‌مرکز خبر- روز جمعه ٢١ مهرماه، لوئیز گلوک شاعر آمریکایی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات پس از مبارزه با سرطان در سن ٨٠ سالگی درگذشت.

لوئیز گلوک، شاعری با صراحت با اشعاری موجز و اغلب غمگین که با اشاره و الهام از اساطیر کلاسیک در کنار خاطره‌ها و نگاه فلسفی سروده می‌شدند، جایزه نوبل ادبیات سال ۲۰۲۰ را دریافت کرده بود.

داوران نوبل وی را برای «صدای بیشک شاعرانه‌ای که با زیبایی سخت، وجود فردی را جهانی می‌کند» تحسین کردند و افزودند اشعار او اغلب در یک صفحه یا کمتر، تعهد او را به «ناگفته‌ها، به پیشنهادها، به سکوتی شیوا و عمدی» نشان می‌دهد.

لوئیز گلوک که در ٢٢ آوریل سال ۱۹۴۳در نیویورک به دنیا آمده بود، بیش از ۱۲ کتاب شعر در طول زندگی خود منتشر کرد و یک افسانه‌ی منثور کوتاه با عنوان «گل همیشه بهار و رز» در کارنامه‌اش داشت. آثار او به شدت تحت تأثیر اساطیر کلاسیک، شکسپیر و الیوت بود.

این شاعر آمریکایی جایزه‌ی پولیتزر را نیز سال ۱۹۹۳ برای «زنبق وحشی» دریافت کرد؛ کتاب شعری که موضوع آن رنج، مرگ و تولد دوباره بود. از دیگر آثار وی می‌توان به مجموعه شعرهای «هفت عصر»، «پیروزی آشیل»، «ویتا نوا» و «مجموعه شعرهای ۱۹۶۲-۲۰۱۲» اشاره کرد.

لوئیز گلوک جوایز ادبی متعدد دیگری هم در کارنامه داشت، که جایزه‌ی بولینگن برای یک عمر دستاورد در سال ۲۰۰۱، جایزه‌ی کتاب ملی در سال ۲۰۱۴ برای «شب وفادار و پاکدامن» و مدال ملی علوم انسانی در سال ۲۰۱۵ برای «دهه‌ها شعر غزلی قدرتمند که تمام تلاش‌ها را به چالش می‌کشد» از مهمترین آنها هستند.

این شاعر همچنین از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ ملک‌الشعرای آمریکا بود و به نویسندگان مشتاق در مؤسسه‌هایی مانند استنفورد و ییل آموزش داد.

وی که از اواسط دهه‌ی ۲۰ سالگی‌اش موفق شده بود اشعارش را در نیویورکر، ماهنامه‌ی آتلانتیک و مجله‌های دیگر منتشر کند، زندگی و توانایی خود در نوشتن را مدیون هفت سال روانکاوی فشرده در ۲۰ سالگی‌اش میدانست و گفته بود: تحلیل به من آموخت که فکر کنم. به من آموخت که از تمایل خود برای اعتراض به ایده‌های بیان شده در مورد ایده‌های خودم استفاده کنم، به من یاد داد که از شک استفاده کنم.

اولین کتاب شعر او با عنوان «تولد نخست» سال ۱۹۶۸ منتشر شد و کتاب دومش «خانه مارشلند» سال ۱۹۷۵ به بازار آمد و با موفقیت ادبی روبرو شد. آثار بعدی وی، از جمله «زنبق وحشی» و «آرارات» نشان دهنده‌ی چالش خلاقانه‌ی وی بودند. وی زمانی نوشت: «مزیت شعر بر زندگی این است که شعر، اگر به اندازه کافی تند باشد، ممکن است ماندگار شود.»