بهاران لهیب

 

کابل - به تاریخ ۸ میزان ۱۴۰۱ در یکی از مرکز آموزشی در غرب کابل حمله انتحاری در جریان درس صورت گرفت، با این که طالبان اجازه پوشش خبری را نداده بودند. ولی با آن هم به گفته رسانه‌های داخلی و خارجی بیشتر از ۶۵ تن که اکثریت آنان دختران نوجوان بودند کشته شدەاند.

غرب کابل منطقه‌یست که اکثریت هزاره‌های شعیه در آن زندگی می‌کنند که بارها در طول ۲۰ سال گذشته مورد حمله انتحاری قرار گرفتەاند و کشتارهای ملیت هزاره در این مدت به شکل سیستماتیک بوده است که خشم اکثریت مردم افغانستان را با خود داشته بود.

حمله انتحاری که در ۸ میزان برمرکز آموزشی «کاج» صورت گرفت. این بار بازهم در داخل و خارج از افغانستان برای تقبیح نسل کشی هزاره‌ها صداها بلند شد، در داخل افغانستان اکثریت محصلان دانشگاه‌ها در این مبارزه پیشگام بودند که رهبری دست زنان بود. ولی برای محصلان دانشگاه کابل اجازه بیرون شدن را طالبان ندادند و در کنار آن تعداد را در لیلیه مسموم نمودند که باعث مرگ سه محصل شد وقتی دختران مسمومیت خود را افشا ساختند آنان از دانشگاه و لیلیه اخراج ساختند که بار دیگر زنان معترض به جاده‌ها آمدند و حمایت خود را از محصلان اعلام کردند.

 

«ما با گروهی مقابل هستیم که استدلال را نمی‌دانند»

لیلا بسیم یکی از این زنان معترض بود که می‌گوید: «اعتراض ما نزدیک دروازه دانشگاه کابل بود و بیشتر از ۴۰ زن در آن شرکت نموده بودیم. شعارهای برجسته ما این بود (تحصیل خط سرخ ماست!‌، نسل کشی را متوقف کنید!)»

باز هم اعتراض زنان مانند اعتراضات قبل شان سرکوب شده و اجازه ادامه آن داده نشد و طالبان برای شان اخطار دادند که اگر ساحه را ترک نکنید در بین تان انتحار صورت می‌گیرد و ما مسولیت جان شما را گرفته نمی‌توانیم، یا یکی از طالبان هر لحظه فریاد می‌زده که اجازه بدهید که اینان را به گلوله ببندم.

لیلا بسیم در ادامه سخنان خود می‌گوید: «درد ما و زنان ایران مشخص است که مشترک است. فعلا ما هم زیر سلطه گروه افراطی اسلام گرا هستیم و زنان هم در همچون وضعیت قرار دارند. من خوشحال هستم که زنان ایران به این آگاهی رسیدند که  از سکوت چیز حاصل نمی‌شود. بیرون شدند به جاده‌ها تا از حق خود دفاع کنند. هر صدایی که در هر نقطه دنیا برای حمایت یک زن بلند می‌شود ما از آن صدا حمایت می‌کنیم.»

لیلا بسیم در آخر به زنان افغان خطاب می‌کنم: «یک سال که در خانه بودن چیز به دست نیاوردند. باید با زنان که در جاده‌های کابل بیرون می‌شوند یکجا شوند، صدای شان را رساتر بسازند. چون ما با گروه مقابل هستیم که استدلال را نمی‌دانند از دست آوردهای بیست ساله خود حمایت کنید».

لیلا به زنان ایرانی می‌گوید: «همان قسمی که در سرتاسر ایران از خانه‌های خود بیرون شدید. باید این را ادامه بدهید چون بعد از چهل سال انقلاب به وجود آوردەاید. بنا مشخص است. من به عنوان زن افغان از شان متشکرم که به تمام جهان نشان دادند که زنان توانایی و قدرت دارند که رژیمی را سرکوب نمایند.»