شیوا محبوبی: اعتراض‌های مردمی تنها راه توقف اعدام‌هاست
شیوا محبوبی با تاکید بر اینکه شریفه محمدی، پخشان عزیزی و وریشه مرادی کسانی هستند که کارای بی نظیری برای بشریت و حقوق انسان انجام داده‌اند، می‌گوید: رژیم باید ببیند اعتراضها فراتر از زندان‌هاست و نمی‌تواند آنها را نادیده بگیرد.
شهلا محمدی
مرکز خبر - طی روزهای گذشته بار دیگر حکم اعدام شریفه محمدی توسط شعبه ۳۹ دیوان عالی کشور که پیش‌تر حکم اعدام این فعال کارگری را نقض کرده بود، تایید شد.
همچنین گزارش‌هایی از وضعیت نامناسب زندان‌های مختلف ایران از جمله زندان قزلحصار، قرچک ورامین و ... منتشر شده است. زندانیانی کە پس از حملات اسرائیل به زندان اوین، به زندان قرچک و قزلحصار منتقل شده بودند در شرایط بحرانی قرار دارند و از کمترین امکانات محروم هستند. تعداد بسیاری از زندانیان سیاسی از جمله پخشان عزیزی و وریشه مرادی در انتظار اجرای حکم اعدام هستند و احتمال اینکه بسیاری دیگر به اعدام محکوم شوند وجود دارد.
امروز نیز کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام در هفته هشتاد و دوم در بیش از چهل زندان مخلتف ایران برگزار می‌شود، و زندانیان همچنان در اعتراض به اجرای احکام ضدانسانی اعدام تحصن می‌کنند.
این در حالی است که رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی در اظهاراتی وجود زندانی سیاسی در زندان‌های ایران را انکار کرده بود و از سویی عماد‌الدین باقی، پژوهشگر و فعال حوزه حقوق بشر، از ارسال لیست ٧٠ نفره از اسامی زندانیان سیاسی به قوه قضائیه خبر داده بود. لیستی که اسامی شریفه محمدی، پخشان عزیزی و وریشه مرادی را شامل شده و این فعال حقوق بشر درخواست کرده بود که احکام اعدام آنها به حبس ابد تبدیل شود. در حالی کە خود این فرد مدعی شده بود کە پرونده این زندانیان دارای ابهامات بسیاری است و حتی براساس قوانین جمهوری اسلامی، حکم صادره متناسب با اتهامات آنان نیست!
وضعیت زندانیان سیاسی در ایران و همچنین فعالیت‌هایی کە در داخل زندان صورت می‌گیرد و اهمیت حمایت مردم از این فعالیت‌ها را با شیوا محبوبی سخنگوی کمیته آزادی زندانیان سیاسی مورد بررسی بیشتر قرار دادیم.
چرا جمهوری اسلامی وجود زندانی سیاسی را انکار می‌کند؟
شیوا محبوبی در ابتدای سخنان خود و با اشاره به چرایی انکار وجود زندانیان سیاسی توسط رژیم جمهوری اسلامی گفت: همیشه و به ویژه در سطح بین المللی رژیم انکار کرده که زندانی سیاسی در ایران وجود دارد. در واقع وقتی گفته می‌شود یک فرد به جرم قتل یک بسیجی و یا جاسوسی و اقدام علیه قوانین جمهوری اسلامی زندانی است، شاید برای رژیم قابل توجیەتر است. همچنین خیلی وقت‌ها از آنها به عنوان زندانیان امنیتی اسم می‌برد، چون وقتی‌که رژیم اعتراف کند که زندانیانی سیاسی دارد به طور عموم در سطح دنیا معنی خاصی دارد، یعنی کسی که برای تشکل، عقیده و حقوق انسان‌ها جنگیده، اعتراض کرده در تظاهرات‌ها بوده و به این دلیل در زندان است، به همین دلیل رژیم تلاش می‌کند وجود زندانی سیاسی را انکار کند.
او در ادامه می‌گوید: مشاهده می‌کنیم در سال‌های اخیر بسیاری از زندانیان سیاسی را به بند جرایم عادی انتقال داده‌اند و اصلا یکی از هدف‌های آنها که می‌خواهند زندان اوین را کاملا نابود کنند همین است. در نگاه کلی متوجه می‌شویم که جمهوری اسلامی وحشت دارد، چون اگر وحشت نداشت نباید انکار می‌کرد. این در نظام‌های دیگر هم مرسوم است حتی در کشورهای اروپایی و به ویژه در آمریکا وقتی کسی را دستگیر می‌کنند با عنوان کسی که جرمی مرتکب شده نام می‌برند چون حق ندارند کسی را به جرم اعتراض زندانی کنند.
اعتراض‌های مردمی؛ راهکار اصلی برای توقف اعدام‌ها
این فعال حقوق بشر در مورد اهمیت اعتراض‌های مردمی در داخل ایران و همچنین عدم تاثیر نامه‌نگاری کە توسط افراد وابسته به رژیم انجام می‌شود، می‌گوید: فشار داخلی موثر اعتراض مردم است، نامەای که برخی‌ها می‌نویسند نمی‌تواند اعتراض موثری باشد. اولا در رابطه با شریفه محمدی به گفته وکیلش پروندەاش همان مسائل را دارد و هیچی تغییر نکرده ولی همان حکم را گرفته است، براساس قوانین دنیا وقتی پروندە‌ای دوباره بررسی می‌شود، باید موارد مختلفش سنجیده شود ولی حتی بحث در مورد اینکه آیا قوانین رژیم منطبق است، موضوع نیست چون لیستی داده شده و گفته شده اینها را به حبس ابد محکوم کنید در حالی که این افراد نباید یک روز در زندان می‌ماندند.
پرونده شریفه محمدی، پخشان عزیزی و وریشه مرادی
او در مورد پرونده شریفه محمدی، پخشان عزیزی و وریشه مرادی می‌گوید: برای مثال شریفه محمدی فعال کارگری بوده که در هرجای دنیا که استانداردهایی وجود دارد مورد تقدیر قرار می‌گیرد، یا مثلا پخشان عزیزی و وریشه مرادی کسانی هستند که کارای بی نظیری برای بشریت و حقوق انسان انجام داده‌اند، در نتیجه حتی نباید در زندان می‌بودند اما ناپدیدسازی قهری شدند، شکنجه شدند و الان حکم اعدام دارند.
نقش اعتراضات بین‌المللی در توقف اعدام‌ها
شیوا محبوبی همچنین در مورد تاثیر اعتراضات بین‌المللی به احکام صادر شده می‌گوید: در مورد حکم اعدام شریفه محمدی زمانیکه اتحادیه‌های بزرگ دنیا اعتراض کردند و خواهان لغو اعدامش شدند، رژیم مقداری عقب نشینی کرد اما دوباره این اعدام‌ها را مطرح می‌کند چون باید اعتراضها در سطحی باشد که عقب‌نشینی کند، چون هربار یک حکم اعدام اعلام می‌شود اعتراض صورت می‌گیرد و باز اعتراضات افت می‌کند، این اعتراض نمی‌تواند زیاد موثر باشد به خاطر اینکه رژیم وضعیت را می‌سنجد و براساس آن پیش می‌رود.
او در مورد اقداماتی کە کمیته آزادی زندانیان سیاسی انجام داده است می‌گوید: همین الان تعداد بسیاری در زندان‌ها هستند برای مثال کمیته آزادی زندانیان سیاسی هرهفته لیست زندانیان محکوم به اعدام و یا در خطر اعدام را منتشر می‌کند تا توجه‌ها را جلب کند اما وقتی این صورت می‌گیرد باید اعتراضات بیشتری صورت بگیرد.
او در مورد اعتراضاتی کە در زندان قزلحصار شکل گرفت نیز می‌گوید: زندانیان در زندان قزلحصار چهارم مرداد مورد حمله قرار گرفتند. و بعد از اینکه تعدادی از زندانیان را از فشافویه به اوین برگرداندند زندانیان ساکت نشدند و این بار در مقابل اینکه رژیم گفت ما زندانیان سیاسی نداریم کارزاری به اسم «من هم یک زندانی سیاسی هستم» به راه انداختند.
شیوا محبوبی تاکید می‌کند کە اعتراضات باید مداوم، وسیع و سراسری باشد. سه‌شنبه‌های نه به اعدام بیش از یک سال است ادامه دارد و یکی از اهداف رژیم از حمله به زندان قزلحصار در چهارم مرداد در هم شکستن سه‌شنبه‌های نه به اعدام بود و این سوال را در ما قرار می‌دهد کە ما چکار می‌کنیم برای حمایت از این زندانیان؟ رژیم باید ببیند کە فقط در زندان‌ها اعتراض نیست بلکه اعتراضات وسیع‌تری در جامعه صورت می‌گیرد و در چنین شرایطی نمی‌تواند اعتراضات را نادیده بگیرد.
وضعیت بحرانی زندانیان سیاسی در قرچک و قزلحصار
در مورد وضعیت زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک نیز، شیو ا محبوبی می‌گوید: زندانیان سیاسی زن هنوز در قرچک هستند و همین اخیرا کمیته آزادی زندانیان سیاسی یک گزارش مبسوط به زبان انگلیسی در رابطه با زندان فشافویه و قرچک و مخصوصا وضعیت زندانیان سیاسی زن در قرچک منتشر کرد و برای سازمان‌های جهانی فرستاد، در حال حاضر زندانیان وضعیت بسیار بدی دارند.
این فعال حقوق بشر با اشاره به اینکه، علیرغم وضعیت بحرانی زندان‌ها اما اخبار مربوط به زندانیان سیاسی ایران در سطح رسانه‌های بزرگتر اخبار خیلی مطرح نمی‌شود، تاکید می‌کند: زنان زندانی الان ازلحاظ زیستی و از لحاظ درمانی در بدترین وضعیت هستند. یعنی از هرنظر وضعیت زندانیان در زندان قرچک مورد خطر است. احتما اینکه به بیماری‌های بسیار مهلک مبتلا شوند وجود دارد. از طرفی زندانیانی کە از قبل بیماری‌هایی مانند سرطان داشتند به حال خود رها شده‌اند. راحله راحمی پور بعد از مدت‌ها با توجه به وضعیت وخیمش موقتا برای درمان آزاد شد. از طرفی وضعیت این زندانیان مشخص نیست و بلاتکلیف هستند و به آنها گفته نشده کە آیا به زندان اوین برمیگردند یانه. شرایط هر روز در بند زنان قرچک و به ویژه قرنطینه بدتر می‌شود. و در رابطه با این زندانیان صدایی در سطح بین‌المللی شنیده نمی‌شود.
سه‌شنبه‌های نه به اعدام؛ صدای زندانیان در زندان‌ها
در مورد اینکه چگونه می‌شود از اعتراضات زندانیان سیاسی قرچک، اعتراضات فشافویه و اوین را بیشتر برجسته کرد، این فعال حقوق بشر افزود: سه‌شنبه‌های نه به اعدام یک جنبش اعتراضی در زندان‌ها است که در سراسر کشور در جریان است. ما الان شاهد این هستیم کە گاها خانواده‌ها و برخی از فعالین در حمایت از سه‌شنبه‌های نه به اعدام در مقابل برخی از زندان‌ها می‌ایستند، الان وقت این است که فعالین مدنی و فعالین در عرصه‌های مختلف بتوانند از این اعتراضات حمایت کنند. کاری کە شورای هماهنگی سراسری صنفی معلمان انجام داده بود، به راه انداختن کارزاری بود در حمایت از زندانیان سیاسی، که این بسیار اهمیت دارد. در خارج از کشور، ما دست بازتری داریم که سراغ اتحادیه‌ها و تشکل‌ها و ... برویم و بخواهیم از سه‌شنبه‌های نه به اعدام حمایت کنند. اما در داخل اعتراض و تجمع مردمی بیشتر از هر چیزی موثر است.
چگونه صدای زندانیان را به جهان برسانیم؟
وی در پایان در مورد فعالیت‌هایی کە تشکل‌های مختلف می‌توانند برای رساندن صدای زندانیان سیاسی انجام دهند، گفت: ما به سهم خود در کمیته آزادی زندانیان سیاسی و در شبکه آزادی برای زندانیان سیاسی و عقیدتی با انتشار گزارش با انتشار نامه به دولت‌ها و سازمان‌های بین‌المللی توجه آنها را به وضعیت زندانیان در ایران جلب کرده‌ایم. خود من دو هفته پیش در پارلمان اروپا در پنلی در همین رابطه صحبت کردم در عین حال با دیگر تشکل‌ها همکاری داریم.
تمکرز بر وضعیت زندانیانی کە از درمان محروم هستند و نوشتن نامه به گزارشگر ویژه سازمان ملل و کمیته حقیقت‌یاب، نشست با دولت‌ها و تحصن در مقابل پارلمان‌ها و ارتباط با اتحادیه‌های کارگری و تشکل‌های کشورهای مختلف از دیگر راه‌هایی است که شیوا محبوبی بر آن تاکید کرد تا بتوان صدای زندانیان سیاسی را به افکار عمومی جهان رساند.