بهاران لهیب

کابل - چنانچه‌ تمام کارگران در اقشار مختلف و به خصوص زنان کارگر همچنان از مشکلات مالی، نقض حقوق، دستمزد کم و ذهنیت جنسیت‌گرایی رنج می‌برند، در افغانستان و با بازگشت دوباره‌ی طالبان و افزایش جنگ و درگیری نیز، مشکلات و سختی‌های زنان افغانستان را دو چندان شده است.

به مناسبت روز ۱ ماه مه، روز جهانی کارگر ما نیز به عنوان خبرگزاری زن سعی نمودیم تا مشتی از خروارها بحران، سختی و مصائبی که جامعه‌ی افغانستان و بالاخص زنان با آن روبرو هستند، در معرض دید عموم قرار دهیم.

در بیست سال گذشته با مبارزات زیاد، زنان توانستند که تا حدی در همه‌ی عرصه‌ها فعال باشند و عده‌ای از زنان در کارخانه‌ها و برخی از روند‌های دیگر تولیدی مانند کشت و برداشت زعفران، کشمش‌پاکی، گلخانه‌ها، کار در خانه‌ها به عنوان کارگر سهیم باشند. با حاکم شدن دوباره‌ی طالبان، تمام هست و بود نظام نیم‌بند از هم پاشید. اغلب زنان به‌شمول زنان کارگر که دستمزد به‌مراتب کمتر از مردان می‌گرفتند بی‌کار و خانه‌نشین شده و حتا اجازه‌ی کار از سوی حکومت طالبان به آنان داده نمی‌شود.

حنیفه حسینی، مادر هشت فرزند و کارگر، در مصاحبه با خبرگزاری زن می‌گوید: «فرزند بزرگم پسر است و قبل از آمدن طالبان فلزکاری می‌کرد. حالا شغل خود را از دست داده است. پدرش هم پیر است و توانایی کار را ندارد. دخترانم که همه شاگردان مکتب بودند، با آمدن طالبان همه در خانه هستند. بناً من مجبور شدم در این نانوایی با سه زن دیگر به‌عنوان کارگر در بدل ۶ هزار افغانی وظیفه بگیرم.»

در ادامه می‌افزاید: «وضعیت اقتصادی خوبی نداریم. طالبان فکرشان فقط همین است که زنان کارهای شاق و گدایی را انجام بدهند. حق پیشرفت در زمینه‌های دیگر را ندارند. بناً همه‌ی مکاتب را به روی دختران بسته‌اند. ولی با کار من مخالفت ندارند با آن که از خانه تا محل کارم بار‌ها از طرف‌شان مورد تحقیر و توهین قرار می‌گیرم.»

اما باوجود این همه مرارت‌ها در زندگی حنیفه حسینی، شاید او یکی از اندک زنان خوش‌اقبالی باشد که کم‌از‌کم کاری دارد و از فرط فقر دست به گدایی نمی‌زند. از سر و روی تمام شهر کابل زنان و کودکان گدا می‌بارد که با گذشت هرروز به شمارشان افزوده می‌شود و نیاز به گزارش دیگری دارد.