بهاران لهیب

کابل- با قدرت گرفتن طالبان در افغانستان زنان شاغل، شغل خود را از دست دادند، زنان که در نهاد‌های عدلی و قضایی مشغول کار بودند در کنار از دست دادند شغل‌شان، جان‌های‌شان نیز در خطر است. بنا تعداد مجبور به ترک وطن شدند و تعدادی باقی مانده، در زندگی مخفی به سر می‌برند و با فقر و گرسنگی مانند میلیون‌ها انسان دیگر این سرزمین دست و پنچه نرم می‌کنند.

نظر به آمار که در سال ۱۳۹۵ از طرف نهادهای عدلی و قضایی افغانستان به نشر رسیده بود. تعداد زنان که در بخش‌های این نهاد کار می‌کردند. چنین آمار داده شد: «تعداد قاضی‌های زن ۱۱.۵ درصد، تعداد دادستان‌های زن ۸.۲ درصد و تعداد وکلای مدافع ۱۸.۲ درصد را تشکیل می‌دادند.»

در آستانه هشتم مارچ روز جهانی زن ما با ز.م ملاقات داشتیم که قبل از حاکمیت طالبان به صفت وکیلی مدافع در «محکمه فامیلی» وظیفه داشت و قضایایی زنان خشونت دیده را پیش می‌برد. اما فعلا در کنار جاده‌ای در کابل دست فروشی می‌کند تا زندگی بخور و نمیری را برای ۲ فرزندانش تأمین نماید.

ز.م در ابتدا برای ما گفت: «همسرم از نظامیان دولت پیشین بود. برای حفظ جانش مجبور به ترک کشور شده و به ایران پناه برد. من هم مانند میلیون‌ها زن افغان دیگر کارم را از دست دادم از سرنوشت همسرم اطلاع ندارم من هم برای پیش برد خانواده سه نفرم مجبور به دست‌فروشی در کنار جاده شدم.»

ز.م اضافه می‌کند: «من از حقوق آن عده از زنان که توسط همسران‌شان مورد خشونت و بدرفتاری قرار می‌گرفتند به دفاع از آنان در محاکم برخواسته بودم. تعداد از زنان خشونت دیده، همسران‌شان طالب بودند و یا هم با طالبان همکاری داشتند، با حاکمیت طالبان تعداد اندک این مجرمیم که در زندان به سر می‌بردند، آزاد شدند و قدرت را به دست گرفتند. بنا من مجبورم برای پنهان ساختن هویتم با این پوشش به دست‌فروشی بیایم.»

ز.م بعد سکوت طولانی ادامه می‌دهد: «کار که فعلا انجام می‌دهم کار ساده‌ای نیست، هر روز در کنار طالبان با جامعه مرد سالار نیز باید مبارزه کنم تا زندگی خود و دو فرزندم را تأمین بسازم، با این که هر روز مورد آزار و آذیت قرار می‌گیرم. اما فردا ‌آن استوارتر از پیش برمی‌گردم.»

ز.م در جریان سخنانش به مناسب هشتم مارچ روز جهانی زن، پیام به زنان کشور‌های تحت ستم از جمله افغانستان دارد که با وجود شکنجه، زندان، توهین و تحقیر توسط دولت‌ مستبد چون طالبان باز هم از هر فرصت استفاده کرده به مبارزه‌شان استوارتر ادامه می‌دهند:«ما زنان افغان زمانی از اسارت دولت طالبانی نجات پیدا می‌کنم که مبارزات زنان جهان را، که در طول تاریخ نقش‌های اعظیم بازی کردند را سرمشق قرار دهیم و متحد شویم. من امید دارم که این شب‌های سیاه با مبارزات زنان افغان به سحر می‌رسد با وجود این همه مشکلات من هیچگاه ناامید نشده‌ام به همان شکل که قبلا به دفاع از حقوق زنان ‌پرداخته‌ام حالا هم اجازه نمی‌دهم که نقش ما زنان در جامعه به نابودی برود. بنا ما زن افغان باید هشتم مارچ روز جهانی زن را به روز مقاومت و همبستگی مبدل نمایم.»