دستگیری مردم در روژهلات؛ تداوم سیاست گروگانگیری جمهوری اسلامی ایران!
رژیم ایران بیش از هر زمان دیگری از فلسفه‌ی ژن، ژیان، آزادی واهمه دارد. او به هر ریسمانی برای بقا چنگ می‌زند اما حصار مقاومت مردمی بر رژیم روزبه‌روز تنگتر می‌شود.
ویان مهرپرور
مهاباد- از اوایل آذرماه سال جاری تا کنون بیش از ۷۰ فعال سیاسی، کارگری، زیست محیطی و مدنی توسط رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی دستگیر شده‌اند. گمان می‌رود موج بلند و ممتد دستگیری‌ها در این بخش از ایران، نشانه‌ی ترس حکومت از آزادیخواهی مردم و همواره تحولات خاورمیانه، نابسامانی‌های داخلی و روح زنده‌ی فلسفه‌ی «ژن، ژیان، آزادی» باشد.
موج‌های بلند و ممتد دستگیری‌ها
در شهرهای مهاباد، پیرانشهر، بوکان، سردشت، اشنویه و ... بیش از ۷۰ نفر به روش‌های گوناگون و بیشتر با توصل به خشونت در منزل، محل کار، حین فعالیت روزمره و یا با احضار به اداره‌ی اطلاعات دستگیر شده‌اند. به گفته‌ی یک منبع مطلع برخی از زندانیان تحت شکنجه بوده و با خطر گرفتن اعترافات اجباری روبه‌رو هستند. بیشتر زندانیان تنها یکبار و در تماسی کمتر از یک دقیقه با خانواده‌ی خود صحبت کرده‌اند. مکان دقیق نگهداری از آنان معلوم نیست وگفته می‌شود تعدادی از آن‌ها از مراقبت پزشکی و دریافت داروهایشان محروم مانده‌اند. نازنین الیاسی، فعال مدنی، حدودا ۴۰ ساله و ساکن مهاباد یکی از این زندانیان است که گفته می‌شود به بازداشتگاه اداره اطلاعات اورمیه منتقل شده است، او پس از مدتی بی‌خبری توانسته است مادر خود را ملاقات کند اما پس از این دیدار کوتاه همانند سایر زندانیان از او خبری در دست نیست. اگرچه تا کنون هیچ یک از این افراد تفهیم اتهام نشده‌اند اما بدنبال پافشاری برخی از خانواده‌ها به صورت غیر رسمی از سوی نهادهای مربوطه اتهاماتی چون همکاری و عضویت در احزاب اپوزیسیون، نشر مطالب ضد حکومتی در فضای مجازی، شرکت در مراسمات و اقدامات سیاسی مغایر با قوانین ایران به عنوان اتهام وارده بیان شده است.
زمانی سخت برای رژیم ایران
قطع بازوان نیابتی رژیم ایران در منطقه در کنار مشکلات معیشتی و گرانی، بحران‌های زیست محیطی، ناتوانی در تأمین انرژی و سوخت، فشار و تحریم‌های خارجی، مبارزات پیروزمندانه‌ی زنان، اعتصابات سراسری کارگری و ... جمهوری‌اسلامی را به بن‌بست نزدیکتر کرده است.
با فروپاشی رژیم اسد در سوریه و تأثیرات مقاومت بی‌پایان روژاوا بر روحیه‌ی مبارزاتی ملل، بیش از هر زمان دیگری، هراس و ترس در چهره‌ی نظام جمهوری اسلامی ایران و دولت ترکیه نمایان است. دستگیری‌های گسترده و با فاصله‌ی زمانی کم در ایران نیز نشان می‌دهد که حکومت از روژهلات، تحولات مرتبط با ملت کورد و فلسفه‌ی روژاوا واهمه دارد. کژال.د فعال مدنی از مهاباد، دستگیری‌های اخیر را تلاشی سازمان یافته برای خاموش کردن صدای آزادیخواهی مردم خواند و در این باره گفت:« آنچه امروز رخ می‌دهد نه تنها تلاشی سیستماتیک برای سرکوب روژهلات است بلکه اقدامی پیشگیرانه برای کنترل تحولات آینده نیز می‌باشد. مسیر آزادی ایران از کوردستان می‌گذرد و جمهوری اسلامی بر این حقیقت آگاه است. رژیم با دستگیری‌های گسترده و سرکوب مداوم بدنبال اشاعه‌ی ترس و ایجاد اطاعت است اما نزد مردم مشروعیتی ندارد.»
مقاومت خاموشی نمی‌گیرد
مردم ایران شرایط سخت و متفاوتی را طی می‌کنند؛ وجود احکام سنگینی چون اعدام و حبس‌های طولانی، فشار بر خانواده‌ی مبارزان و دادخواهان، تشدید قوانین ضد زن و سرکوب هرنوع از اعتراض، فضای دیکتاتوری حاکم را برجسته‌تر می‌کند.
اگرچه مردم ساکن در این جغرافیا با ستم و مبارزه علیه آن بیگانه نیستند اما از زمان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ و گسترش شعار و فلسفه «ژن، ژیان، آزادی»، مقاومت رنگ دیگری به خود گرفته است. در زندان کسانی چون پخشان عزیزی، وریشه مرادی، زینب جلالیان، شریفه محمدی و دیگر زنان بذر مقاومت در قلب جامعه می‌کارند و درس مبارزه را یادآوری می‌کنند. مادران دادخواهی چون دایه شریفه‌ها برای خون فرزندانشان پاسخ می‌خواهند و خانواده‌ی مبارزان ربوده شده که برای آزادی فرزندانشان مبارزه می‌کنند، خود نمادی از مقاومت هستند.
زنان خواهان آزادی زندانیان هستند
با افزایش تعداد افراد دستگیر شده، در فضای مجازی کمپین‌هایی برای آزادی آنان به راه افتاده است. در فضای واقعی جامعه نیز همگان به ویژه زنان به این اعمال معترض هستند. در همین راستا دلنیا.و شهروند ساکن بوکان می‌گوید: «اعمال جمهوری اسلامی مصداق بارز یک گروگانگیری سیاسی است که پیشینه‌ای طولانی دارد، حکومت گمان می‌کند آزادیخواهی ما را در نطفه خفه خواهد کرد اما تنها با نگاهی بر مقاومت زنانی چون پخشان و وریشه در داخل زندان می‌شود فهمید که ما روحی متکثر، فرامرزی و غیرقابل توقف هستیم. جمهوری‌اسلامی یا باید جنایات خود را متوقف کند و یا به سرنوشت اسد دچار می‌شود.»
مریم.و از بستگان زندانیان اخیر نیز می‌گوید: «در چند ثانیه مکالمه‌ای که با آن‌ها داشتیم متوجه اراده‌ی پولادینشان شدیم و برای آزادی آنان لحظه‌ای درنگ نمی‌کنیم، زندانیان سیاسی باید آزاد شوند و جامعه‌ی جهانی نباید سکوت کند.»