سورگل شیخو

حسکه- در ٩ اکتبر، دولت ترکیه روستاهای بوبی، مشرفه و ریبات در زرگان را بمباران کرد و بر اثر این بمباران۵ زن که در مزارع پنبه کار می‌کردند مجروح شدند. در مقابل حملات هوایی و توپخانه‌ای دولت ترکیه، غیرنظامیان در حومه‌ی غربی تل‌تمر با وجود تمامی مشکلات و فراز و نشیب‌های جنگ و حملات، راه مقاومت را انتخاب کرده‌اند. ساکنان روستای آشوری‌نشین تل‌طویل که در غرب منطقه‌ی تل‌تمر قرار دارد، برای پنجمین سال با شدیدترین حملات دولت ترکیه مواجه هستند. مناطق وسیعی از اراضی این روستا زمین‌های کشاورزی است و در معرض خطر حملات توپخانه‌ای و هوایی دولت اشغالگر ترکیه قرار دارد، اما کشاورزان این منطقه به زندگی روزمره‌ی خود ادامه می‌دهند و همچنان با توجه به فصل کاشت در مزارع خود ذرت، گندم و پنبه می‌کارند.

 

کشاورزی بخشی از مقاومت شده است

کشاورزی یکی دیگر از وجوه مقاومت است و صریح‌ترین پیام زمین‌داران و کشاورزانی که زندگی خود را زیر توپ‌باران‌های ارتش اشغالگر ترکیه می‌گذرانند و شب‌ها را به سر می‌برند، به اشغالگری است. با کاشت هر بذری در سرزمین بین‌النهرین، سرزمین پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها، بذر میهن‌دوستی نیز با آن کاشته می‌شود و در عمق آن نفوذ می‌کند و به این ترتیب ریشه‌های خلق‌های اصیل قوی‌تر می‌شود.

حقیقتی وجود دارد که هنوز بیان نشده است، اما همه می‌دانند که اگر مقاومت نباشد زندگی معنایی ندارد. در این سرزمین، زن و مرد مکمل یکدیگر هستند، اما یک جنسیت بیشتر از دیگری کار می‌کند و نقش دارد. ماندن زنان در روستاهای آن سوی خطوط آتش به این معناست که روستاهایی که زنان تا به حال آن‌جا را ترک نکرده‌اند، خالی از سکنه نخواهد شد و ساکنان آن آن‌جا را رها نخواهند کرد و روستاهای بیابانی و متروکه محسوب نمی‌شوند. حضور زنان به همه این امکان را داده است که در برابر مهاجمان و حملات واکنش نشان داده و حقوق خود را مطالبه کنند.

زنان در همه جا مانند پروانه‌های رنگارنگ دیده می‌شوند. زمانی که از روستای آشوری نشین تل‌طویل می‌گذشتیم، در سمت راست جاده مزارع پنبه بود و چند نفر از جمله ٣ زن و کودک در آن‌جا بودند. هر سحر آماده می‌شوند، لباس کار می‌پوشند و از روستای تل‌گرابت با بیم و امید قدم‌های خود را به سوی روستای تل‌طویل که هر دو روستایی در خط آتش است برمی‌دارند.

 

جمع‌آوری طلای سفید در میان ‌بمباران

رودا حمدو ٣٠ ساله که هر روز برای کار به مزارع پنبه‌ می‌رود، درباره‌ی کار خود گفت که رفتن به مزرعه بخشی از مقاومت آن‌ها در برابر حملات و بمباران‌های دولت ترکیه شده است.

رودا حمدو با بیان اینکه حدود یک ماه است که شروع به جمع‌آوری پنبه کرده‌اند، ادامه داد: «زمانی که توپ‌باران اتفاق می‌افتد، برای محافظت از خود به خانه‌های خود باز می‌گردیم، اما وقتی توپباران متوقف می‌شود، بار دیگر به مزارع باز می‌گردیم و شروع به جمع‌آوری پنبه می‌کنیم.»

حملات و تجاوزات

رودا حمدو در پاسخ به این سؤال که آیا در هنگام برداشت پنبه بمباران صورت می‌گیرد یا خیر، گفت: «درست است، بمباران در زمان برداشت پنبه صورت می‌گیرد و بیشتر این بمباران‌ها در روستاهای طویله، دیشیشه و ام‌الکف اتفاق می‌افتد. ترس از بمباران وجود دارد. ما و همه‌ی فرزندانمان، سالمندان و حتی نوه‌هایمان، همه‌ی ما این حملات را تجربه می‌کنیم. بمبارانی که من از آن صحبت می‌کنم، تقریباً هر روز اتفاق می‌افتد. این حملات نه تنها به ساکنان منطقه بلکه به کشاورزی و طبیعت نیز آسیب وارد می‌کند.»

 

«ما در جای هر گلوله، صد دانه پنبه می‌کاریم»

رودا حمدو صحبت‌های خود را با این پیام خاتمه داد: «به جای هر توپی که به سرزمین ما برخورد خواهد کرد، صد بوته پنبه می‌کاریم، ما این‌جا هستیم، جای دیگری نمی‌رویم.»

پس از پایان برداشتن پنبه، زنان کارگر چای می‌نوشند. مادری که فرزندش را همراه خود آورده است و در هنگام پنبه‌چینی او را به پشت خود می‌بندد و از او مراقبت می‌کند و به این ترتیب کار آن‌ها به پایان می‌رسد و تا فردای آن روز به خانه‌های خود باز می‌گردند.