضه صفا، یکی دیگر از داکتران معترض برای ما گفت: «کارمندان زن از چهار شفاخانه که بین هم وعده مانده بودیم یک پشت دیگر در عین روز در نزدیک شفاخانه مربوطه ما دست به اعتراض زدیم. با اینکه مانند نمایندگان ما، همه‌ای ما را سرزنش کردند که زن هستید کار خلاف شرعیت می‌کنید باید به زندان بروید.»
نفیسه فروغ، با لبخند که بر لب داشت به سخنان هم مسلکان خود اضافه کرد: «در کنار اینکه طالبان ما زنان را همیشه از زندان، شکنجه، جامعه سنتی افغانستان، لت و کوب، تجاوز و تعرض جنسی ترسانده‌اند. اما این را به خوبی متوجه شده‌اند که از این تهدید‌ها نمی‌ترسیم. ما همه به حقوق که ماهانه به دست می‌آوریم نیاز داریم. در عین حال مردم و به خصوص زنان به حمایت ما ضرورت دارند. شغل و مسلک ما برای ما اجازه نمی‌دهد که ترس به دل راه بدهیم و دست از اعتراض برداریم.»
تمام داکترانی را که ملاقات کردیم حرف‌های خود را چنین خاتمه دادند: «ما از هیچ تهدید طالبان ترس نداریم، برعکس بعد اعتراضات ما، طالبان از تصمیم که گرفته بودند عقب نشینی نموده و در رسانه‌ها اعلام کردند که معاشات کارمندان زن به دلیلی به تعویق افتاده که مشکل تکنیکی پیش آمده است. آنان به خوبی این را می‌دانند که تعداد داکتران زن و معلمان که به دختران پایین‌تر از صف ششم درس می‌دهند زیاد است. اگر اعتراضات شروع شود در این جریان زنان دیگر هم از فرصت استفاده کرده به نیروی بزرگی مبدل می‌شوند. بهتر همین را دانسته‌اند که از تصمیم‌شان بگذرند. ولی ما زنان هیچگاه به قوانین و فرمان‌های زن ستیزانه‌شان تن نداده تسلیم نمی‌شویم.»