نزیهه بوسعیدی

تونس- امیره سعدی، فعال حقوق بشر با تأکید بر اینکە با توجه به شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی امروز زنان تونس با چالشی واقعی مواجه هستند که مستقیماً بر وضعیت حقوق بشر آنها تأثیر می‌گذارد، گفت: ما به عنوان فمینیست هرگز تسلیم نخواهیم شد و برای دستیابی بە تمام حقوق خود مبارزه خواهیم کرد.

امیره سعدی فعال حقوق بشر در مورد وضعیت زنان تونس پس از ۲۵ ژوئیه و وضعیت زنان فعال در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا به ویژه زنان ایرانی که یک سال است علیه رژیم ایران قیام کرده‌اند صحبت کرد.

وی در مورد انقلاب ایران گفت: انقلاب زنان ایران حماسه‌ای واقعی و راهپیمایی تاریخی برای رسیدن به آزادی است، به ویژه با اعمال محدودیت‌های بسیاری از سوی رژیم، که شاید برجسته‌ترین آن سرکوب هر صدای فمینیستی در ایران، انزوای آنها و محو هرگونه حضور آنها در زندگی سیاسی است. پس از قتل ژینا امینی که نماد مبارزه فمینیستی علیه حجاب اجباری به شمار می‌رود، وضعیت کشور به نقطه بی بازگشتی بین رژیم و زنان رسیده است، فمینیست‌های ایرانی نقطه عطف اصلی را در پرونده وی یافتند که به طور گسترده گسترش یافت و بخش بزرگی از زنان را نمایندگی می‌کرد. در نتیجه جنبش‌های اعتراضی زیادی سازمان‌دهی شد، قتل ژینا امینی حلقه‌ای از زنجیره مبارزه برای توانمندی و برابری زنان است، شاید حجاب اجباری یکی از مهم‌ترین انگیزه‌های آن باشد، اما قطعا تنها هدف آن نیست.

او توضیح داد: حجاب اجباری در ایران یکی از محدودیت‌های متعددی است که برای زنان ایرانی اعمال می‌شود که توانایی آن‌ها را در زمینەی جسمی و انتخاب‌هایشان در زندگی به طور کلی کنترل می‌کند و ابزار قدرت برای کنترل زندگی و انزوای زنان از حوزەی عمومی است.

وی تأکید کرد: زنان ایرانی نماد مبارزه و فمینیسم بوده و هستند. ما از شیرین عبادی، فعال فمینیست، قاضی و نویسنده یاد می‌کنیم که در سال ١٩٧٩از ایران اخراج شد، اما تا به امروز فعالیت‌هایی را سازماندهی می‌کند و تلاش می کند همراه زنان ایرانی باشد.

وی در مورد وضعیت زنان بعد از ٢۵ جولای از نظر حقوقی گفت: وضعیت بدتر از قبل ۴ جولای است، زیرا قبل از این تاریخ، حتی اگر قانون به اندازه کافی اعمال نشده و حتی اگر دست‌اندرکاران قانون حقوق زنان را در نظر نگرفته باشند، بعد از ٢۵ جولای موضوع به دلیل توجه نکردن متخصصان رسانه به مسائل زنان دشوارتر شده است، زیرا مسائل فمینیستی دیگر در رسانه‌ها وجود ندارد، همه تمرکزها بر سیاست است چه توسط رژیم، رسانه‌ها، یا وزارتخانه‌ها و با توجه به مبارزه برای قدرت، مسائل زنان در درجه دوم مورد توجە است.

در ٢۵ ژوئیه ٢٠٢٢ ، تونس شاهد یک رفراندوم عمومی در مورد قانون اساسی جدید بود، که فمینیست‌ها و فعالان آن را دری جدید به سوی یک دیکتاتوری در حال ظهور می‌دانستند که مفاهیم، ​​قوانین و دستاوردهای حاصل از انقلاب و جنبش فمینیستی را از بین می‌برد. زیرا تصویب سیستم انتخاباتی برای افراد را تصویب کرد که زنان را از پارلمان حذف می‌کند.

او توضیح داد: فعالان فمینیست در تونس در معرض انواع مختلف آزار و اذیت قرار دارند و این نتیجه درگیری است که در حال حاضر بر سر صاحبان قدرت وجود دارد زیرا رژیم به این باور رسیده است که هر صدای حقوق بشری، چه فمینیستی یا غیر برعکس آنچه رژیم می‌خواهد، انتقاد کند تهدیدی برای رژیم محسوب می‌شود، و بهترین نمونه آن بوشرا بلحاج حمیدە فعال حقوق بشر است کە امروز از تبعید‌شدن و تحمیل مسائلی بر وی که هیچ ارتباطی با آنها ندارد، رنج می‌برد،  فقط به این دلیل که او یک فعال حقوق بشر است و می‌تواند بر افکار عمومی و به ویژه فمینیست‌ها تأثیر بگذارد.

وی با اشاره به اینکه اخیراً میزان خشونت علیه زنان افزایش یافته است، گفت: از ابتدای ژانویه ٢٠٢٣ تاکنون بیش از ٣٣ زن به دلیل خشونت خانگی بە قتل رسیدەاند، وظیفه بزرگتر بر دوش دولت و وزارت زنان، قضات و امنیت است و موضوع فقط به انجمن‌های زنان یا جامعه مدنی مربوط نمی‌شود.

او تأکید کرد که زنان تونس امروز با توجه به شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی که مستقیماً بر وضعیت حقوقی آنها تأثیر می‌گذارد در یک چالش واقعی قرار دارند، اما همه اینها فصلی از تاریخ خواهد بود و پایان خواهد یافت و ما به عنوان فمینیست هرگز تسلیم نخواهیم شد، تحت هر رژیم و هر شرایطی، ما برای زنان مبارزه خواهیم کرد تا زنان تونس از تمام حقوق خود برخوردار شوند.»