هاوژین شیخی

دیواندره- پخشان عزیزی طی نامه‌ای سرگشاده از زندان اوین  تحت عنوان «کتمان حقیقیت و آلترناتیو آن»، ضمن اشاره به رنج «زن بودن» و «کورد بودن» در سیستم جمهوری اسلامی، به شکنجه‌های خود در سلول انفرادی و نگهداری‌‌اش در شرایط غیرانسانی خود اشاره می‌کند.

لحظه‌ای تصور کنیم صدایی علیه سانسور و سرکوب و ستم زمانه نیست! هیچ قوانین بازدارنده‌ای علیه کودک‌همسری و ازدواج‌های اجباری، خشونت خانگی علیه زنان، صدور حکم اعدام علیه زنان زندانی،  قتل‌ و خودکشی وجود ندارد. همانطور که زنان کنشگر می‎گویند«جمهوری ‌اسلامی به شکل روشمند و هدفمند، با استفاده از تمام ابزار و قوای حکومت، به ویژه با وضع قوانین، سیاست فرودست‌سازی زنان را پیش برده و حقوق انسانی زنان را سلب می‌کند .»

 

پخشان عزیزی در نامه‌ای که از زندان نوشته بود، می‌گوید:

«شریفه محمدی ، من و دیگر زنانی که در صف اعدام‌اند، اولین و آخرین زنانی نیستیم که به صرف جست‌جوی زندگی آزاد و باشرافت محکوم گشته‌ایم و می‌گردیم. اما تا جانی داده نشود، آزادی نیز محقق نمی‌گردد. بهای آزادی سنگین است. جرم‌مان پیوند دادن ژن، ژیان، آزادی است.»

«من تروریست نیستم . مشت‌های گره‌کردەی بازجو که به عنوان یک دولت‌مرد هر بار اقتدارش را به رخ می‌کشد، کوبیده می‌شود، صدایی که فریاد می‌شود، چرا کتمان حقیقت می‌کنی؟!بزرگترین حقیقت اجتماعی، یعنی زن و هویتش را، کورد بودن را، زندگی و آزادی را کتمان کرده‌اید، کدام حقیقت و کدام کتمان حقیقت؟!»

جمعی از کنشگران در حوزه‌های مختلف طی مصاحبه با خبرگزاری ما، ضمن محکوم کردن اقدامات زن ستیز  جمهوری اسلامی،  خواهان لغو حكم اعدام پخشان عزیزی و شریفه محمدی، روزنامه‌نگار ، مددكار اجتماعی، و فعال حقوق زنان كورد و کارگری هستند.

زیبا.ا یکی از زنانی است کە در اعتراض به حکم اعدام پخشان  عزیزی می‌گوید: زنان هموارە تا همیشە در تاریخ حکومت اسلامی هموارە مورد ظلم و تبعیض و سخت‌ترین احکام اسلامی بوده‌اند، در این میان زنانی وجود دارند کە پرچم‌دار آگاهی و آزادی بوده‌اند، مانند چراغ راه را برای زنان دیگر روشن کرده‌اند، زنانی جسور و آزاده که با زندانی شدن و صدور احکام سنگین برای آنها نه تنها  صدای آنها خاموش نمی‌شود، بلکه صدایی رساتر برای آزادگی به زنان دیگر می‌بخشند. همه ما زنان آزادیخواه، پخشان عزیزی و شریفه محمدی هستیم با زندانی کردن هر کدام از ما هزاران پخشان و شریفه دیگر سر بر می‌آورند.

سروه.م یکی دیگر از زنان فعال مدنی می‌گوید: جمهوری اسلامی دیگر به کمتر از اتهام بغی و حکم اعدام رضایت نمی‌دهد وبرای فعالین زن بە سخت ترین شیوە احکام صادر می‌کند، فرقی نمی‌کند مجرم باشی یا نه. حاکمیتی که در ابتدا در پی حذف زن در جامعه بوده، قطعا حضور زنانی مانند پخشان زنگ خطری برای آنها است و در حال انتقام گرفتن از زنانی است که اینگونه مقابلش ایستاده‌اند. برخورد امنیتی با شهروندان کورد و فعالین سیاسی تنها به دلیل کورد بودن و روح آزادمنشی آن‌ها رخ می‌دهد. پخشان نه اولین نفر است که به این شیوه ناعادلانه به مجازات محکوم می‌شود و نه آخرین نفر. ما باید  این چرخه اعدام را  به شیوه خودشان و با زور متوقف کنیم.

سروە در ادامە می‌گوید: اولین دستاورد که خیزش انقلابی «ژن ژیان آزادی» از خود بر جای گذاشت این بود که  انقلاب زنانه‌ای دیگر در تاریخ را به نام خود ثبت کرد. کنش زندانیان سیاسی، ادامه حضور زنان با پوشش آزاد در خیابان‌ها، مبارزات دادخواهان که بی‌وقفه ادامه دارد، اجرای نبرد برای سرنگونی نظام جمهوری اسلامی  و ادامه خیزش انقلابی ژن ژیان آزادی است .

شرارە.ر یکی دیگر از زنان کنشگر و فعال مدنی در این بارە می‌گوید: زنان کنشگر و فعالان مدنی و سیاسی بیشتر بازداشت، مورد شکنجه و احکام طولانی مدت قرار می‌گیرند. محرومیت از حق دسترسی به‌ وکیل در زمان بازداشت و بازجویی، محرومیت از دسترسی به خدمات درمانی، دخالت و پرونده‌سازی نهادهای امنیتی علیه این زنان از بارزترین موارد نقض حقوق این زندانیان در زمان بازداشت بوده است. هم اکنون زنان زندانی کورد که همگی سیاسی و در تبعید در زندان به سر می‌برند و از سرنوشت آنان به دشواری می‌توان آگاه شد، از داشتن وکیل محروم و یا حق صحبت به زبان کوردی با افراد خانواده خود را ندارند جمهوری‌اسلامی به شکل روشمند و هدفمند، با استفاده از تمام ابزار و قوای حکومت، به ویژه با وضع قوانین، سیاست فرودست‌سازی زنان را پیش برده و حقوق انسانی زنان را سلب می‌کند.

شرارە در پایان می‌گوید: مجموعه قوانین و اعمال ضد زن چنان ابعاد پیدا و پنهان و چنان سرشت نظام‌مندی دارد که در تار و پود جامعه کنونی در هم تنیده شده است و در خاورمیانه، به ویژه در ایران و افغانستان، در زیر سایه حاکمیت‌های به شدت سرکوبگر و ارتجاعی شکل ویژه‌ای به خود گرفته است. نابرابری جنسیتی در سیستم‌های کیفری یک مشکل بین‌المللی است که نقض حقوق انسانی زنان را در همه‌ی کشورها تحت تأثیر قرار می‌دهد.

وی سخنان خود را  با یک شعر به پایان رساند؛

تمامی الفاظ جهان را در اختیار داشتیم و

آن نگفتیم

که به کار آید

چرا که تنها یک سخن

یک سخن در میانه نبود؛

 آزادی!