مادران پارک لاله‌ی ایران به مناسبت ۸ مارس بیانیه‌ای نشر کرده و در این بیانیه به این مورد اشاره دارند:‌ «ما به عقب بر نخواهیم گشت- We will not go back»، همان شعاری که زنان مبارز در ۸ مارس سال ۵۷ در ایران دادند و در ایرلند جنوبی پس از سال‌ها مبارزه زنان علیه تسلط کلیسا، در ۲ سال پیش سقط جنین آزاد شد.

»

 

متن بیانیه به شرح زیر است:‌

امسال در حالی روز جهانی زن را برگزار می‌کنیم که قدرت‌های بزرگ جهانی چون روسیه و چین از یک سو و آمریکا و انگلیس و دیگر کشورهای قدرتمند جهانی از سوی دیگر در ناتو، برای کسب قدرت، ثروت و سود و تسلط بیشتر بر جهان از هیچ جنایت و تعرض و تجاوزی به کشورهای ضعیف‌تر با روکش توسعه‌ی دموکراسی فرو گذار نکرده و بیش از پیش به وحشیانه‌ترین شکل ممکن به نابودی بشریت و کشتن زنان و مردان و کودکان و تمام زیبایی‌های زندگی انسانی مشغول‌اند. در خبرها آمده است که در حمله‌ی روسیه به اوکراین تا کنون حدود ۲ میلیون نفر آواره شده‌‌اند و هنوز آمار کشته و زخمی شدگان و دیگر آسیب‌های جبران‌ناپذیر در این شرایط شیوع کرونا و سرما از دو طرف مشخص نیست و می‌رود که این جنگ خانمان‌سوز به جنگ جهانی سوم و نابودی بشریت منجر شود و بر ماست که با اعتراض‌های گسترده در برابر قدرت‌های سلطه‌طلب و سرکوب‌گر بایستیم و برای پایان دادن به جنگ و جنایت و ساختن دنیایی انسانی و شاد بدون سرکوب، ستم، سلطه،‌ تبعیض، جنگ، جنایت با هم متحد شویم.

  امسال ۸ مارس را در شرایطی گرامی می‌داریم که در ایران و افغانستان و کشورهای مشابه؛ مرتجع‌ترین و جزم‌اندیش‌ترین حکومت‌های سرمایه‌محور با ساختار دیکتاتوری مرد-پدرسالار، زندگی تمام زحمتکشان را به نام دین: زیر بار انواع و اقسام نابرابری‌های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خرد کرده و ۸۰ درصد مردم را به زیر خط فقر برده‌اند و تحمل زندگی در این شرایط ناممکن شده است. زنان زحمتکش نیز که با تبعیض‌های عمیق ساختاری ناشی از ستم‌های مضاعف تحمیل شده از طرف حکومت و جامعه، دست به گریبان‌اند،‌ بعید به نظر می‌رسد که این فشارهای کمرشکن را هم چنان تحمل کنند و بی تردید دیر نخواهد بود که جامعه با طغیانی عظیم روبرو خواهد شد.

۴۳ سال است که حکومت فاشیست و جنایتکار اسلامی ایران، سرکوب، شکنجه، تجاوز، زن کشی، کودک‌کشی، توهین، تحقیر، دستمزد تبعیض‌آمیز و زیر خط فقر، بیکاری، خشونت خانگی و حجاب اجباری و مالکیت بر بدن زنان که رکن اساسی تبعیض بر زنان است را بر تمامی عرصه‌های زندگی زنان تحمیل کرده‌ است و زنان مبارز و شجاع، اولین مبارزانی بودند که در ۸ مارس ۱۳۵۷، پس از دستور خمینی برای تحمیل حجاب اجباری، شجاعانه و به شکلی گسترده به خیابان آمدند و ۶ روز به اعتراض خود ادامه دادند و این اعتراض‌ها علیرغم سرکوب‌ها و خشونت‌های مداوم حکومت، تا همین امروز به اشکال مختلف ادامه دارد.

امسال ۸ مارس را در شرایطی برگزار می‌کنیم که نقش مادران و زنان مبارز،‌ شجاع و آگاه در جنبش زنان و جنبش دادخواهی در ایران بر هیچ کدام از ما پوشیده نیست. از یک سو مادران و خانواده‌های خاوران را داریم که جزو اولین مبارزان دادخواهی در ایران بوده و بسیاری از آن‌ها از میان ما رفته‌اند، ولی مبارزه و مقاومت‌شان سرمشق دیگر مادران و زنان دادخواه شده است و این مبارزات تاکنون ادامه دارد. از سوی دیگر زنان مبارز و آگاه و زندانیان سیاسی زن در دهه‌ی شصت را داریم که از نخستین زنان مبارز در ایران بوده‌ و آگاهانه و شجاعانه در برابر حکومت مرتجع اسلامی ایران ایستاده‌اند و بسیاری از آن‌ها جان شیرین‌شان را فدا کردند تا این مبارزات ادامه یابد و یاد همگی‌شان را گرامی می‌داریم. همچنین به تمامی مادران و زنان مبارز و دادخواه که از آن زمان تا کنون زیر سرکوب‌های مداوم حکومت در ایران ایستاده‌ و مبارزه می‌کنند و زنان و مادران مقاومی که در تبعید و دوری از خانه و خانواده مبارزه می‌کنند، درود می‌فرستیم و امید که این مبارزات و ایستادگی‌ها سرمشق دیگر مادران و زنان شود و با قدرتمند شدن جنبش‌های مستقل و مردمی و اتحاد بین آن‌ها بتوانیم به سرکوب، ستم، تبعیض، جنایت،‌ جنگ و بی‌عدالتی‌ در ایران پایان دهیم.

امسال ۸ مارس را در شرایطی برگزار می‌کنیم که بسیاری از زنان مبارز و شجاع ما سال‌ها در زندان‌های ایران و جهان در بند و زیر شکنجه و محرومیت‌های بسیار هستند، ولی برای تحقق مطالبات‌شان یک دم از مبارزه دست نمی‌کشند زیرا می‌دانند که برای از بین بردن هر گونه ستم و تبعیض بر زنان و رهایی بشریت نیاز به عزمی راسخ دارند و این مبارزات تنها زمانی نتیجه‌بخش خواهد بود که جنبش‌های مستقل در کنار همدیگر به پیش برویم و نیرویی عظیم و قدرتمند شویم، نیرویی که اگر آگاهانه به راه بیافتد، می‌تواند کوه را نیز جا به جا کند. با وجود این می‌دانیم که جنبش‌های زنان در ایران و جهان راهی بسیار طولانی را پیش رو دارند، زیرا ساختار تبعیض‌آمیز و فرهنگ مرد-پدرسالاری و تحمیل نهاد دین و مذاهب نه تنها در ایران و افغانستان، بلکه در سراسر دنیا بر زندگی مردم و شانه‌های زنان سوار است و قدرت‌ها برای تسلط بیشتر از این تبعیض‌ها بیشترین بهره را می‌برند. حتی در کشورهایی که با مبارزات بسیار زنان و مردان به آزادی و دموکراسی نیم بند لیبرالی دست یافته‌اند، قدرت‌ها هم چنان با تحقق مطالبات برابری‌خواهانه زنان سر جنگ دارند. همین امسال سقط جنین در آمریکا ممنوع شد و هزاران زن به خیابان آمدند و شعار دادند: «ما به عقب بر نخواهیم گشت- We will not go back»، همان شعاری که زنان مبارز در ۸ مارس سال ۵۷ در ایران دادند و در ایرلند جنوبی پس از سال‌ها مبارزه زنان علیه تسلط کلیسا، در ۲ سال پیش سقط جنین آزاد شد.

ولی زنان در ایران، از ساده‌ترین حقوق فردی و اجتماعی خود محرومند و با فرهنگ مرد-پدر سالاری حاکم بر جامعه که از طرف حکومت مرتجع اسلامی ایران نیز بازتولید می‌شود، قتل‌های ناموسی به نام «غیرت و مردانگی»، زندگی زنان را با خطرات بسیار جدی روبرو کرده است و روزی نیست که خبر خودسوزی، خودکشی، خشونت‌های خانگی، کتک زدن، مجروح کردن، اسیدپاشی، تیغ‌زنی و انواع و اقسام قتل‌ها و شکنجه‌های وحشیانه تحمیل شده به زنان را نشنویم یا نبینیم. قتل‌ها، شکنجه‌ها، تبعیض‌ها و تحقیرهایی که دیگر نباید تحمل شود. تنها قتل وحشیانه‌ی ۲ زن جوان، خشونت آشکار فرهنگ مرد-پدرسالاری در ایران را به تمامی نشان می‌دهد. فرهنگی که هیچ حق و اختیاری برای زنان قائل نیست زیرا جزو مالکیت مردان هستند؛ قتل وحشیانه مونا حیدری توسط همسرش و چرخاندن سر بریده شده‌ی این زن جوان در شهر و قتل رومینا اشرفی دختر جوانی که توسط پدرش با داس به قتل رسید را هرگز فراموش نخواهیم کرد و بی تردید صدها نمونه دیگر از این قتل‌ها هست که رسانه‌ای نمی‌شود، ولی این چرخه‌ی خشونت و تبعیض دیگر نمی‌تواند دوام بیاورد زیرا زنان آگاه شده‌اند و برای تغییر این ساختار و فرهنگ ضد انسانی به اشکال مختلف مبارزه می‌کنند.

زندانیان سیاسی و عادی زن در ایران نیز همواره زیر شدیدترین فشارها و شکنجه‌ها و توهین‌ها قرار دارند. زنان زندانی نه تنها چون مردان زندانی شکنجه می‌شوند، بلکه با شکنجه‌ها و تبعیض‌های جسی- جنسیتی نیز آن‌ها را به شکلی مضاعف آزار داده و تحقیر می‌کنند و حتی خانواده‌های‌شان را زیر شدیدترین فشارها، تبعیض‌ها و توهین‌ها قرار می‌دهند.

ما مادران پارک لاله به عنوان صدایی از جنبش دادخواهی مردم ایران،‌ ۸ مارس روز جهانی زن را به تمامی زنان و مادران مقاوم، دادخواه و زحمتکش در ایران و جهان شادباش می‌گوییم و همراه با زنان و مردان شجاع و برابری‌طلب که یک دم از مبارزه دست نمی‌کشند، ایستاده‌ایم و صدای اعتراض‌مان علیه آزادی‌کشی و هر گونه تبعیض، نابرابری‌ اجتماعی، بی‌عدالتی و حجاب اجباری بلند است و این چرخه‌ی آزادی‌کشی، سرکوب، قساوت، بازداشت، شکنجه، اعدام، تبعیض، بی‌عدالتی در ایران را به شدت محکوم می‌کنیم. ما خواهان:

۱) لغو قانون مجازات اعدام و شلاق از جمله؛ اعدام، ترور، کشتار خیابانی، شکنجه، شلاق، سنگسار و قصاص، ۲) آزادی بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی، ۳) محاکمه و مجازات آمران و عاملان تمامی جنایت‌های صورت گرفته توسط مسئولان جمهوری اسلامی ایران از ابتدا تا به امروز در دادگاه‌هایی علنی و عادلانه هستیم. ما هم چنین اعتقاد عمیق داریم که این خواسته‌ها با اتحاد و همبستگی و مبارزات پیگیر ما دادخواهان به دست خواهد آمد و تردیدی نیست که برای رسیدن به این خواسته‌ها باید برای رسیدن به؛ ۴) آزادی بیان و اندیشه، ۵) حق داشتن تجمع و اعتصاب و تشکل و احزاب مستقل، ۶) رفع هرگونه تبعیض و ۷) جدایی دین از حکومت نیز تلاش کنیم، زیرا علت اصلی این بی عدالتی‌ها را در ساختار و قوانین آزادی‌ستیز و تبعیض‌آمیز حکومت اسلامی ایران می‌دانیم.

رهایی زنان، رهایی جامعه است

آزادی زنان،‌ معیار آزادی جامعه است

هیچ جنبش انقلابی بدون خواست تحقق مطالبات زنان به پیروزی نخواهد رسید

 

مادران پارک لاله ایران

۱۷ اسفند ۱۴۰۰/ ۸ مارس ۲۰۲۲