هیما راد

سنندج - به دیدن یکی از زنان هنرمند شهر رفتم، هنرش کار با چوب(معرق‌، منبت و نازک‌کاری) بود. چون معمولا سازنده‌ی تخته‌نرد را مردان تصور می‌کنیم، دیدن زیبایی تخته‌نردهایی که با دستان زنانه‌اش ساختە، لذت‌بخش و تماشایی بود.

 براستی خلقت آن همه زیبایی با چوب نشان از زندگی داشت، آن همه عشق مغازه‌ی سردش را گرم کرده بود، کارهایش انگار جان داشت صدایشان‌را، زنده‌بودنشان‌را می‌شنیدی‌ و حس می‌کردی و این یعنی خلقت.

شراره رحمانی از خودش می‌گوید: "سی و سه سال سن دارم، تحصیلاتم در زمینه‌ی هنر بودە از سال ٨۴، نقاشی و طراحی را آغاز کردم و در کنارش سوخته‌نگاری‌ و کاشی معرق را هم انجام دادم. علاقه‌ی زیادی به کار با چوب داشتم و سه سال است که تماما مشغول کار با چوب هستم، منبت‌کاری را از آقای خادمی و نازک‌کاری را از آقای شاکری آموختم."

شرارە رحمانی از سختی‌های کارش می‌گوید، اما معتقد است کە باوجود همەی سختی‌ها زنان نیز می‌توانند این کار را انجام دهند و از آنان می‌خواهد کار هنری انجام دهند، "برخی شب‌ها از درد دست‌هایم نمی‌توانم بخوابم ولی وقتی کار تمام شده‌ام را می‌بینم حس شیرینی دارم که تمام خستگی کار از تنم می‌رود."

شرارە رحمانی می‌گوید، هنرمند بودن لذت‌‌بخش است و اگر کادویی کە بە دوستی می‌دهی هنر دست خودت باشد ارزشمندتر است و  دوست دارد با جان و دل این هنر را بە همەی زنان بیاموزد.

بازار کار با چوب در انحصار مردان است وشرارە باوجود عشقش بە کار و هنر، اما در فروش کارهایش با مشکل روبروست زیرا قدیمی‌ترها، بازار کار را در دست گرفته‌اند که شاید کارشان به زیبایی کار او هم نباشد ولی چون شرارە در مقایسە با آنها تازه‌کار و زن است، از سوی دیگر هنرمندان جدی گرفته نمی‌شود و عدم حمایت باعث بە حاشیە راندنش شدە است، ولی او همچنان با عشق به هنر می‌نگرد و ادامە می‌دهد.

شرارە رحمانی می‌گوید، متاسفانه این هنر، بە عنوان هنری مردانه شناخته شده و زنان کمی در این عرصه فعالیت دارند، وی از این بابت ناراحت است و با تمام وجود دوست دارد در این راە قدمی بردارد و به زنانی که به این هنر علاقه دارند آموزش دهد.

وی اکنون صبح‌ها در کارگاە خود بە کارآموزان این رشتە، آموزش می‌دهد و بعدازظهرها سفارشات دریافتی را آماده می‌کند.

شرارە رحمانی در ادامە از حمایت خانواده‌ و بەیژە همسرش می‌گوید و از خانواده‌ها می‌خواهد حامی و پشتیبان زنان باشند و‌ سد راهشان نباشند تا در این عرصه‌ و عرصه‌های دیگر نقش پررنگتری داشته باشند.

 دیدن رضایت شراره و آن همه عشقش بە قدری خوشایند بود که متوجه گذر زمان و شدت بارانی که می‌بارید نشدم، با امید به بودن شراره‌ها و هنرمندان زن بیشتر بە شرارە بدرود گفتیم و بە امید آنکە در آیندە با هنرمندان بیشتری دیدار داشتە باشیم.