ژوان کرمی

کرماشان - زنی هنرمند در شهر کرماشان با راەاندازی یک گالری در مجتمع تجاری گلستان این شهر آثار هنری خود را در دسترس شهروندان قرار داده و با استقبال خوب شهروندان روبرو شده است. این آثار حاصل هشت سال تلاش و پشتکار وی در فراگیری و ادامەی چند هنر حوزەی صنایع دستی است. پروانه امیری  علی‌رغم معلولیت مادرزادیی که دارد توانسته است تحصیلات دانشگاهی خود را همزمان با کار هنری‌اش ادامه دهد و اکنون در هنرهای «میناکاری، صدف‌کاری، نقاشی زیر لعابی، نقاشی برجسته روی سفال و...» آثار هنری زیبایی خلق کند. گفت‌وگوی ما را با این هنرمند کرماشان بخوانید.

 

«هنر را باید دوباره زنده کرد»

پروانه امیری در ابتدای سخنان خود،  گفت: نزدیک به هفت الی هشت سال است که مشغول هنر میناکاری‌ام، البته مدرک تحصیلی‌ام به هنرم مربوط نیست و دارای مدرک لیسانس مددکاری هستم. بعد از اینکه دیدم وضعیت هنر طوری است که نیاز به احیا و زنده کردن دارد و خیلی‌ها به هنر اهمیت نمی‌دهند به هنر روی آوردم و کوشیدم، به خصوص برای زنان که بتوانند در منزلشان هنرهایی را خلق کنند.  هنر هم خیلی آرامش‌دهنده است و هم می‌توانند از طریق آن به درآمد برسند.

وی در خصوص معلولیتی که دارد عنوان کرد: من به صورت مادرزادی دچار مشکل معلولیت شدم، ولی این معلولیت نتوانسته است برای من محدودیت ایجاد کند و به نوعی توانمند شدەام و توانستەام روی پای خودم بایستم و بتوانم این هنرهای زیبا را خلق کنم.

 

«سازمان‌ها حمایتی نکردند، اما با اراده و پشتکاری که داشتەام توانستەام همەی این هنرها را با دست‌سازەهای خودم بسازم»

وی با ابراز نارضایتی از عدم حمایت سازمان‌های مربوطه از هنرمندان و معلولین بیان کرد: برای اینکه  کارم بیشتر دیده شود، نیاز به حمایت داشتم ولی با وجود اینکه باید از طرف ادارەی میراث فرهنگی یا سازمان بهزیستی حمایت می‌شدم و خیلی درخواست دادم که حتی معلولین بتوانند بیایند و آموزش رایگان هم ببینند، متٲسفانه هیچ حمایتی نمی‌شود از اینکه بتوانم این هنرم را در اختیار دیگران هم بگذارم. تنها با اراده و پشتکاری که داشتەام توانستەام همەی این هنرها را با دست‌سازەهای خودم بسازم، چون واقعا زمان می‌برد که این آثار شکل بگیرد.

پروانه امیری سخنانش را این‌گونه ادامه داد: توانستم این گالری را با سرمایەگذاری خودم راە بیندازم. البته در درجە اول خانواده به من کمک کردند که بتوانم در این هفت سال به خیلی جاها برسم و کارم را پیشرفت دهم، چون از ابتدا من نمی‌توانستم این آثار را تولید کنم، اما اکنون تولید می‌کنم و حتی در تیراژ بالا هم که باشد آن را انجام می‌دهم.

وی در ادامه به توضیحاتی دربارەی آثار هنری خود و رشتەهای مختلف آن پرداخت و گفت: یکی از هنرهایی که در این زمینه دارم به آن «نقاشی زیر لعابی» می‌گویند که کار دست است و همین نقاشی‌هایی است که بر روی سفال انجام و داخل آن هم رنگ شده است. این‌ها کاملا قابل مصرف و قابل شست‌وشو می‌باشند و حتی می‌شود آن را داخل ماشین ظرفشویی گذاشت. این هم که می‌بینید کار «میناکاری» است و سفال خام آن را من تهیه می‌کنم و نقاشی‌های روی آن را خودم انجام می‌دهم. به آن میناکاری روی سفال با نقاشی برجسته می‌گویند. هنر دیگر میناکاری روی کاشی و سرامیک است،  دیگر هنری که من خلق کردەام نقاشی روی سفال است با این تفاوت که دیگر نیازی به کوره ندارد. از پشت آن نیز به عنوان حلق‌آویز می‌شود استفاده کرد و حتی می‌شود آن را برای پذیرایی هم به کار برد.

 

«اگر حمایتی می‌شد می‌توانستم یک کارگاه خیلی بزرگ برای زنان راەاندازی کنم»

این هنرمند در پایان به مشکلاتی که با آن روبروست اشاره کرد و اینگونه سخنانش را پایان داد: من نقاشی‌های روی سفال را انجام می‌دهم، ولی مرحلەی در کوره گذاشتن آن خیلی سخت است، چون همەی این کارها باید داخل کوره بروند. اگر کوره نباشد کارها به این شکل در نمی‌آیند که خیلی قابل استفاده شوند، چون بعد از اینکه رنگ می‌شوند نیاز به پخت دارند و قبل از پخت حالت گچ مانند دارند. اما بعد از پخت کاملا قابل مصرف هستند و اگر داخل آن را ببینید کاملا لعاب شده است و براقیت کافی هم دارد. متٲسفانه من کوره ندارم و باید با شرایطی خیلی سخت همەی این وسیلەها را حمل کنم، ببرم و آنها را برگردانم. کوره خیلی لازم است و اگر حمایتی می‌شد می‌توانستم یک کارگاه خیلی بزرگ برای زنان راەاندازی کنم که بشود از زنان ایران حمایت بزرگی کرد که بتوانند هم به درآمد برسند و هم روحشان را صیقل دهند.