«کرامت بر هر چیز دیگری مقدم است»؛ دروزی‌ها پس از کشتارهای سویداء خواستار استقلال شدند
پس از کشتارهای خونین ۱۳ ژوئیه در سویداء، دروزی‌ها خواستار استقلال کامل از دولت موقت سوریه شدند و بر آزادی و کرامت به‌عنوان اولویت‌های خود تأکید کردند.
روشیل جونیور
سویداء - با توجه به شرایط پیچیده سیاسی و اجتماعی که سوریه در حال تجربه آن است، نیاز به تقویت وحدت ملی از طریق نمایندگی تمامی اقشار جامعه در گفتگوها و کنفرانس‌هایی که آینده کشور را بررسی می‌کنند، افزایش می‌یابد. در این چارچوب، مشارکت رئیس معنوی طایفه متحدین دروزی در سوریه، حکم الهجری، در کنفرانس حسکه صورت گرفت.
کنفرانس وحدت خلق‌های شمال و شرق سوریه دموکراتیک که در تاریخ ۸ آگوست در شهر حسکه برگزار شد، بازتاب و تأثیر مثبت و مهمی در منطقه داشت و توانست تمامی جوامع سوری را نمایندگی کند و آن‌ها را در گامی به سوی وحدت دیدگاه‌ها و مطالبات سر یک میز گفتگو جمع کند. همچنین این کنفرانس با سخنرانی‌های نفرت‌انگیز و کارزارهای فتنه و تحریف مواجه شد.
بعد ملی فراگیر
مهندس لینا درویش، بازرس در هیئت مرکزی نظارت و بازرسی شهر سویداء، توضیح داد که این مشارکت نمادین و دارای ابعاد راهبردی بزرگی است و تأکید کرد که جامعه دروزی در طول تاریخ خود به وحدت ملی و حفاظت از هویت سوریه کمک کرده است.
لینا درویش گفت: «مشخص است که جامعه دروزی در طول تاریخ شخصیت‌های مهمی ارائه کرده‌اند که نقش‌های کلیدی در استقلال سوریه و حفظ هویت ملی آن داشته‌اند، و این ناشی از مواضع ثابت آن‌هاست. ما از هر پروژه ملی فراگیری که شامل تمامی گروه‌ها باشد حمایت می‌کنیم و هر سخنی که به شهروندی برابر دعوت کند، مورد پشتیبانی ماست. همچنین مشارکت جامعه دروزی در این کنفرانس‌ها و گفتگوها به تقویت روابط به طور کلی کمک می‌کند و ایده‌ای را تقویت می‌کند که تصمیم ملی فقط در دمشق گرفته نمی‌شود، بلکه از طریق مشارکت تمامی گروه‌ها و طرف‌ها شکل می‌گیرد.»
پیام‌های ملی از حسکه
لینا درویش با اشاره به اینکه مشارکت جامعه دروزی در کنفرانس حسکه صرفاً ظاهری نبوده است؛ بلکه حاوی چند پیام ملی روشن بوده است، گفت: «پیام همزیستی مسالمت‌آمیز. جامعه‌ی دروزی با وجود خصوصیت مذهبی خود، نسبت به تمامی اتنیک‌ها و خلقها گشاده‌رو است، اما به آداب و رسوم دیگر ادیان و خلقها احترام می‌گذارد و در جشن‌ها و آیین‌های متنوع شرکت می‌کند. این یک نمونه ایده‌آل از همزیستی مسالمت‌آمیز بین تمامی گروه‌هاست.»
او تأکید کرد: «با اینکه حامعه‌ی دروزی از نظر تعداد کم است، اما ثابت کرده است که کمیت به معنای ضعف نیست. آن‌ها مواضع و نتایج مؤثری ارائه کرده‌اند و این نشان می‌دهد که ارزش سیاسی با تأثیر و نتایج سنجیده می‌شود نه با تعداد. کیفیت در اینجا بر کمیت غلبه دارد. همچنین پیام دیگری وجود دارد که پیام حمایت ملی است؛ موضع ما واضح است: ما از گروه‌های ملی در سوریه، چه عرب، چه کورد و دیگران حمایت می‌کنیم، هر پروژه ملی فراگیر را تأیید و حمایت می‌کنیم و تأکید می‌کنیم که ما در این کشور حضور داریم و صرفاً تماشاگر نیستیم.»
مشارکت فعال، نه نمادین
لینا درویش معتقد است که صرف حضور کافی نیست مگر اینکه اثر ملموسی داشته باشد: «وقتی در کنفرانس‌های ملی شرکت می‌کنیم، نمی‌خواهیم صرفاً حضور داشته باشیم، بلکه می‌خواهیم مشارکت ما فعال باشد و جنبه نمادین نداشته باشد. برای تحقق این هدف باید استمرار، پیگیری و پشتکار وجود داشته باشد، و بدانیم این گفتگوها کجا برگزار می‌شوند و به طور دائم در آن‌ها شرکت کنیم. همچنین باید افرادی واقعی نماینده ما باشند که با صداقت جامعه را بیان کنند و صدای آن را شفاف منتقل کنند. سپس باید اطمینان حاصل کنیم که نتایج در عمل اجرا شود. بنابراین دو شرط اساسی وجود دارد: استمرار در حضور و اجرای دستاوردها.
چالش‌ها و موانع
لینا درویش وضعیت سویداء را «واقعیت تلخ» توصیف می‌کند و می‌گوید: «کسی از آنچه در ۱۳ ژوئیه اتفاق افتاد، یعنی کشتارهایی که توسط نیروهای تروریستی و قدرت‌های تکفیری انجام شد، بی‌خبر نیست. آن‌ها با بهانه حل درگیری‌ها بین مردم سویداء و عشایر بدوی وارد سویداء شدند، اما جانب عشایر را گرفتند و علیه ما عمل کردند. ما هزاران سال با بدوی‌ها زندگی کرده‌ایم و هرگز چنین جنگ فرقه‌ای وحشیانه‌ای را تجربه نکرده بودیم. غیرنظامیان بی‌گناه مورد حمله قرار گرفتند، خانه‌ها سوزانده شد، اموال غارت شد و هزاران نفر از روستاهای غربی به مناطق امن‌تر مهاجرت کردند. حتی زنان مورد تجاوز قرار گرفتند و بازداشت‌ها و اعدام‌های میدانی در میدان‌ها رخ داد. کوچک و بزرگ مورد بخشش قرار نگرفتند و حتی به نمادهای مذهبی تجاوز شد.»
او به ادامه حملات توسط دولت موقت تحت مدیریت جهادی‌های هیئت تحریر الشام از طریق محاصره اشاره کرد و گفت: «پس از آن، یک محاصره اقتصادی شدید بیش از یک ماه اعمال شد، راه‌ها بسته شد و کمک‌ها متوقف گردید. هر کسی که قصد ورود یا خروج از سویداء را داشت، در معرض خطر کشتن یا ربوده شدن بود. حتی پس از عقب‌نشینی آن‌ها، مواد غذایی و ذخایر از بازارها و خانه‌ها دزدیده شد، درختان زیتون، سیب و انگور قطع شد و خانه‌ها با تجهیزات سنگین خراب گردید. این اقدامات هدفمند برای گرسنگی دادن بود، نه فقط جلوگیری از کمک‌ها.»
لینا درویش در ادامه با اشاره به اینکه این شرایط زندگی روزمره مردم سویداء را به یک مبارزه برای بقا تبدیل کرده است گفت: «دانشجویان دانشگاه نتوانستند در کلاس‌های خود شرکت کنند، و دانش‌آموزان مدارس یا امتحانات خود را ندادند یا برگه‌های آن‌ها تصحیح نشد. مردم تنها مشغول این هستند که چگونه زنده بمانند، و کسانی که توانایی دارند، سعی می‌کنند به همسایگان و خانواده‌های خود که از گرسنگی و آوارگی رنج می‌برند کمک کنند.»
استقلال، مطالبه‌ای غیرقابل بازگشت
لینا در مورد موضع جامعه‌ی دروزی نسبت به پروژه‌های اداره خودمدیریتی، می‌گوید: «ما از هر پروژه ملی که بر اساس یک مسئله واقعی باشد حمایت می‌کنیم و مردم آزادی دارند سرنوشت خود را تعیین کنند. تعلق به وطن، قناعت است پیش از اینکه احساس باشد و با آزادی و کرامت شهروند مرتبط است. پس از ۱۳ ژوئیه در سویداء وضعیت دیگر همانند قبل نیست. قبل از این تاریخ، ما خواستار فدرالیسم یا اداره خودمدیریتی بودیم به این دلیل که می‌توانستیم امور داخلی خود را متناسب با خصوصیت منطقه مدیریت کنیم، به‌ویژه با از دست دادن اعتماد به دولت مرکزی که قدرت را در دمشق تصاحب کرده و تبعیض و کنار گذاشتن مردم را اعمال کرده بود. اما پس از کشتارها و تحریکات فرقه‌ای، دیگر امکان همزیستی با این دولت وجود ندارد و بنابراین امروز خواستار استقلال کامل از آن هستیم.»
لینا درویش تأکید می‌کند: «خون‌های بی‌گناهانی که در دفاع از وطن و شرف خود از دست رفت، هدر نخواهد رفت و ما گذشت نخواهیم کرد. ما خواستار استقلال کامل از این دولتی هستیم که به شعله‌ور شدن جنگ داخلی و فرقه‌ای کمک کرد. ما آزادی و کرامت را قبل از هر چیز انتخاب کردیم، با وجود محاصره و گرسنگی، ما در امنیت هستیم تا زمانی که به کرامت خود پایبندیم.»