اعتراض نمادین به غذا؛ فریادی علیه پادگانیشدن دانشگاهها
اعتراض به غذای بیکیفیت، فقط صدای خطر گرسنگی نیست؛ فریاد نمادینیست علیه پادگانسازی دانشگاهها، جایی که پس از خیزش «ژن، ژیان، ئازادی»، کنترل، سانسور و سرکوب جای آموزش و آگاهی را گرفته است.
مرکز خبر- شورای صنفی دانشکده ادبیات علامه در بیانیهای، با اشاره به حذف صبحانه و کیفیت نازل نهار و شام در سراسر دانشگاهها، تأکید کرد آنچه رخ میدهد تنها بحران تغذیه نیست، بلکه فشار همهجانبهای است که با ابزارهای کنترلی و امنیتی، از جمله دوربینهای مداربسته، تذکرات حراست درباره حجاب، رنگ لباس و حتی کوتاهی آستین مردان و... دانشگاه را به یک پادگان اسلامی بدل کرده است.
دانشجویان فعال معتقدند که این سیاستها، تلاشی سیستماتیک برای حذف فضاهای مطالبهگر، مهار کنش سیاسی و سرکوب انرژی جنبشی دانشجویان است. آنها معتقدند مسئولان بهجای پاسخ به مطالبات مشروع، با مشغول کردن بدنه دانشجویی به مسائل جزئی و زیستی، سعی در «انحراف آگاهی جمعی» دارند.
در پایان بیانیه آمده است: «چنین است که امروز، صدای اعتراض دانشجویان از سراسر دانشگاههای ایران به گوش میرسد. فاجعه اقتصادی، زیست دانشجو را در تمامی ابعاد مختل کرده و دانشگاه نیز در تأمین حداقل احتیاجات ناتوان است».
در حالیکه مسئولان جمهوری اسلامی با ارائه غذاهای بیکیفیت در دانشگاهها، سعی دارند اعتراضات صنفی دانشجویان را به بحران معیشتی تقلیل دهند، واقعیت پشت این تحصنها چیزی فراتر از «خطر گرسنگی» است. تحصنهای غذایی اخیر، بهویژه در دانشکده ادبیات دانشگاه علامه، نمادی از اعتراض عمیقتری است، یعنی اعتراضی به «پادگانسازی دانشگاه» و تلاش نظام برای سرکوب فضای آزاد سیاسی و فکری دانشجویان، بهویژه پس از خیزش «ژن، ژیان، ئازادی».