مرکز خبر- در ادامه روند فزاینده سرکوب سیستماتیک علیه زندانیان سیاسی زن، شامگاه دوشنبه ۲ تیر ۱۴۰۴، ده‌ها نفر از زنان زندانی سیاسی از بند زنان زندان اوین بدون اطلاع خانواده‌ها، در سکوت کامل رسانه‌ای، و با نقض آشکار حقوق اولیه انسانی و قانونی به زندان قرچک ورامین منتقل شده‌اند.

در پی حملات هوایی روز ۲ تیرماه توسط نیروی هوایی اسرائیل به شهر تهران، زندان اوین به‌عنوان یکی از اهداف مستقیم این حملات مورد اصابت قرار گرفت. این رویداد که همزمان با زمان ملاقات خانواده‌ها با زندانیان رخ داد، منجر به کشته و مجروح شدن تعدادی از خانواده‌های زندانیان، نیروهای کادر اداری، سربازان وظیفه، و پرسنل زندان شد. علاوه بر آن، آسیب‌های گسترده‌ای به زیرساخت‌های اصلی این زندان از جمله ساختمان اداری، دروازه ورودی، بهداری، آشپزخانه مرکزی و سالن ملاقات وارد آمده است.

خبرگزاری رسمی قوه قضائیه جمهوری اسلامی در نخستین ساعت‌های پس از حمله اسرائیل به زندان اوین، بدون بیان جزئیات از کشته شدن «چند تن از سربازان و کارکنان اداری» خبر داد اما اطلاعات دقیق را فاش نکرد.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی معلمان هم بدون اعلام دقیق شمار مجروحان و کشته‌شدگان به دست اسرائیل در زندان اوین، گزارش کرد: «تعداد زیادی از سربازان وظیفه و کادر زندان و تعدادی از زندانیان مالی و تعدادی از افراد غیر نظامی مراجع به دادسرای اوین کشته شده‌اند.»

همچنین «هم میهن» به نقل از یک شهروند به نام مینا جعفرزاده نوشت از خواهر او، لیلا جعفرزاده که هنگام حمله اسرائیل به زندان اوین برای انجام امور اداری مرخصی همسرش به زندان رفته بود «هیچ خبری نیست».

حمله به زندان اوین، نه‌تنها آسیب‌های انسانی و زیرساختی به‌بار آورده، بلکه منجر به یک بحران انسانی و روانی برای خانواده‌های زندانیان شده است. تا زمان تنظیم این گزارش، درخواست‌ها برای آزادی فوری زندانیان سیاسی و اطلاع‌رسانی شفاف در خصوص محل نگهداری زندانیان منتقل‌شده، همچنان بی‌پاسخ مانده‌اند.

 

انتقال در سکوت، نگهداری در سوله‌های بی‌امکانات

بر اساس گزارش‌های منتشر شده، انتقال این زندانیان شبانه و با دست‌بند و پابند انجام شده است. زنان زندانی، بدون امکان جمع‌آوری وسایل شخصی، در فضای بسته‌ای در زندان قرچک اسکان داده شده‌اند که عملاً یک سالن ورزشی بدون آب، یخچال، امکانات پخت‌وپز و حتی تهویه مناسب در گرمای تابستان است.

 

محرومیت از تماس تلفنی؛ نگرانی فزاینده خانواده‌ها

خانواده‌های این زندانیان سیاسی تأیید کرده‌اند که از زمان انتقال، هیچ‌گونه تماس تلفنی با عزیزان خود نداشته‌اند و مسئولان زندان نیز از ارائه پاسخ روشن طفره می‌روند. این محرومیت، برخلاف آئین‌نامه سازمان زندان‌ها و اصول اولیه حقوق بشر، معیشت روانی زندانیان و خانواده‌ها را تحت فشار جدی قرار داده است.

جمعی از زندانیان زندان اوین هم با انتشار اطلاعیه‌ای اعلام کردند که «بهداری زندان عملاً نابود شده و هیچ امکانات اولیه‌ای برای درمان زخمی‌ها در بند وجود ندارد. مسئولان زندان از اعزام مجروحان به بیرون خودداری می‌کنند و عملاً زندانیان مجروح را بدون رسیدگی رها کرده‌اند.»

به‌گفته این زندانیان «نیروهای امنیتی و گارد زندان با حضور گسترده در داخل بندها، به‌جای کمک‌رسانی، فضا را به‌شدت امنیتی و سرکوبگرانه کرده‌اند. تهدید، ارعاب و فشار بر زندانیان به‌ویژه پس از وقوع حمله افزایش یافته است.»

این زندانیان نوشتند: نه در برابر بمباران جایی برای فرار داشتیم، نه در برابر جنایت سازمان‌یافته‌ای که سال‌هاست جان و کرامت ما را زیر چکمه نگه داشته است.

آن‌ها از مردم، خانواده‌ها و «همه وجدان‌های بیدار» خواستند که سکوت نکنند و برای نجات جان آن‌ها مقابل زندان اوین تجمع کنند.

کایلی مور گیلبرت، زندانی پیشین بریتانیایی-استرالیایی در ایران، با بازنشر پستی از سپیده قلیان، زندانی سیاسی پیشین در حساب کاربری ایکس درباره انتقال زندانیان بند زنان زندان اوین به سالن ورزشی زندان قرچک در جنوب تهران، به شرایط نامناسب این سالن اشاره کرد و گفت: «احتمالا جایی دیگر برای نگهداری زندانیان نداشته‌اند.»

کایلی مور گیلبرت گفت: «بر اساس تجربه دست اول، سالن ورزشی زندان قرچک که در اصل زمین سرپوشیده بسکتبال است، به هیچ‌وجه برای نگهداری انسان مناسب نیست، هیچ عایقی ندارد، تنها یک دستشویی دارد و حتی به‌درستی از محیط بیرون جدا نشده است. کبوترها و پرندگان دیگر اغلب به آنجا راه پیدا می‌کنند و همه‌جا را آلوده می‌کنند.»

پیش‌تر، سپیده قلیان از انتقال این زندانیان به باشگاه زندان قرچک خبر داد و نوشت: «ما ماندیم و دو حکم اعدام در بند زنان اوین. یکی در آستانه اجرا، دیگری در آستانه‌ی تایید. زندانیان محکوم به اعدام را فراموش نکنیم.»

سازمان عفو بین‌الملل نیز در پستی در این‌باره نوشت: تصاویر و گزارش‌های منتشرشده درباره حملات اسرائیل به زندان اوین، جایی که صدها زندانی از جمله مخالفان سیاسی و مدافعان حقوق بشر در آن زندانی هستند، عمیقاً دلهره‌آور است.

عفو بین‌الملل افزود: حمله عمدی به اهداف غیرنظامی بر اساس حقوق بشردوستانه بین‌المللی ممنوع است و می‌تواند به‌عنوان جنایت جنگی تلقی شود.

این سازمان مدافع حقوق بشر نیز خطاب به مقامات جمهوری اسلامی گفت که «باید تمامی زندانیانی را که بر خلاف موازین حقوق بشری محبوس هستند آزاد کنند و سایر زندانیان را از مکان‌هایی که در معرض خطر حمله اسرائیل قرار دارند دور کنند و نیروهای امنیتی زندان نباید از اسلحه یا سایر قوای قهریه علیه زندانیان مضطرب استفاده کنند.»