«از دهه‌ی شصت اغلب روزها و اکنون تمام روزهای هفته است که از پیکر این سرزمین و مردمش خون می‌چکد»
همزمان با موج فزاینده‌ی اعدام زندانیان سیاسی، عقیدتی و دیگر جرایم، جمعی از زندانیان محبوس در زندان قزلحصار کرج با انتشار بیانیه‌ای اعتراض خود را به اجرای احکام اعدام در زندان‌های مختلف ایران به ویژه زندان قزلحصار نشان دادند.
مرکز خبر- همزمان با موج فزاینده‌ی اعدام زندانیان سیاسی، عقیدتی و دیگر جرایم در زندان‌های مختلف ایران، جمعی از زندانیان زندان قزلحصار کرج در واکنش به اجرای حکم اعدام فرهاد سلیمی زندانی عقیدتی و محمد قبادلو، زندانی سیاسی که در جریان خیزش انقلابی «ژن ژیان ئازادی» بازداشت و به اعدام محکوم شده بود، بیانیه‌ای صادر کرده و نوشتند: «تمام سحرگاهان، همه‌ی بامدادان و هر بانگ نماز را به خون آغشته و رنگین کرده‌اند و ما که در زندان قزلحصار در مرکز این کشتار و قتل‌عام سراسری قرار داریم، همه روزه (و عموماً) روزهای سه‌شنبه وچهارشنبه با اعدامِ هم سلولی‌ها و همبندی‌هایمان روز را آغاز می‌کنیم.»
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
روزگاری می‌خواندیم و می‌شنیدیم که فقط در روزهای جمعه «خون جای بارون می‌چکد».
از دهه‌ی شصت اغلب روزها و اکنون تمام روزهای هفته است که از پیکر این سرزمین و مردمش خون می‌چکد. تمام سحرگاهان، همه‌ی بامدادان و هر بانگ نماز را به خون آغشته و رنگین کرده‌اند و ما که در زندان قزلحصار در مرکز این کشتار و قتل‌عام سراسری قرار داریم، همه روزه (و عموماً) روزهای سه‌شنبه وچهارشنبه با اعدامِ هم سلولی‌ها و همبندی‌هایمان روز را آغاز می‌کنیم.
پیوسته خبر جگرسوز آخرین ملاقات داده‌شده به یکی از همبندیان و یا هم سلولی‌هایمان را می‌شنویم و به دنبال آن و با طلوع صبح صدای آمبولانس وحمل پیکرِ پاک و بی‌جان عزیزانمان برای تحویل به خانواده‌هایشان.
در سراسر دنیا حکومت‌ها نمادهایی چون شاهین و شیر و عقاب و غیره را بعنوان نماد قدرت و اقتدار خود برگزیده‌اند. ولی این حکومتِ سرداران و مشایخ اعدام «حلقه‌ی طناب دار» را به نماد قدرت خود تبدیل کرده است… وحقوق بشر را هم با طناب دار حلق‌آویز و یا به سنگسار کشیده‌اند…!
ولی زهی افتخار و شرف و سربلندی برای این مردم وجوانانِ پاکبازش که در چنین شرایط کشتار و اختناقی چهره‌هایی چون ژینا و سارینا، نوید افکاری ومیلاد زهره‌وند، محسن شکاری، مهدی کرمی و قاسم و ایوب و حال محمد قبادلو و فرهاد سلیمی را نماد و سمبلی بر پرچم‌های خود انتخاب می‌کنند؛ تا از این پس چهره‌های پاک و معصوم این قهرمانان باشد که برای کوه‌ها نماد مقاومت و ایستادگی، برای بهار سرمشق زندگی، برای مشعل الگوی شعله‌وری، برای قلب‌ها نماد عشق و برای پرچم نماد هویّت و افتخار باشند تا چهره و رخساره آن‌ها برای فداکاری و ایثار مصداقی عینی باشد و برای همیشه تاریخ در اهتزاز.