مدینه مامداوغلو

آمد - از نوامبر گذشته، زندانیانی در کوردستان و ترکیه با خواسته‌هایی مبنی بر «یافتن راه حل دموکراتیک برای مسئله کورد و آزادی عبدالله اوجالان» اعتراضاتی را آغاز کرده‌اند که همچنان ادامه دارد. این زندانیان پس از انجام اعتصاب غذایی به مدت سه ماه، در تاریخ ۴ آوریل تصمیم گرفتند تا از ملاقات‌های تلفنی و خانوادگی خودداری کنند و از آن زمان خبری از آنها در دسترس نیست. در همین حال، اعتراضاتی که توسط بستگان زندانیان با شعار «صدای آزادی باش» برگزار شده، ادامه دارد.

زندانیانی که در زندان‌های کوردستان و ترکیه نگهداری می‌شوند، در نامه‌هایی که از زندان ارسال شده، تاکید کرده‌اند که روند اعتراضات نباید در سکوت به جریان افتد. آنها از ادامه حمایت‌های محدود به خانواده‌های زندانیان ابراز نارضایتی کرده و از مردم خواسته‌اند تا به همبستگی و حمایت از خواسته‌هایشان بپیوندند. همچنین اعلام کرده‌اند که تا زمان شکسته شدن انزوا، اعتراضات خود را متوقف نخواهند کرد. در همین راستا، مادرانی که در با شعار «صدای آزادی باش» مقابل زندان جمع شده‌اند، با اعتراض به سکوت عمومی، بر ضرورت اقدامات پایدارتر و مؤثرتر تاکید کرده‌اند.

 

گفت‌وگو؛ کلید طلایی برای رسیدن به صلح

 

 

سباحت ایرماک، از بستگان زندانیان، ضمن تاکید بر لزوم پایان دادن به انزوا در زندان‌ها و بویژه زندان امرالی، خواستار حمایت عمومی شد. او اظهار داشت: «ما به دنبال صلحی با عزت هستیم. هدف ما این است که دیگر دل مادران به درد نیاید و زندانیان این اعتراضات را برای ما انجام می‌دهند. تا کنون فرزندان ما با فقر، شکنجه، سختی و ظلم روبرو شده‌اند و حتی مواد مخدر به آن‌ها تحمیل شده است تا هویت خود را انکار کنند. این ظلم باید پایان یابد و صدای ما باید شنیده شود. این انزوا تا رسیدن به آزادی ادامه خواهد یافت. تا زمانی که صدای ما شنیده نشود، نه در ترکیه و کوردستان و نه در جهان، نه آرامشی حاصل می‌شود و نه صلحی. زندانیان هم‌اکنون در تلاش هستند و منتظر شنیدن صدای حمایتی از خارج از زندان‌ها می‌باشند. آنها بیان می‌کنند که قصد ندارند خانواده‌های خود را وادار به درک انزوایشان کنند، بلکه می‌خواهند عموم مردم متوجه شوند که چه وضعیتی در حال رخ دادن است. از همگان خواسته می‌شود که به ناعدالتی‌ها پایان دهند و دیگر این وضعیت را نپذیرند. تأکید شده که دوره سکوت و تماشا کردن به پایان رسیده و هیچ‌کس نباید این وضعیت را نادیده بگیرد. اگر ما امروز به این مسائل صدا ندهیم، در آینده شاهد اتفاقات بسیار بدتری خواهیم بود.»

 

چشم‌پوشی از مشکلات زندانیان؛ راهی به بن‌بست

 

 

فرح اکبولوت نیز تأکید کرد که انزوا در زندان‌ها معادل شکنجه است و همگان را به حمایت از زندانیان دعوت نمود. فرح اکبولوت افزود: «ما به اینجا آمده‌ایم تا از زندانیان حمایت کنیم. در زندان‌ها، نقض‌های جدی حقوق بشر رخ داده و انزوا به شدت بر آنها اعمال می‌شود. میزان توهین و بی‌عدالتی وجود دارد که ناپذیرفتنی است. ما در اینجا هستیم تا به این رویه‌ها بگوییم بس است. این انزوا نه تنها علیه خلق کورد بلکه علیه تمام کسانی است که خواهان صلح و دموکراسی هستند. امروز ما مردم باید در حمایت از زندانیانمان قدم برداریم. از سال‌ها پیش، انزوای طولانی‌مدتی بر رهبر خلق کورد عبدالله اوجالان،  اعمال شده است. او نه تنها از ملاقات با خانواده‌ بلکه از دسترسی به وکلای خود نیز محروم است. این وضعیت، نوعی شکنجه محسوب می‌شود. در شرایط کنونی، هر فردی که تلاش کند صدای اعتراض خود را بلند کند، با خطر زندان روبرو می‌شود. این نبرد دیگر باید پایان یابد، تمرکز امروز بر امرالی است. باید با رهبر عبدلله اوجالان گفت‌وگو صورت گیرد، چرا که انکار و نادیده گرفتن مسائل به نتیجه‌ای نخواهد رسید. ما سال‌هاست که این مطالبه را داریم و به این تلاش‌ها ادامه خواهیم داد. ما تا پایان این اعتراض در اینجا خواهیم ماند، حتی اگر تنها یک نفر باقی بمانیم، همچنان پشت زندانیان خواهیم ایستاد».

 

نگرانی‌های فزاینده خانواده‌های زندانیان؛ نامعلوم بودن سرنوشت عزیزان

 

 

بهیه سویم، در اشاره به مرگ‌های مشکوک و شکنجه در زندان‌ها، بر افزایش انزوا تأکید کرد. وی با بیان لزوم پایان دادن فوری به این مرگ‌ها، خواستار آزادی همه زندانیان سیاسی شد. بهیه سویم در ادامه اظهاراتش گفت: «ما مادر هستیم و می‌گوییم که دیگر مادران نباید گریه کنند. اما درخواست‌های ما برای صلح شنیده نمی‌شود.» بهیه سویم در اظهارات خود تاکید کرد که کوردها به هویت خود افتخار می‌کنند و این هویت تا ابد باقی خواهد ماند. او خاطرنشان کرد که شکنجه و آزار غیرانسانی است و نباید به کسی تحمیل شود. وی ادامه داد که زندانیان در زندان‌ها کشته می‌شوند، اما مقامات ادعا می‌کنند که آن‌ها خودکشی کرده‌اند. وی خاطرنشان کرد که ما در حال حاضر نمی‌دانیم در زندان‌ها چه می‌گذرد و به همه مادران اعلام کرد که «باید متحد شویم و این کشتار را متوقف کنیم». او تاکید کرد که «این کشته شدن‌ها در خانه‌ها و در مقابل چشمان کودکان رخ می‌دهد و این رفتاری ضد انسانی است». بهیه سویم تأکید کرد که تا آخرین نفس در کنار فرزندانشان خواهند ایستاد و تا آخرین لحظه در میدان‌ها خواهند ماند و مقاومت خواهند کرد.