مرکز خبر- هانی مجتهدی، هنرمند کورد، هنگامی که با آن صدای لطیف خود «ژن، ژیان، آزادی» را می‌خواند، ما را به یاد سیمرغ‌های زاگرس می‌اندازد؛ پرندگانی جاودان و خردمند که عشق به آزادی و تنِ سرزمین را در خود دارند. رد پای جاودانگی‌شان از رحم زن آغاز می‌شود و در قرن بیست‌ویکم ادامه می‌یابد. سیمرغ‌های مادرانه، آسمان و کوه‌های آزاد زاگرس را خانه‌ی خویش کرده‌اند و در هم‌نوازی با کوهستان، بال‌هایشان را برای زندگی و آزادی می‌گشایند.

در میانه‌ی قرن بیست‌ویکم، زنان با سلاح‌هایشان به زاگرس بازگشتند تا آزادی ازدست‌رفته‌ی خود را پس بگیرند. در هر گام و هر سنگر، در برابر دشمن ایستادند و زنگ‌یادشان «ژن، ژیان، آزادی» بود. این نبرد برای پیوند زن با زندگی و رساندن او به آزادی، پنجاه‌ودو سال بی‌وقفه ادامه یافت.

امروز، در دامنه‌های روژهلات کوردستان، زنان کورد که با شعار «ژن، ژیان، آزادی» بالیده‌اند، علیه نظام مرد-دولتِ قاتل شوریدند. این، انقلاب آنان بود؛ عصاره‌ی هزاران سال تجربه و مقاومت زنانه. قیامی علیه فرهنگی که ده هزار سال تجاوز و سلطه را بر جهان گسترده بود و اکنون از روژهلات کوردستان به سراسر جهان گسترش یافت.

آوای این انقلاب باید چنان سنجیده خوانده شود که تاریخ از نو نوشته شود؛ اندیشه‌ها در هنر جان بگیرند و نغمه‌ی آزادی در گوش زنان نجوا شود. و چنین بود که هانی، با لطافت و روح سرکش خود، با کلماتش ما را به هستی زاگرس برد و نیروی همبستگی انقلاب زنان را آشکار ساخت. در ترانه‌اش می‌گوید: «مرا به روشنایی برسانید، جایی که خورشید می‌تابد، به بال‌های عقاب بیاویزید، تا سقوط نکنیم.»

همچون کبوترانی که برای عشق خود جان می‌دهند، زنان این سرزمین نیز دل‌باخته‌ی آزادی و صلح‌اند. در ترانه‌ی هانی، زنان بزرگ‌دل تصویر می‌شوند که در برابر جنگ، ویرانی و مرگ می‌ایستند و برای میهن‌دوستی، مردم‌دوستی و خویشتن بودن، فریاد آزادی سر می‌دهند.

در پایان، صاحبان انقلاب «ژن، ژیان، آزادی» نفسی برای آینده و راهی برای حقیقت می‌گشایند؛ در برابر ذهنیت مردسالار و ستم قدرتمندان می‌ایستند و پیش می‌روند. «ژن، ژیان، آزادی» که از زبان و دل زنان عاشق صلح جاری می‌شود، بدل به ترانه‌ی جاویدان زنان در شجره‌نامه‌ی زاگرس‌هاست. و ما، با شنیدن این آواز از صدای هانی، به تماشای مبارزه‌ی آزادی‌خواهانه‌ی زنان می‌نشینیم.