مرکز خبر- ویدا ربانی، روزنامه‌نگار محبوس در زندان اوین، از ابتلای نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل و فعال حقوق بشر محبوس در زندان اوین، به «زخم بستر» در پی جراحی اخیرش و همچنین ابتلای وریشه مرادی به «زخم اثنی عشر» خبر داد.  ویدا ربانی بە همراه مطهره گونه‌ای در اعتراض بە وضعیت زنان زندانی در بند اوین، از تاریخ ٢٨ آبان ماه اعتصاب غذا کرده‌اند.

ویدا ربانی، در نامه‌ای به وضعیت نرگس محمدی اشاره کرده و اظهار داشته است که علی‌رغم ابتلای این زندانی به «زخم بستر» و وضعیت نامناسب او در زندان، مقامات و مسئولان زندان از اعزام این فعال حقوق بشر محبوس در زندان ممانعت کرده و گفته‌اند: اگر هر فرد دیگری بود برای درمان به بیرون از زندان اعزام می‌شد.

این روزنامه‌نگار زندانی، علاوه بر آن، به «زخم اثنی‌عشر» وریشه مرادی اشاره داشته است که در پی اعتصاب غذای طولانی در اعتراض به صدور احکام اعدام برای زندانیان سیاسی به آن دچار شده است. او نوشته است: وریشه بعد از آن اعتصاب غذای طولانی حالا خونریزی دارد. مستقیم نمی‌گویند اما ما می‌دانیم چون در مراسم‌های اعتراض به اعدام شرکت کرده اعزامش به بیمارستان را لغو کرده‌اند.

ویدا ربانی، با بیان اینکه «بسته به اینکه زندانی چه چیزی داشته باشد که بشود از آن محرومش کرد، از تحویل ندادن وسایل تا قطع تلفن و ملاقات و اعزام به بیمارستان» بر محرومیت زندانیان از حقوق اولیه‌شان تاکید و بیان کرده است که رعایت حقوق اولیه زندانیان به «حسن رفتار» زندانیان محدود شده است.

او افزوده است: هر روز دارد عرصه بر ما در زندان تنگ‌تر می‌شود، حتی می‌شود این را از تخته وایت بردی که در پاگرد بند است فهمید. قبلا به یکی دو نفری که ممنوع الملاقات بودند اطلاع می‌دادند. بعد اسامی آنهایی که ممنوع‌الملاقات بودند را روی وایت برد نوشتند. حالا اما اسامی آنقدر زیاد شده که اسامی کسانی که ملاقات دارند را می‌نویسند.

وی همچنین ضمن اشاره به مقاومت و نوع مبارزه آهو دریایی، اقدام اعتراضی او را «طغیانی علیه استیصال و درماندگی از ظلمی که بر او رفته بود» دانست و افزود: پیش از او (آهو دریایی) چندین بار زنانی در اوین به همین درجه از استیصال در برابر ظلمی که به آنها می‌شد، رسیدند، طغیان کردند و برهنه شدند. بسیاری به همین دلایل اقدام به خودکشی و خودزنی کرده‌اند. یا باید در برابر آنچه بر سرمان می‌آورند سکوت کنیم یا اگر صبوری از دست برود، صابون محرومیت‌های بیشتر را به تن خود بمالیم. انگار عمد دارند یکی یکی ما را به درجه‌ای از استیصال برسانند که از درماندگی به خودمان آسیب بزنیم.

ویدا ربانی، در نهایت با بیان اینکه «تنها ابزار ما همین تحصن، اعتصاب غذا و نامه نوشتن است که آن هم به عنوان تخلفی دیگر به سیاهه جرائم و محرومیت‌های ما اضافه می‌کند» بیان کرده است که در اعتراض به وضعیت نامناسب همبندی‌های خود به همراه مطهره گونه‌ای (فعال دانشجویی محبوس در زندان اوین)، از تاریخ ٢٨ آبان ماه اعتصاب غذا کرده‌اند. وی تاکید کرده است: اعتصاب من و مطهره گونه‌ای هم چیزی نیست جز اقدامی از سر استیصال در برابر ظلم. اقدامی که می‌دانیم سلامت تن‌هایمان را نشانه می‌رود اما راه دیگری هم پیش روی خود نمی‌بینیم، نرگس محمدی و دیگر همبندی‌هایمان پیش چشم ما درد می‌‌کشند و دست ما از جهان کوتاست.

جمهوری اسلامی، همواره علیه زنان با خشونت رفتار کرده است. به ویژه پس از خیزش انقلابی «ژن ژیان ئازادی» و افزایش مقاومت در زندان، زندانیان سیاسی زن را بیش از پیش تحت فشار قرار داده است و با محروم کردن آنها از حقوق اولیه‌شان، درصدد است تا مقاومت زندان را بشکند و از انقلاب بزرگ زنان انتقام بگیرد.