سال ١٣٨٩ کە پنج تن از زندانیان سیاسی شیرین علم‌هولی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، علی حیدریان ومهدی اسلامیان در زندان اوین اعدام شدند سیمین بهبانی شعری برای اعدام آنها سرود. این شعر را امروز بە مبارزانی تقدیم می‌کنیم کە در زندان‌های ایران در انتظار اجرای حکم قتل حکومتی‌شان هستند. 

بگو چگونه بنویسم یکی نه، پنج تن بودند

نه پنج، بلکه پنجاهان به خاطرات من بودند

*

بگو چگونه بنویسم که دار از درخت آمد

درخت آن درختانی که خود تبر شکن بودند

*

بگو چگونه بنویسم که چوب دارها روزی

فشرده پای آزادی به فرق هر چمن بودند

*

نسیم در درختستان به شاخه ها چو می پیوست

پیام هاش دست افشان به سوی مرد و زن بودند

 

کنون سری به هر داری شکسته گردنی دارد

که روز و روزگارانی یلان تهمتن بودند

*

چه پای در هوا مانده چه لال و بی صدا مانده

معطل اند این سرها که دفتری سخن بودند

*

مگر ببارد از ابری بر این جنازه ها اشکی

که مادران جدا مانده ز پاره های تن بودند

*

ز داوران بی ایمان چه جای شکوه ام کاینان

نه خصم ظلم و ظلمت ها که خصم ذوالمنن بودند