در بند زنان زندان قرچک، کودکانی زندگی می‌کنند که در زندگیشان اسم خیلی از میوه‌ها را نمی‌دانند و طعم خیلی از میوه‌ها را نچشیده‌اند.

 

مرکز خبر- دربند مادران آنچه اهمیت دارد داشتن فرزند همراه است، نه جرمی که مادر مرتکب شده است.

 ۳ تا ۴ درصد زندانیان ایران زن هستند و ۶۴ درصد آنان متأهل و ۷۰ درصد آنان زیر ۴۰ سال هستند.

 با این حساب‌ می‌توان تخمین زد که تعداد قابل‌ ملاحظه‌ای از زنان مجرمی که محکومیت خود را در زندان می‌گذرانند مادر هستند. مادران جوانی که فرزندان زیر ۷ سال دارند، اما اغلب نقش مادری آن‌ها در زندان‌ها گم می‌شود. حتی برخی مادرها حاضر نیستند فرزندانشان را در وقت ملاقات زندان ببینند و آن‌ها را به بستگان خود می‌سپارند و نقش مادری آن‌ها در دوران محکومیت‌شان تنها به یک خاطره تبدیل می‌شود. اما گروه دیگری از مادران هستند که مادری‌شان در زندان بسیار پررنگ‌تر می‌شود و آن‌ها همان‌هایی هستند که کودکشان را در زندان به چنگ و دندان می‌کشند و شاید هم کودکانشان را فراموش می‌کنند.

طبق قانون زندانی‌های جرائم مالی، کیفری، امنیتی، سرقتی، قتل از یکدیگر جدا می‌شوند و دربندهای مختص به خودشان زندانی می‌شوند. اما مادران همراه با فرزند، برای امنیت بیشتر روحی و روانی فرزندانشان، هر جرمی که مرتکب شده باشند در بند مادران نگه‌داری می‌شوند. در بند مادران زندان قرچک، بچه‌هایی زندگی می‌کنند که به گفته‌ی زندانیان، در زندگیشان اسم خیلی از میوه‌ها را نمی‌دانند و طعم خیلی از میوه‌ها را نچشیده‌اند.

 

 کودکانی زیر پنج سال که به همراه مادرانشان زندانی‌اند

 مشکلاتی که زندانیان در زندان قرچک با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، غذای بی‌کیفیت زندان است. گوشت از غذای زندانیان حذف شده است. در خورش قیمه کمی گوش مرغ و لپه می‌ریزند و تمام هفته غذاها با سویای بدبو درست می‌شود به طوریکه زندانیان مجبورند از جیب خود، مواد خریده و غذا درست کنند.

این تنها داستان زندان قرچک نیست، در بند دو نسوان زندان اوین هم چند کودک با مادرهایشان در زندانند. کودکانی که به ناچار غذای زندان را می‌خورند غذایی که به روایت زندانیان، به ندرت در آن یک بال مرغ یا یک تکه گوشت پیدا می‌شود.

طبق گفته‌های زندانیان، به خصوص زندانیان سیاسی و امنیتی، زندانیان به غذای مناسب یا کافی و حتی آب آشامیدنی، دسترسی ندارند. به گفته‌ی آنها برخی از زندانیان برای تامین هزینه‌های زندگی ناچار به کارگری برای زندانیان پولدار و تن‌فروشی می‌کنند. در زندان قرچک بیشتر زندانی‌ها از پیاز به عنوان میوه استفاده می‌کردند.

بعضی زندانی‌های قدیمی‌تر که توان مالی ندارند از سر نداری و برای خرج غذا تخت‌هایشان را به زندانیان جدید می‌فروشند.

دولت جمهوری اسلامی ایران سال‌هاست که با سیاست شکنجه، زندان، سرکوب و ایجاد ترس و رعب سعی بر اهلی‌کردن جامعه‌ی ایران و بخصوص زنان دارد. زنانی که اگر در جامعه از امکانات کافی برای یک زندگی طبیعی برخوردار باشند، مسلما وارد زمینه‌های جرم نمی‌شوند و مجبور نیستند که فرزندان‌شان را یا در زندان بزرگ کنند و یا از مهر مادری محروم سازند. بدون شک به جای دستگیری مجرمان و ایجاد زندان‌های بزرگ، دولت ایران اگر سعی بر خشکاندن زمینه‌های جرم در جامعه داشته باشد، هیچ زندانی در ایران باقی نخواهد ماند.