بهاران لهیب

پکتیکا- پکتیکا یکی از ولایات جنوب شرقی افغانستان است. مرکز آن شهر شرن بوده و اکثریت مردمان آن پشتون‌ها هستند.

ساعت ۱۲:۴۰ شب چهارشنبه اول تیر زمین لرزه قویی بخش‌های از ولایت پکتیکا و خوست را تکان‌های شدید داد. مرکز زلزله سنج امریکا گفته است که این زلزله با قدرت  ۶.۱ ریشتری به وقوع پیوسته است. ارگون و برمل دو ولسوالی ولایت پکتیکا و ولسوالی سپیره در خوست در اثر این زمین لرزه به ویرانه تبدیل شدند. طالبان گفتند که ۱۵۰۰ تن در این واقعه جان شان را از دست دادند و دوهزار زخمی شدند. اما وسعت فاجعه به مراتب بزرگتر از این گزارش‌ها است.

برای پوشش خبری این حادثه، خبرگزاری زن یک روز بعد وقوع آن، به ولسوالی ارگون حضور پیدا کرد، که گزارش‌ها و جزییات را اینجا تقدیم تان می‌داریم:

ولسوالی ارگون بزرگترین ولسوالی ولایت پکتیکاست که مانند سایر ولسوالی‌ها و قریجات افغانستان در آن اصلا نمادی از یک شهر حتی نیمه مدرن و رفاه اجتماعی دیده نمی‌شود. در مرکز این ولسوالی یک شفاخانه ۲۰ بستر با امکانات بسیار اولیه و ناچیز وجود دارد اما در سطح این ولایت یکی از بهترین شفاخانه‌ها به شمار می‌رود. این شفاخانه سه بخش دارد: بخش مردانه، بخش نسایی ـ ولادی و بخش داخله زنان، که در بخش‌های داخله و نسایی زنان ۸ نرس، یک قابله و یک داکتر کار می‌کنند. بخش مردانه ۵ کارمند دارد، چهار نرس و یک داکتر. این شفاخانه برای دو ولسوالی بزرگ پکتیکا برمل و ارگون خدمات صحی ارایه می‌کند.

از محل حادثه تا این شفاخانه دونیم ساعت با موتر فاصله است. جاده‌‌‌های این ولایت اسفالت ناشده می‌باشند و مردم در شب حادثه با مشکلات زیاد زخمیان را به شفاخانه رسانیدەاند. بیشتر زخمیان در بین راه جان‌شان را از دست دادند.

رژیم طالبان که از بالا تا پایین آن چند ملای بی‌سواد متحجر فکر نشسته است، قدرت رسیدگی به مسایل پیش‌ پا افتاده را ندارد چه رسد به این گونه حوادثی که در ذات خود یک فاجعه بزرگ طبیعی بوده است. مردم محل، آنانی که از حادثه برحسب تصادفات جان سالم بدر برده بودند، همدیگر را کمک می‌کردند و زخمیان و کشته‌شدگان را از زیر آوار بیرون می‌آوردند.

 

«اکثریت این فامیل‌ها شش و یا بیشتر از آن اعضای خانواده خود را از دست داده بودند»

تهمینه غلامی یکی از قابلەهای شفاخانه ۲۰ بستر ارگون، چشم دید خود از شبی که زمین لرز اتفاق افتاده بود به خبرگزاری زن چنین بیان کرد: «ساعت یک شب بود، من در خانه بودم، زنگ تلفن رییس بخش برایم آمد، که عاجل خود را باید به شفاخانه می‌رساندم. تمام زخمی‌ها تا ساعت ۵ صبح به این شفاخانه رسیدند. وضعیت مریضان وخیم بود. ساحه شفاخانه ما هم بسیار کوچک است، گنجایش این همه مریض را نداشت. ناگزیر بودیم که در روی زمین اطاق‌ها هم بستر جور کنیم. برای تعداد زیادی از مریضان کمک‌های اولیه را انجام دادیم بعد به مرکز ولایت پکتیکا، شهر شرن و ولایت غزنی فرستادیم. به آن عده از مریضان که امکانات داشتیم در همین شفاخانه بستری می‌کردیم.»

تهمینه به دو مریض که هنوز هم در شفاخانه بستری بودند، اشاره می‌کند: «یکی از این زنان حالت حمل دارد دو دختری که داشت در زیر آوار از دست داده و خود هم در حالت خوب روانی بسر نمی‌برد. بخت بی‌بی اسلام‌الدین نام داشت. مادر ۵۰ ساله دیگر هم در همین اطاق بستر بود که شش عضو خانواده‌ای خود را از دست داده بود.»

تهمینه می‌گوید: «همان شب زنان و کودکان زیادی به شفاخانه ما منتقل شده بود. اکثریت این فامیل‌ها شش و یا بیشتر از آن اعضای خانواده خود را از دست داده بودند. مادری بود که ۹ ماه حمل داشت سه طفل خود را از دست داده بود. مادر می‌گفت من این زندگی را چه کنم. وقت ما معاینات کردیم صحت طفلش خوب بود. مادر با وحشت تمام می‌گفت عاجل معاینات مرا انجام بدهید که طفلم سالم است یا نه در غیر آن برایم مشکل است که این زندگی را ادامه بدهم. با این که ظرفیت شفاخانه ما محدود است ولی ما تنها ۸۰ الی ۹۰ زخمی زنان و کودکان را، و به همین تعداد مردان، رسیدگی کردیم.»

همه کارمندان شفاخانه گفتند که سه شبانه روز است که ما اصلا خانه نرفتەاند و به مریضان حادثه رسیدگی می‌کنیم.

بعد از ختم مصاحبه با تهمینه غلام رییس شفاخانه که طالب بود از جریان دیدار ما از مریضان آگاه شد. ما را تهدید کرد و گفت حق ندارید که با مریضان صحبت کنید. او گفت که وی رییس شفاخانه است و تنها  کسی است که حق دارد با رسانه‌ها صحبت کند. من هم علاقه به صحبت با او را نداشتم چون معلوم بود که واقعیت‌ها را نمی‌گوید و شفاخانه را ترک کردم.