شبنم توکلی

تهران- به مناسبت آغاز سال نو، گروه‌های خودیار زنان مهرسا و مهرچین با تسهیلگری مؤسسه مهروماه در کنار بنیاد خیریه سپهر و زنان کارآفرین در خانه هفت‌دست، ١٧ و ١٨ اسفند ماه، صنایع دست‌ساز خود را به نمایش گذاشتند.

مهدیه پارسا از شهر  بیرجند- خراسان جنوبی، می‌گوید: ما در مرز کشور زندگی می‌کنیم. به خاطر خشکسالی، دامداری و کشاورزی‌مان را از دست دادیم. ١٨ سال است که کار خیریه انجام می‌دهیم ولی بعد تصمیم گرفتیم که دیگر منتظر کمک‌های مردمی نباشیم. انجمن ما کارش حمایت از زنان بهبودیافته از اعتیاد و همچنین خانواده آن‌ها است. در سال‌های اخیر آمار زنانی که دچار اعتیاد شده‌اند روند صعودی پیدا کرده است. آن زنان خواه و ناخواه بر روی خانواده و فرزندانشان تأثیر می‌گذارند و کودکان هم دچار اعتیاد می‌شوند. ما چند سالی از طریق جمع کمک‌های خیرین به آنان کمک کردیم. آنان هم زیر فشار اقتصادی بودند و هم روحی به همین دلیل می‌دیدم که بعد از چند مدت دوباره به اعتیاد روی می‌آوردند. ولی بعداً تصمیم گرفتیم که به روشی دیگر وضعیت را مدیریت کنیم. ما در منطقه‌ی خودمان کشت پنبه داریم و زنان از این پنبه‌ها، پارچه می‌بافتند و سال‌ها بود که کمتر کسی دیگر از آن راه کار می‌کرد. به همین دلیل ما آمدیم و این مسئولیت را به زنان بهبودی و آسیب دیده دادیم تا برای خودشان و با حمایت ما شغلی را به راه بیندازند. کار پارچه بافی را که زنان بهبود یافته تمام می‌کنند را به کارگاه معلولینمان می‌بریم و هر کدامشان آن گونه که راحت باشند چیزی با آن پارچه‌ها درست می‌کنند. همه‌ی کارهایی که این دوستان تهیه می‌کنند تک نسخه است و حتی در کارهایشان با توجه به روحیه خودشان آن را انتخاب می‌کنند. برنامه ما این است که با فروش کارهای‌ زنان بهبود یافته، آسیب دیده و معلولین از آنان حمایت کنیم تا عزت نفس‌شان را بالا ‌ببرد .ما باید در خانه الگویی مناسب را به کودکان نشان دهیم تا تحت تأثیر الگوی نامناسب قرار نگیرند و بتوانند آینده خوبی برای خودشان بسازند.

محبوبه رحیمی از شهرستان خور و بیابانک می‌گوید: سال ٨۶ از دانشگاه فارغ‌التحصل شدم. از صحبت‌های مادرم فهمیدم که رشته‌ای در آن منطقه بوده که در حال فراموشی است و هیچ نیروی جوانی آن کار را انجام نمی‌داد. در مورد آن تحقیق کردم و فهمیدم می‌توان با آن اشتغالی برای جوانان به راه انداخت. آن شغل کرباس بافی بود که با الیاف و رنگ‌های طبیعی پوشاک تولید می‌کردند. وقتی پیگیری کردم دیدم که ابزار و وسایلش زیر خروارها خاک است و جوانی نیست که آن را از مادربزرگ و نیاکانش آموخته باشد. شروع به آموزش این حرفه کردم. طراحی‌ها را جدید و کاربردی کردم. سال ٩٧ به روستای ایراج رفتم و آنجا کارگاهی به راه انداختم. به بساری از زن‌ها آموزش رایگان دادم و ابزار را در اخیارشان قرار گذاشتم. دو خانه صنایع دستی راه اندازی کردیم یکی در روستای ایراج و دیگری در شهر خور. برای معرفی این رشته در حدود ٣٠ نمایشگاه شرکت کردیم.

کوثر عبابافی از دزفول می‌گوید: کپو یکی از صنایع دستی مناطق ما است که با برگ درخت نخل بافته و با کاموا تزئین می‌شود. همه‌ی این کارها توسط زن‌های محلی منطقه ما ساخته می‌شود. هدف من حمایت از زن‌های محلی منطقه خودمان است تا بتوانند کارهایشان را در مناطق دیگر نمایش دهند و به فروش برسانند.