«دولت پوسیده طالبان با زور بازوان ما زنان افغان فرو پاشیدنی است»
شماری از زنان افعانستان در سومین سال تسلط طالبان می‌گویند: طی این سه سال، زنان شجاع افغانستان دست از مبارزه نکشیدند، به خیابان‌ها برآمدند، دادخواهی نمودند و از حق خود دفاع کردند و آرام ننشستند، به امید روزی که بتوانیم آزادی خود را به دست بیاوریم!
بهاران لهیب
کابل- با قدرت گرفتن طالبان در مدت سه سال، مردم افغانستان به خصوص زنان زندگی سختی را پشت سر گذشتانده‌اند. هر روز خبری از قتل و کشتار زنان و مردان در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به نشر می‌رسد. خبرنگاران، فعالین شبکه‌های اجتماعی، فعالین حقوق زن و بشر، نظامیان دولت پیشین، زنان متعرض همه با ناپدید شدن، ترور، قتل و شکنجه مواجه هستند. اما با این همه تنگنایی که طالبان ایجاد کرده‌اند زنان خاموش ننشسته صدای عدالتخواهی‌شان را بلند نمودند.
به همین منظور ما با زنان فعال که به شکل از اشکال در جریان سه سال حاکمیت طالبان با مشکلات زیادی مواجه بودند، اما دست از مبارزه نکشیدند هم صحبت شدیم.
خدیجه غرزنگ یکی از زنان فعال افغانستان می‌باشد. وی در مورد حاکمیت سه ساله طالبان چنین گفت: «سومین سال اشغال افغانستان توسط امارت اسلامی می‌باشد. این سه سال سیاه‌ترین سال‌ها بود، به خصوص به نسل ما که تازه تجربه کردیم، در این سه سال زنان در بدترین حالت ممکن قرار گرفتند از ابتدایی‌ترین حقوق‌شان محروم شدند که کار و تحصیل بود، در زندان‌ها شکنجه شدند و توسط طالبان مورد تجاوز قرار گفتند و خشونت‌های زیاد در شهرها و قریجات بر زنان صورت گرفت. تنها این ستم بر زنان نیست، حتی مردان هم در بدترین حالت ممکن قرار گرفته‌‌اند. در این اواخر شما شاهد بودید که معاش زنان شاغل به پنج هزار افغانی کاهش یافت و این پول مقدار است که به یک خانواده کافی نیست و تمام تقاضاهای یک خانواده را مرفه نمی‌سازد.»
نامبرده ادامه داد: «این را نباید فراموش کنیم که زنان شجاع افغانستان دست از مبارزه نکشیدند. در همچون شرایط به خیابان‌ها برآمدند، دادخواهی نمودند و از حق خود دفاع کردند و آرام ننشستند، به امید روزی که بتوانیم آزادی خود را به دست بیاوریم! و دوباره یک افغانستان آزاد داشته باشیم.»
منیژه صافی یکی از محصلان پوهنتون(دانشگاه) ننگرها می‌باشد. وی تجربه سه ساله‌اش را از حاکمیت طالبان چنین بیان داشت: «در مدت سه سال که طالبان حاکمیت را به دست گرفتند و دولت جمهوری از بین رفت. تجربه تلخی را پشت سر گذشتاندم. کارها و فعالیت‌های که در گذشته می‌کردم از جمله تحصیل، از آن محروم شدم با سختگیری‌‌های‌شان حق مسلم ما که تحصیلات بود از ما گرفتند.»
منيژه از روز بسته شدن دروازه‌های پوهنتونش به ما گفت: «زمانی که طالبان اعلامیه را نشر کردند که دیگر دختران به پوهنتون نیایند. آخرین امتحان ما بود، با سپری نمودن امتحانات یکی از سال‌های تحصیلی ما به اتمام می‌رسید، ما ناامید و تسلیم نشدیم به جاده‌ها و صحن پوهنتون خود بیرون شده صدای اعتراض خود را بلند کردیم. خوشبختانه محصللان پسر هم در کنار ما ایستادند وشعارشان این بود: «تمام ما درس می‌خوانیم یا هیچ کدام!» متأسفانه راهپیمایی ادامه پیدا نکرد. کسی نبود که به خواست‌های ما پاسخ بدهد.»
منیژه بعد بسته شدن درب پوهنتون مصرف آموزش و تدریس به دختران بازمانده از مکتب شده است. وی اضافه کرد: «من به هیچ صورت تسلیم نشدم به فراه گرفتن آموزش و آموزش دادن ادامه دادم. تلاشم اینست که کار و آموزش ببینم تا بیشتر از پیش پیشرفت نمایم.»
وی به زنان دیگر هم پیامی دارد: «به همه زنان می‌گویم هیچ وقتی تسلیم نشوید. اگر یک در به روی‌تان بسته شد از راه‌ها و فرصت‌های دیگر استفاده کنید. هم زمان آموزش و کار نماید در کنار آموزش حرفه یاد بگیرند تا عاید هم داشته باشند.»
رابعه شیرزاد نوجوانی است که امسال باید صنف نهم مکتب می‌بود. حالا وی به هنر رسامی رو آورده است و درس‌های مکتبش را به صورت آنلاین پیش می‌برد. رابعه گذشت سه سال تحت حاکمیت طالبان را در هنر رسامی‌اش بیان داشته است که گروپ از دختران به مکتب می‌روند و سرشار از انرژی هستند.
پیام رابعه با زبانی شیرینش این بود: «نباید ما تسلیم طالبان جاهل و ضد علم شویم آنان از ما ترس دارند به همین دلیل بیشترین سرکوب را انجام می‌دهند. بالأخره دولت پوسیده‌ای اینان هم با زور بازوان ما زنان افغان فرو پاشیدنی است.