به خاطر درخواست صلح و آشتی به هشت سال و نیم حبس محکوم شد
رمزیه بیرسین که برای راه‌حل دموکراتیک و مسالمت‌آمیز مسئله‌ی کوردستان مبارزه می‌کرد و به خاطر پیدا شدن «لباس کوردی» در خانه‌اش، به مدت ۶ سال زندانی شد، گفت که زندان‌های ترکیه پر از افرادی است که همانند وی خواهان صلح هستند.
مدینه مامداوغلو
موش- رمزیه بیرسین در منطقه‌ی گمگم (وارتو) موش در باکور کوردستان زندگی می‌کند و در سال ٢٠١۵ در جریان یورش نیروهای امنیتی ترکیه به خانه‌اش بازداشت شد و در نهایت پس از یک سال بازداشت، آزاد شد و سپس به اتهام «عضویت در یک سازمان تروریستی» به هشت سال و شش ماه زندان محکوم و در سال ٢٠١٧ بازداشت و به زندان منتقل شد. رمزیه بیرسین در سال ٢٠٢٢ از زندان موش آزاد شد.
«درخواست‌های ما برای صلح پاسخی دریافت نکردند»
رمزیه بیرسین با بیان این‌که خلق کورد سال‌هاست که برای هویت، زبان و فرهنگ خود مبارزه می‌کند، گفت: «ما برای این کار جنگیدیم و تلاش کردیم. اما دولت همیشه در برابر فرهنگ و آرزوی صلح ما کور و کر بوده است. آن‌ها به درخواست‌های ما برای صلح با جنگ و زندان پاسخ دادند.»
وی گفت که خانه‌ام را تفتیش کردند در خانه‌ام چیزی پیدا نکردند و بیانیه‌های مطبوعاتی که در آن شرکت داشتم به عنوان مدرک جرم برای من در نظر گرفتند، همچنین «لباس‌های کوردی» که در خانه‌ام پیدا شدند مدرک دیگری برای متهم کردن من بود و دادگاه من را به این اتهامات واهی به هشت سال و نیم زندان محکوم کرد.
«کسانی در زندان هستند که رها شده‌اند تا بمیرند»
رمزیه بیرسین اظهار داشت که در زندان موش به همراه دو زندانی بیمار به نام‌های بسرا ارول و مخلصه کاراگوزل در سلول تیپ E بوده است و ساعاتی پس از وخامت حالشان برای مداوای اورژانسی تحت مداوا قرار گرفتند، گفت: «زندانیان بیمار رنج زیادی می‌کشیدند، در آن زمان مادر مخلصه کاراگوزل در سلول ما بود، به خوبی به یاد دارم که مادر مخلصه یک بار مریض شد و با وجود این‌که نگهبانان را صدا زدیم تا زنگ خطر را بزنند، اما آن‌ها پس از ساعت‌ها آمدند و مداخله کردند. دستم در داخل زندان شکست، زنگ خطر را فشار دادیم، اما کسی نیامد، دوستان من شروع کردند به ضربه زدن به میز، صندلی، در و دیوارها و سرو صدا ایجاد کردند، وقتی نگهبانان زندان آمدند، بلافاصله مرا به بیمارستان نبردند، بلکه از من خواستند که اول عریضه بنویسم، مرگ طبیعی در زندان وجود ندارد، بلکه کسانی که در زندان هستند، رها می‌شوند تا بمیرند.»
«آن‌ها حقوق ما را زیر پا گذاشتند»
رمزیه بیرسین با اشاره به نقض حقوقی که در طول شش سال حبس خود رخ داده است، گفت:«ما همه چیز را در زندان تجربه کردیم، تمامی حقوق زندانیان پایمال شد، ما هر روز صبح با صدای قفل در بیدار می‌شدیم و با صدای درها به خواب می‌رفتیم. در سرشماری نگرش «آماده باش» را به ما تحمیل میکردند و وقتی هر یک از ما دستور را رد می‌کرد، علاوه بر تخلفات فراوان از جمله عدم ارائه‌ی غذا، لباس و کتاب به زنان زندانی، به ما حمله‌ی فیزیکی و لفظی میکردند.»
وی با اشاره به این‌که شاهد آزار و اذیتی است که از دهه هشتاد و نود تا امروز انجام شده است، خاطرنشان کرد که هر مادری که شاهد این اعمال بوده و برای صلح مبارزه کرده است، همانند مادران صلح به زندان انداخته شده است.
رمزیه بیرسین با اشاره به این‌که زندان‌های ترکیه مملو از مردمی است که خواستار صلح هستند، گفت: من یک کورد هستم، با وجود همه چیز، برای افتخار و سربلندی خود به مبارزه ادامه می‌دهم. نه هویت ما، نه زبان و نه فرهنگ ما نباید پنهان بماند. ما به مقاومت خود در برابر تمامی مشکلات در هر زمینه‌ای ادامه خواهیم داد. ما به زندان رفتیم و هنوز دوستانی در زندان داریم. ما باید برای آن‌ها و برای خودمان بجنگیم. در برابر تفرقه‌افکنی و تبعیض نظام، ما از سرزمین و آرزوی خود برای صلح دست نخواهیم کشید.