ظهور مشرقی

تونس- بحران آب در نتیجه تغییرات اقلیمی زندگی زنان را تحت تاثیر قرار دادە و شرایط را برای آنها سخت‌تر کردە است. زنان روستایی با پیمودن کیلومترها راە کوهستانی و یا صحرایی مجبور بە تهیە آب شرب خانوادە هستند.

این مسئلە برای زنان در تونس متفاوت‌تر است چون آنها سختی جابجایی و کار در زمینه کشاورزی و کارهای خانگی را برعهدە دارند و علیر‌غم همه مسئولیت‌ها سکوت می‌کنند و نمی‌توانند شکایتی از تلخی و سختی‌های زندگی خود داشتە باشند.  

سرور الکیلانی، رئیس شورای محلی سگنان در استان بنزرت در شمال تونس برای خدمت به مسائل زنان در منطقه در حال تلاش است و همچنین تأکید می‌کند رنجی که زنان در مناطق روستایی تجربه می‌کنند مضاعف است، زیرا آنها از واقعیتی رنج می‌برند که با بی‌تفاوتی نسبت به آنچه زندگی می‌کنند، احاطه شده است.

او با اشاره به اینکه ورودش به فعالیت‌های عمومی برنامه ریزی نشده بود، اما از طرف خانواده و همراهانش تشویق شد تا این فعالیت را تجربه کند و به نیازمندان خدمت کند، توضیح داد که برای این سمت در انتخابات محلی نامزد شده است تا نماینده افراد با نیازهای خاص باشد و علی‌رغم همه شرایط، قدرت افراد دارای نیاز ویژە را در کار سیاسی برجسته کند.

او معتقد است دیدن زنانی که در راه انتقال آب برای نوشیدن و مصرف روزانه هستند برای او دردناک است. «در حالی که ما بزرگترین سدها را داریم، زنان هنوز با الاغ و یا بر روی سرشان آب می‌آورند و کیلومترها راه می‌روند. ما این را قبول نداریم و می‌جنگیم تا صدایشان به گوش برسد و راه‌حلی برای وضعیتشان پیدا کنیم».

او با اشاره به اینکه تونسی‌ها کسانی هستند که با کار در زمینه کشاورزی امرار معاش می‌کنند به ویژه که طبق آمار وزارت کشاورزی اکثر کارگران این بخش را زنان تشکیل می‌دهند، بر لزوم شنیدن مشکلات زنان در مناطق حاشیه نشین داخلی تاکید کرد و گفت: زنان کشاورز هستند که تامین کننده غذا و امنیت غذایی هستند. با وجود این، با واقعیت سختی روبرو هستند و در شرایط نامناسب، ساعت‌های طولانی با دستمزد کم و بدون پوشش سلامت کار می‌کنند. اکنون زمان آن فرا رسیده است که عدالت را در قبال آن‌ها رعایت کنیم و به آنها حقوق کامل بدهیم.

وی با بيان اينكه قوانینی برای بهبود وضعیت زنان کشاورز روستایی وجود دارد اما به دلیل عدم نظارت اجرا نشده است، ابراز امیدواری کرد که مرحله بعدی برای زنانی که مدت‌ها قربانی فقر، حاشیه نشینی و عدم برابری اقتصادی بوده‌اند، مناسب باشد.

الکیلانی از وضعیتی که زنان شاغل در صنعت سرامیک سفالی در منطقه خود تجربه می‌کنند انتقاد کرد و با اشاره به اینکه آنها علاوه بر این که بدون پوشش اجتماعی، بهداشتی و بیمه‌ای کار می‌کنند تا بعد از شصت سالگی حقوق بازنشستگی بگیرند، فاقد پایه‌های حمایتی هستند، افزود: در تمام فصول برای آوردن خاک رس به روش سنتی از نقاط کوهستانی که معمولاً دور هستند، پیاده راه می‌روند و از آنجایی که خوداشتغال محسوب می‌شوند، نمی‌توانند تحت پوشش قرار بگیرند و پس از سن معینی خسته می‌شوند و خود را بدون حقوق می‌بینند. بنابراین به عنوان زنان سالخورده گاهی برای تهیه غذا به ادامه کار روی می‌آورند.

سرور الکیلانی بر این باور است که خدمت به مسائل زنان یکی از وظایف شوراهای محلی است که منتظر تصویب قانونی هستند تا در مناطقی که در دهه گذشته یا قبل از انقلاب مدت‌ها حاشیه‌نشینی اجتماعی و اقتصادی را تجربه کرده‌اند، شروع به کار کنند.

وی ابراز امیدواری کرد که زنان سد سکوت و ترس را در مناطق داخلی بشکنند و مشکلات خود را بیان کنند تا مسئولین آن مناطق بتوانند آنها را درک، جذب و حل کنند. همچنین از زنان می‌خواهند که برای حقوق تضمین شده در قانون اساسی متحد شوند و با انواع استثمار اقتصادی، به مقابله بپردازند. به ویژه در بخش حیاتی کشاورزی که در آن بدون قرارداد، دستمزد ثابت و حفظ سلامت در برابر مواد شیمیایی مورد استفاده در فرآیند رشد و درمان سبزیجات و غلات کار می‌کنند؛ «زنانی هستند که در اثر استفاده از این داروها و مواد شیمیایی در محل کار خود بدون محافظ و بدون استفاده از دستکش، ماسک و ... دچار آلرژی و بیماری‌های پوستی می‌شوند و این وظیفه کارفرماست که این موارد اولیه را برای آنها فراهم کند و وظیفه دولت و ساختارهای وابسته به آن برای نظارت و جلوگیری از تبعیض است».

الکیلانی گفت که تونس کشور قانونگذاری است که قوانینی را برای حمایت از کارگران خانگی و بخش‌های کشاورزی و اقتصادی وضع کرده است اما کارفرما همچنان قوانین را نادیده می‌گیرد و آن را اجرا نمی‌کند و این باعث افزایش رنج زنان شده است.

وی بر اهمیت فراهم کردن بستر مناسب برای زنان در جهت خدمت به سرزمین خود، آن هم بدون ترس از سرنوشت نامعلوم، هنگامی که در کامیون‌های مرگ حمل می‌شوند و به طور غیرقانونی جابجا می‌شوند، تاکید کرد؛ «آنها ساعت پنج صبح کار خود را شروع می‌کنند، گرمای تابستان را با دستمزد اندک تحمل می‌کنند، جعبه‌های بزرگ حمل می‌کنند و از استراحت محروم می‌شوند. با این وجود، کارفرمایشان با آنها بد رفتار می‌کند و سعی دارد به آنها آسیب برساند و این از نحوه حمل و نقل آنها شروع می‌شود». وی در نهایت تاکید کرد: برای زنان زحمتکش مبارزه خواهیم کرد و تا زمانی که شرایط برای آنها بهتر نشود، آرام نخواهیم گرفت و امیدواریم در نظام فعلی با تلاش خود نتایج مثبتی را کسب کنیم.