«کوبانی برای ما افتخار است»
زنان کانتون کوبانی در روز جهانی کوبانی به حملات اشغالگرانه به این منطقه اشاره کردند و گفتند: جهانی که در سال ٢٠١۴ از ما حمایت کرد، اکنون چشمان خود را بر حملات و تهدیدها بسته است.
برچم جودی
کوبانی- در ١۵ سپتامبر ٢٠١۴، مزدوران داعش با همکاری و پشتیبانی دولت ترکیه به شهر کوبانی حمله کردند. مبارزان YPJ/YPG و دوستداران کوردستان از چهار بخش کوردستان به سمت کوبانی رفتند و ١٣۴ روز با مقاومت از کوبانی دفاع کردند و در ٢۶ ژانویه‌ی ٢٠١۵ پیروزی کوبانی را اعلام کردند.
مقاومت قدرتمندی که در کوبانی به وجود آمد به لطف و برکت مبارزات رزمندگانی که به عنوان نماد مقاومت و منشأ نابودی داعش معرفی شده‌اند، به مقاومتی جهانی تبدیل شد. مقاومت ١٣۴ روزه در سراسر جهان طنین‌انداز شد. در ٣٠ کشور جهان و کوردستان اول نوامبر ٢٠١۵ را روز جهانی حمایت از کوبانی اعلام کردند. در این تاریخ مردم از ٣٠ کشور جهان و همزمان با شعار «بسیج جهانی برای کوبانی و بشریت علیه داعش» به خیابان‌ها آمدند و حمایت خود را اعلام کردند.
به مناسبت نهمین سالگرد روز جهانی حمایت از کوبانی، زنان کانتون کوبانی نظرات و نارضایتی خود را از نگرش جهانیان بیان کردند.
«کوبانی هر روز با حملات تهاجمی مواجه است»
عدله بوزان به تداوم حملات دولت ترکیه در ٩ سال گذشته به کوبانی اشاره کرد و گفت: آوارگی را که در سال ٢٠١۴ شاهد بودیم فراموش نخواهیم کرد. ما فراموش نخواهیم کرد که چگونه دولت ترکیه سعی کرد سرزمین ما را از طریق داعش اشغال کند و از ما بگیرد. اما به لطف دختران و جوانان دلاور ما که جان خود را برای حفاظت از سرزمین کوبانی فدا کردند، مقاومت کوبانی به پیروزی رسید. کوبانی از نظر جغرافیایی منطقه‌ای کوچک است، اما با نام و مقاومتش ارزشمند و بزرگ است. ١ نوامبر ٢٠١۴ به عنوان روز جهانی کوبانی اعلام شد و مردم سراسر جهان از ما حمایت کردند. ٩ سال از آزادسازی کوبانی می‌گذرد اما در این سال‌ها حملات و بمباران دولت ترکیه متوقف نشده است. کوبانی هر روز با تهدید اشغالگری مواجه است. می‌بینیم که در برابر این تهاجمات و حملات تمامی جهان ساکت است و کشورهایی که در فعالیت‌های خود «زنده باد مقاومت کوبانی» می‌گفتند، سال‌هاست که در برابر این حملات هیچ موضعی نمی‌گیرند.
عدله بوزان تأیید کرد که از نام و میراث مقاومت کوبانی مراقبت خواهند کرد و ادامه داد: کوبانی میراثی متفاوت برای خلق کورد دارد و در قلب همه‌ی ما ارزش زیادی دارد. بنابراین، دولت ترکیه هر کاری بکند، ما این سرزمین را ترک نخواهیم کرد. کوبانی سرزمین ماست و هواپیماها و تانک‌ها و توپ‌های ترک‌های اشغالگر تأثیری در مقاومت ما نخواهد داشت. مرگ یک بار در زندگی انسان رخ می‌دهد و برای ما اگر مرگی هست بگذار با عزت و بر روی خاک و سرزمین‌مان باشد. خون ما رنگین‌تر از مبارزانی نیست که جان خود را برای حفاظت از کوبانی فدا کردند. در روز جهانی کوبانی که جهان چشمان خود را به روی تهدیدات دولت ترکیه می‌بندد، موضع ما این است.»
«موضع جهان در برابر حملات دولت ترکیه باید مانند اول نوامبر باشد»
امینه عثمان با بیان اینکه بشریت مدیون مقاومت کوبانی است اما بر اساس آن عمل نمی‌کند، ادامه داد: «ما در سال ٢٠١۴ کوبانی را ترک کردیم اما روح، قلب و گذشته ما همیشه در سرزمین‌مان بود. رویدادها و حماسه‌های مقاومتی که در کوبانی رخ داد باعث شد امروز در خانه‌هایمان باشیم. مزدوران داعش که در عرض چند ساعت می‌توانستند بسیاری از مناطق را اشغال کنند و ارتش نتوانست با آنها بجنگد، در کوبانی شکست خوردند. مزدوران داعش که تهدید بزرگی برای کل بشریت بودند، توسط مبارزان و انقلابیون کورد شکست خوردند. بنابراین تمام بشریت مدیون این مقاومت است. درست است که این مردم در اول نوامبر حمایت خود را از کوبانی نشان دادند، اما این کافی نیست. امروز خلق کورد و بشریت با همین خطر روبرو هستند، اما ما آن احساسات و حمایت‌ها را نمی‌بینیم.»
امینه عثمان با این جمله که ما فقط یک بار از کوبانی رفتیم، اما اکنون هزاران بار اینجا هستیم، اینگونه ادامه داد: «دولت ترکیه تلاش می‌کند ما را وادار به مهاجرت کند، اما این نقشه‌ها و برنامه‌ها پوچ و بی‌نتیجه است. ما هیچ توقعی از جامعه‌ی جهانی و جهان نداریم، زیرا کسانی که در کوبانی جنگیدند و امروز هم می‌جنگند، امید و فرزندان این سرزمین هستند. امید ما به رزمندگان است و امید مبارزان نیز به ما است، ما در این سرزمین خواهیم جنگید و با محافظت از کوبانی از کل روژآوای کوردستان محافظت خواهیم کرد.»
«تا زنده باشیم این سرزمین را ترک نخواهیم کرد»
آیسل ابراهیم نیز درباره ماجرای ترک کوبانی گفت: «در جریان مقاومت کوبانی، دخترم که از رزمندگان YPJ بود مجروح شد. در آن زمان تصمیم گرفتم کوبانی را ترک نکنم و پیش دخترم و هم رزمانش بمانم. اما وقتی جنگ به شهر رسید و درگیری شدید شد، مجبور شدم به همراه خانواده کوبانی را ترک کنم. آن زمان در شهر پرسوس باکور کوردستان که روبروی کوبانی است ماندم. روزها و شب‌هایم را در گریه سپری می‌کردم، زندگی در زیر سایه دولت ترکیه برایم بسیار سخت بود. آشنایان و دوستان ما به شهرهای بزرگ باکور کوردستان و ترکیه رفتند، اما من نرفتم تا نزدیک کوبانی بمانم. محل اقامت من یک مرغداری بود. اما از آن وضعیت راضی بودم، در آن مرغداری چادر به پا کردم. به محض اینکه کوبانی آزاد شد، بلافاصله با خانواده‌ام بازگشتم.»
آیسل ابراهیم با اشاره به اینکه کوبانی افتخار بشریت است، گفت: «شرایطی که اکنون طی می‌کنیم ما را به یاد همان روزها می‌اندازد. نه تنها روزهای مهاجرت و رنج، بلکه، احساسات مقاومت و مبارزه برای حفاظت از کوبانی روز به روز در ما تجدید و زنده می‌شود. کوبانی برای ما افتخار است، تا زنده باشیم این سرزمین را ترک نخواهیم کرد.»