(هێشتا قسەکانمان ته‌واو نەکردووە)هنوز حرفهایمان را تمام نکردەایم
تئاتر (هێشتا قسەکانمان ته‌واو نەکردووە) هنوز حرفهایمان را تمام نکردەایم، در مجتمع فجر سنه (سنندج) در دو سکانس از ۱۴ تا ۲۵ اسفند به اجرا درآمد.
هیما راد
سنندج – در روزهای ۱۴ تا ۲۵ اسفند تئاتر (هێشتا قسەکانمان ته‌واو نەکردووە) هنوز حرفهایمان را تمام نکردەایم، در دو سکانس و با مشارکت قسمی از هنرمندان و هنردوستان در مجتمع فجر سنه (سنندج)به اجرا درآمد.
در این تئاتر کە بازیگران آن دو زن بودند سعی شده بود تا مشکلات زندگی زن و زنانی را به تصویر بکشند کە قربانی جنگ بودە‌اند. زنی که همسرش فرمانده بوده و شهید شده است و مانند تمام زن‌های دیگر این‌چنین شاهد ناعدالتی‌ها و بی‌رحمی‌های زندگی بوده است.
زن، کورد باشور کوردستان است و با تنها بازماندە‌اش کە دخترش است، زندگی می‌کند. دخترش نویسندە است. بە دلیل سختی‌های زیادی کە دراین راە کشیدە دوست ندارد سرنوشت دخترش هم بە‌مانند همسرش و پسرش بە سیاست ختم شود بنابراین تمام دست‌نوشتە‌های دخترش را آتش می‌زند و این آغاز دشمنی مادر و دختر است. دختری که شخصیت‌های داستانش سوخته‌اند نمی‌تواند مادرش را ببخشد و یا درکش کند و مادری که از دلسنگی دخترش ناراحت است، و گله‌مند که چرا هیچوقت داستان او را ننوشته و گوش نداده و از اینکه هیچ زمان کسی نبوده که نازش را بخرد نه مادری، نه همسری، و نه فرزندی.... و تنهایی و بار مسولیت و چشم به راهی پسرش او را از پای در آورده است.
این تئاتر به نکات جالبی می‌پردازد از جمله اینکه مردان در جنگ قهرمانان حاضرند و زنان قهرمانان غایب و بزرگترین بار مسئولیت به عهده‌ی زنان است، به زنی که بیوه می‌شود و باید سختی‌های مضاعفی را متحمل شود.
با بازیگرهای نمایش گفت‌وگویی داشتم و از عوامل کار و از اهداف این نمایش پرسیدم؟
کژال قمری یکی از بازیگران این تئاتر در گفت‌وگو با خبرگزاری زن می‌گوید: «من بازیگر نمایش "هنوز حرفهایمان تمام نشدە.." بە کارگردانی فریدون احمدی و هوشیار قوامی هستم. این نمایش داستان زنی است که به دلیل جنگ در کشورش همسرش را که فرمانده‌ی جنگ بوده از دست می‌دهد. پسرش انفال (در زمان جنگ عراق رژیم بعث هزاران کورد را طی عملیاتی به نام انفال زنده به گور کردند) شده است و از زنی می‌گوید که هیچ وقت نتوانسته به دنبال امیال و خواسته‌های خودش باشد و همیشه خود را فدای خانواده کرده‌است و از خود گذشته است. با دخترش زندگی می‌کند هرکدام از آنها اهداف جداگانه‌ای دارند و به دلیل اختلاف نظرهایشان با هم مشکلاتی دارند. اما هر دو به‌نوعی مشکلات زنان را بیان می‌کنند، مشکلاتی که در جنگ به زنان تحمیل می‌شود و نشان می‌دهد همان‌طور که مردان در میدان جنگ می‌جنگند به همان اندازه زنان هم دچار بحران می‌‌شوند و باید با مشکلات زیادی بجنگند.»
از استقبال مردم می‌پرسم؟
«متاسفانه به دلیل اینکه تبلیغ و اطلاع‌رسانی کافی نبود و اینکه بنابه‌دلایلی تبلیغات دیر شروع شد آن‌طور که باید استقبال نشد و می‌شود گفت متوسط بود چون انتظار داشتیم استقبال بیشتری شود مخصوصا از طرف جامعه‌ی زنان.
و همچنین بیشترین انتظاری که داشتیم از جامعه‌ی هنرمندان مخصوصا اهل تئاتر بود که متاسفانه هیچ کدام استقبال و حمایتی نکردند و شاید تعدادی انگشت‌شمار از کار حمایت کردند که نشان‌دهنده‌ی بزرگی آنها بود، چون موضوع در مورد مشکلات زنان بود انتظار می‌رفت استقبال بیشتری شود.»
در ادامه از خودشان و از اینکه چند سال است مشغول فعالیت هستند، می‌پرسم؟
«از سال ۷۹ شروع به کار تئاتر کردم و تا سال ۸۵ بە طور مداوم مشغول بودم اولین اساتیدم فرشید گویلی و شیرین معزی بودند و زحمت زیادی کشیدند. بخاطر درس و دانشگاه هفت، هشت سال نتوانستم فعالیت داشته باشم و دوباره از سال ۹۴ شروع بە کار کردم و در فیلم‌های کوتاه، تئاتر، صحنه‌ای و فیلم‌های نیمه بلند و سینمای خانگی حضور داشته‌ام.»
کژال قمری در ادامه می‌گوید که در این راه موانعی وجود دارد که باعث توقف زنان می‌شود، اما این گذر از موانع است که توانایی و نیروی زنان را نشان می‌دهد و می‌توانند در سطحی بالاتر از مشکلات جامعه بایستند.
برای رسیدن به هدف باید سختی کشید
شنیا خلیلی نیز یکی دیگر از بازیگران نمایش «حرفهایم هنوز تمام نکرده‌ایم» خاطر نشان کرد: «من یک سال است که مشغول به کار تئاتر هستم. این کار اولین تجربه‌ی کار صحنه‌ای من بود که به کارگردانی فریدون احمدی و هوشیار قوامی و با نویسندگی گزیزه عمر علی به اجرا درآمد. این کار در مورد جنگ و تبعات آن بر زندگی انسان است.»
وی همچنین می‌گوید: «استقبال مردم از نمایش خوب بود اما بیشتر از اهالی هنر و تئاتر انتظار می‌رفت که حضور داشته باشند که این‌طور نبود، ولی خوب در کل استقبال متوسط بود و از تمام کسانی که حمایت کردند و به تماشا نشستند تشکر می‌کنیم.»
در خاتمه شنیا خلیلی پیشنهادش برای زنانی که می‌خواهند وارد این عرصه شوند این است که با آگاهی کامل اقدام کنند، زیرا همان‌طور که کار هنری زیبا و لذت‌بخش است همان‌قدر هم می‌تواند سخت باشد و باید زحمت زیادی کشید تا به هدف رسید بنابراین بایستی با آگاهی و شناخت وارد عرصه‌ی هنر شوند.