وضعیت دردناک زنان محبوس در زندان‌های ایران
افزایش شمار زندانیان زن، اعدام، گسترش ناامنی و فشار روانی بر زنان بعد از چهار دهە حاکمیت آخوندی نە تنها کاهش نیافتە است بلکە در سال‌های اخیر افزایش یافتە است.
مرکز خبر- وضعیت زنان در زندان‌های ایران آن چنان بغرنج است کە زندانیان را مجبور بە خودکشی می‌کند همچنین عدم کیفیت غذا، بهداشت و امکانات در بهداری‌های زندان، زندانیان را در بدترین شرایط ممکن قرار دادە است.
بر اساس گزارش‌‌هایی کە فعالان حقوق زن و زندانیان سیاسی منتشر می‌کنند علاوە بر مشکلات بهداشتی، بسیاری از بیماران بە بیماری‌های مختلف دچار شدە و درمانی برای این بیماران وجود ندارد این در حالی است کە مسئولان زندان هم بدون توجە بە شرایط وخیم آنها و با شیوع کرونا شمار زندانیان را در بندها افزایش می‌دهند.
در چند روز اخیر ١۶ نفر از زندانیان سیاسی نسبت بە گسترش کرونا و عدم دسترسی بە امکانات بهداشتی، درمان مناسب و افزایش ناگهانی تعداد زندانیان و نبود فضای مناسب برای جداسازی و قرنطینە اعتراض کردە و خواستار رسیدگی وضعیت نامناسب زندان شدند.
تراکم زندانیان در زندانها سرایت بیماری را گسترش دادە و هیچ گونە جداسازی بین افراد بیمار و دیگر زندانیان صورت نمی‌گیرد تا جایی کە شما قابل توجهی از زندانیان سیاسی از جملە زینب جلالیان، فروغ تقی‌پور، معصومە صنوبری، یاسمن آریانی، پرستو معینی و نجات انورحمیدی در تمام دوران بیماری خود از رسیدگی‌های پزشکی محروم بودەاند.
در حقیقت بیماری کرونا برای جمهوری اسلامی فرصتی است تا در میان اخبار روزانەی تلفات این بیماری بتواند بدون حساس‌کردن افکار عمومی و سازمان‌های حقوق بشری مخالفان خود را با محرومیت از درمان حذف کند.
همچنین یکی از قوانین زندان زنان پوشیدن چادر یا مانتوی بلند و گشاد و جوراب برای خانودەهای زندانیان است و یا قطع مکرر خط‌های تلفن زندان است تا زندانیان نتوانند با خانوادەهای خود تماس گرفتە و شرایط دردناک زندان را بازگو کنند.
زندانیان سیاسی تحت بیشترین فشارها قرارها گرفتە و بعد از احکام غیرقانونی تبعید و یا حتی بدون حکم بە عنوان تنبیە منتقل می‌شوند و اصل تفکیک جرائم در حق آنها رعایت نمی‌شود. این زندانیان با سیاست دولت در بند زندان زندانیان عمومی نگهداری شدە و با اجیر شدن بعضی از زندانیان با جرایم عمومی، زندانیان سیاسی تهدید و مورد آزار و اذیت قرار گرفتە و در صورت واکنش برای آنان پروندەسازی می‌شود.
همچنین ضرب و شتم زندانیان سیاسی از جملە مریم اکبری‌منفرد، اعتراف اجباری و تهدید بە مرگ سعدا خدیرزادە توسط عوامل جمهوری اسلامی خود نمونەی بارزی از سیاست‌های مردسالارانە و کورکورانەی این رژیم بر بر زنان است.
این در حالی است کە یکی از نکات قابل توجە در سند بین‌المللی مصوب ٢٠١١، توجە بە زنان شیردە، باردار و زنانی کە با نوزاد خود در زندان بسر می‌برند ذکر شدە و باید از حمایت‌های خاص برخوردار شوند، هرچند آیین‌نامەی سازمان زندانها و اقدامات تأمینی و تربیتی کە حاوی مقرراتی دربارەی حقوق و وظایف زندانیان اعم از زن و مرد در سال ٨٠ بە تصویب رسید و در چند مورد بازنگری و نسخەی آن در سال ٨٩ بە تصویب قوەی قضائیە رسید اما نە تنها اجرا نشد بلکە زنان زندانی را بیش از پیش تحت فشار قرار دادەاند.
زنانی کە بدون دسترسی بە وکیل و عدم ملاقات با خانوادە در دادگاەهای غیابی و غیرقانونی محکوم بە حبس و یا اعدام می‌شوند کە این امر خود نشان از نقض حقوق زنان و کودکانی است کە بە دلیل حکم‌های تحمیل شدەی حکومت ایران بر آنان از زندگی محروم می‌شوند.