نفس جاویدان

تهران- چهارشنبە ١٩ اردیبهشت،  نشست تخصصی بحران‌های محیط‌زیست و زنان و خانواده در ایران با حضور دکتر معصومه اشتیاقی، فریده ملاعسگری و محمد درویش، در سالن حافظ برگزار شد.

در این نشست به مشکلات و بحران‎های محیط زیستی به نقش زنان و اهمیت حضور آنان اشاره کردند. اینکه زنان تا چه اندازه می‌توانند در پیشبرد برنامه‌های محیط زیستی همراه باشند و چه نقش‌های پر رنگی را ایفا کرده‌اند. زنان موفق و توانایی در عرصه‌ی محیط زیست فعال بوده‌اند چه در ایران و چه در خارج از ایران و این پیوندی که زن با محیط زیست دارد ریشه در تاریخ و سرشت زنانگی دارد.

دکتر معصومه اشتیاقی گفت: زمانی ما می‌توانیم جامعه‌ی پیشرو و موفقی داشته باشیم که همه‌ی زیست‌مندان به حقوق برابر خود برسند و در کنار هم دیگر بتوانند مسیر توسعه را پیش ببرند. متأسفانه در ایران به این موضوع اعتقاد دارم که در تمامی حوزه‌‌هایمان زنان نتوانستند به حق و حقوشان به خاطر آن ساختارها و قوانینی که در جامعه وجود دارد برسند.

فریده ملاعسگری اشاره کرد که مردم نسبت به قبل خیلی آگاهی بیشتری نسبت به محیط‌زیست پیدا کرده‌اند و متعهدتر شده‌اند ولی انگار هرچقدر این جنبش‌ها در راستای بهبود شراط طبیعی پا پیش می‌گذارند از بالا این اجازه را به آنان نمی‌دهند. انگار بعد از اینکه دولت‌ها می‌روند می‌دانیم که چه اتفاقاتی افتاده است و این برایم سوال است که در ایران چه خبر است و چرا دولت‌ها کاری را پیش نمی‌بردند چرا نمی‌خواهند که تغییر کنند.

محمد درویش گفت: در زمانی که من یک پژوهشگر جوان بودم در دوران هاشمی رفسنجانی نامه‌ای به دستمان رسید که قرار است سد کرج به نام امیر کبیر تغییر نام بدهند. من در این نامه نوشتم اگر امیر کبیر زنده بود حتماً علیه شما اعلام جرم می‌کرد  که چرا نام مرا بر روی این جورثومه‌های پهن پیکر سیمان اندوه گذاشتید، نزدیک‌ترین همکارانم به من گیر دادن و گفتند که «سد نماد توسعه و سمبل سازندگی است تو با سد هم زاویه داری»، سی و دو سال است که از آن نامه می‌گذرد. ٢۵ سال است که روز مقابله با سد سازی در جهان جشن گرفته می‌شود و جنبش‌های بزرگی در دنیا و در ایران در نقد سد سازی در مدیریت آب شکل گرفته است. وقتی که من آن روند را نگاه می‌کنم می‌بینم که ما خیلی پیش رفتیم، فهم بوم شناختی، سواد محیط زیستی جامعه ایران بسیار به جلو رفته است. زمانی مردم در مقابل بسیاری از مشکلات محیط زیستی سکوت می‌کردند ولی الان به کوچک‌ترین چیزها واکنش نشان می‌دهند. چرا ما الان خشم بیشتر داریم چون دانایی بیشتری داریم و می‌فهمیم که چه الماس‌هایی را مقابل شوکلات‌های تلخ معاوضه می‌کنیم. جنگ هم جنگ جدی است که بین طبیعت ستیزان و طرفداران طبیعت به وجود آمده است. اما من فکر می‌کنم که روند، روند مثبتی است و جامعه به سمت پای کردن زنجیرهای تمامیت خواهی و توتالیتاریسم پیش می‌رود. خیلی از محدودیت‌هایی که قبلاً در جامعه وجود داشت را ما توانستیم از بین ببریم و من نسبت به آینده بسیار خوش بین هستم.