بهاران لهیب

کابل - دو سال قبل از امروز طالبان توسط دولت امریکا و متحدان به کابل آورده شده و بر قدرت نصب گردیدند. در ماه‌های اول حاکمیت شان وقتی با مردم هم‌صحبت می‌شدید حرف نمی‌زند و همه در ترس، وحشت و شوک به سر می‌بردند.

کابل شهر پرتلاطم و شلوغ است تا ناوقت‌ها شب از هر گوشه و کنار آن صدای کوکان، دست‌فروشان و موترها به گوش می‌رسند. ولی با ورد طالبان کاملا خاموشی حاکم شده بود و دیگر از صدای هیاهوی کوکان، دست‌فروشان و موترها خبری نبود. فقط هر لحظه از دوستان و آشناها ‌شنیده می‌شد که به طرف فرودگاه کابل رفته و می‌خواهند از افغانستان به هر قیمتی بیرون شوند. از ۱۵ تا ۳۱ اگست ۲۰۲۱، کابل و فرودگاه‌اش شاهد قتل مردان، زنان، پیران، جوانان و کودکان در حمله انتحار، شلیک مستقیم طالبان، زیر پا شدن و  گم‌شدن اعضای خانواده‌ها بود.

قبل از این که طالبان قدرت عام و تام را در ۱۵ اگست ۲۰۲۱ در افغانستان به دست بگیرند، از چند ماه پیش تسلیم‌دهی ولایات به طالبان به ترتیب شروع شده بود و اجازه مقاومت به عساکر داده نمی‌شد. اگر به فرض منطقه‌ای به جنگ ادامه می‌داد و تسلیم نمی‌شد مورد تهدید توسط دولت مرکزی قرار می‌گرفت.

تسلیم‌دهی دو دسته افغانستان به طالبان در موافقتنامه ننگین دوحه بین امریکا و طالبان در ۲۹ فبروی ۲۰۲۰ به امضا رسید. ظاهراً در این موافقتنامه ذکر شده بود: «خروج تمام نیروهای ناتو و امریکا  در مدت ۱۴ ماه از افغانستان، تعهد طالبان برای جلوگیری از فعالیت‌های القاعده در مناطق تحت کنترل‌شان و مذاکرات بین طالبان و دولت جمهوری اسلامی افغانستان» که گویا این مسایل باعث می‌شود که صلح در افغانستان بیاید. ولی موضوع اصلی موافقتنامه این‌ها نبود. بلکه افغانستان باید به طالبان تقدیم شود.

امریکا افغانستان را تحت شعار مبارزه با تروریزم و تامین حقوق زنان اشغال نمود. از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ امریکا نه تنها که علیه تروریست‌ها مبارزه نکرد که با کشته‌شدن ۴۷۰۲۴۵ غیر نظامی و ۶۶۰۰۰ تا ۶۹۰۰۰ نیروهای ارتش و پلیس باز هم قدرت را به طالبان تقدیم نمود و وقتی به آمار‌های خشونت علیه زنان سالانه سر بزنید این آمارها سال به سال بلند رفته است. امریکا با خروج شرم‌آوراش حالا هم قسمی وانمود می‌کند که آب از آب تکان نخورده است.

وقتی طالبان تمام قدرت را در این دو سال به دست گرفتند هر روز در مقابل مردم افغانستان یا به شکل علنی و یا مخفی جنایات بیشمار را انجام داده اند. نیروهای نظامی‌ دولت پیشین، خبرنگاران، فعالان شبکه‌های اجتماعی و خدمات اجتماعی،‌ و در مجموع آن تعداد از مردمان روشنفکر که از طرف آنان برای افشایی جنایات شان، طالبان احساس خطر می‌کنند، با زندان، شکنجه، قتل، ترور و ناپدید شدن دولت طالبان مواجه هستند.

ولی در صدر سرکوب شان زنان قرار دارند. وقتی وارد هر ولایت شدند اولین کار شان این بود که زنان را اجازه ندهند که به دفاتر دولتی بروند، وزارت امور زنان را به وزارت امر به معروف و نهی از منکر تبدیل نمودند، حجاب را اجباری اعلام نمودند، دختران بالاتر از صنف ششم را اجازه ادامه تحصیل ندادند، دروازه‌های دانشگاه‌ها و مراکز اموزشی را به روی زنان بستند، آن عده از موسسات که در راس شان زنان بود دیگر اجازه ندادند که زنان در راس قرار داشته باشند، فعالیت‌های موسسات که خدمات تعلیمی داشتند بستند، در این اواخر اعلام کردند دختران بالاتر از ۱۰ ساله حق مکتب رفتن را ندارند. آرایشگاه‌ها را بستند، در کنار اینان قتل زنان، تجاوز جنسی، ازدواج‌های اجباری، خشونت‌های خانواده‌گی فقر، بیکاری، ناامنی جانی نیز بلند رفته است.