سنیا مرادی

سنه_ نمایشگاه گروهی نقاشی و عکاسی زنان سندرم داون سه‌شنبه ۲۲ تا ۲۴ آبان در گالری سوره سینما بهمن شهر سنه برگزار شد. این نمایشگاه شامل تابلوهای نقاشی و عکاسی شش نفر از دختران سندرم داون و مادرانشان زیر نظر ژوان رضایی بود.

ژوان رضایی تاکنون کارگاه‌های زیادی در مناطق محروم برگزار کرده است، در این کارگاه‌ها با آموزش چند ماهه نقاشی و عکاسی به هنرجویان، آنها را برای نمایشگاه آماده می‌کند و این بار نوبت به دختران سندرم داون  رسید. بعد از سه ماه کارگاه نقاشی و عکاسی در مرکز سندرم داون سنه با مدیریت الهه قادرمرزی، اکنون شاهد نمایشگاهی از آثار این دختران هستیم. این مربی معتقد است نقاشی کردن تنها برای تبدیل شدن به یک هنرمند و نقاش ماهر نیست، بلکه حکم یک تراپی را دارد و افراد با نقاشی کردن می‌توانند پرده از راز درون خود بردارند و شاهد رشد و خلاقیت خود باشند. به همین علت از آموزش‌های متداول و تحمیلی به آنها خودداری کرده و سعی داشته آنها را در آموزش آزاد بگذارد و از کپی کردن بازدارد.

ما در این نمایشگاه شاهد تابلوهایی از نقاشی و عکاسی هستیم که سرشار از زوق و حس زندگی است. این تابلوها به ما یادآور می‌شود که زندگی تنها متعلق و محدود به بخش خاصی نیست بلکه متعلق به همه است، و نشان می‌دهد که افراد سندرم داون پتانسیل بالایی در زمینه‌های مختلف دارند و نکته قابل توجه در این نمایشگاه و تفاوت آن با بقیه نمایشگا‌ە‌ها، وجود نقاشی مادران در کنار شرکت کنندگان است که حسی دو چندان بە بینندە القا می‌کند.

ژوان رضایی درباره نمایشگاه به ما می‌گوید: این نمایشگاه کارگاهی سه ماهه بوده و اولین کارگاهی نیست که برگزار می‌کنم من چندین سال است که هر سال یک کارگاه، و امسال نیز دو کارگاه داشته‌ام، که از بهمن و اسفند یکی از کارگاه‌هایم شروع شد و در فروردین و اردیبهشت به علت تعطیلات نوروز متوقف شد و این چهار یا پنجمین کارگاهی است که برگزار می‌کنم. این بار برای بچه‌های سندرم داون بود که من با کانون یا هرجایی که بدانم این امکان را برای من فراهم می‌کند تا با آنها کار کنم ارتباط می‌گیرم.

ژوان می‌گوید: دوره قبل با زنان منطقه حسن‌آباد همکاری داشتم که در مرکزی در آن منطقه فراخوان دادیم که هرکس دوست دارد برای آموزش حضور یابد، عده‌ای از زنان آمدند و در آخر نیز نمایشگاه خوب و پرفروشی داشتیم. مرکز واقع در حسن آباد سرای محله بود که اکنون به مولوی کورد معروف است و در آنجا فعالیت‌های هنری و درسی انجام می‌شود و کارگاه سه ماهه‌ من نیز در آنجا برگزار شد. همچنین دوره‌های قبلی با بچه‌های کم‌توان، با موسسه رعد، بچه‌های حاشیه شهر از جمله نایسر، عباس‌آباد و... فعالیت نموده ام. تمام این کارگاه‌ها صفر تا صد رایگان هستند. با کمک‌های مالی از جانب علاقه‌مندان وسایل مورد نیاز را جمع آوری می‌کنم، البته در این نمایشگاه والدین خود در تهیه تابلوها کمک کردند و هزینه را پرداخت کردند ولی بقیه هزینه‌ها به عهده خودم بوده است.

این مربی افزود: این کارگاه برای دختران ۲۰ تا ۳۵ سال سندرم داون و در زمینه نقاشی و عکاسی بوده است و با در نظر گرفتن و شناخت از روحیه آنها انجام شده و هر بار از آنها سوال شده که آیا دوست دارند امروز کار کنند؟ نقاشی بکشند یا عکس بگیرند؟  بعد از یک ماه و نیم آنها به عکس گرفتن تمایل پیدا کردند، کارگاه باید با مهربانی و توجه کامل به روحیات آنها جلو می‌رفت. کانون سندرم داون با همت دکتر الهه قادرمرزی که خود نیز دارای دختری سندرم داون است، اداره می‌شود و زحمات زیادی در این راه کشیده‌اند و مرکزی که برای این فعالیت‌ها دایر کردە‌اند کە در بلوار کوردستان قرار دارد.

اما این مرکز متاسفانه از نبود مربی و بی‌توجهی مربیان گله دارد و خانواده‌ها نیز چون به اشتباه فکر می‌کنند فرزندانشان کم توان هستند و در یادگیری ضعیف هستند، در این آموزش‌ها شرکت نمی‌کنند.

اما کارگاه حاضر با حضور وحمایت خانواده‌هایی برگزار شد که از دل و جان مایه گذاشتند و به علت شرایط فرزندانشان، خود نیز در کارگاه حضور داشتند و به آموزش پرداختند و شما شاهد تابلوهای مادران در کنار تابلوی این دختران هستید. فعالیت این دختران به اینجا ختم نمی‌شود و فعالیت‌های دیگری نیز دارند و به ورزش‌هایی نظیر کاراته، شنا و فعالیت‌های ورزشی روزانه می‌پردازند.

ژوان رضایی همچنین بیان داشت: بلاخره بعد از سه ماه خروجی کارگاه به این نمایشگاه انجامید و در اواخر کارگاه، به علت مریضی مادرم و مرگ ایشان متوقف شد و در زمان مورد نظر برگزار نشد و به این زمان موکول شد و به کمک شیلان برهانی که در حوزه هنری هستند، توانستیم نمایشگاه را دایر کنیم.

وی در ادامه گفت: هیچگاه کارگاه‌های من محدود به روز و زمان تعیین شده‌ای مانند روزهای جهانی نبوده و اگر در چنین روزهایی نمایشگاه برگزار شده باشد کاملا اتفاقی بوده، زیرا معتقدم همیشه باید به این بچه ها توجه کرد و این توجه تنها به زمان‌هایی خاص محدود نباشد.

وی از مربی‌های دیگر دعوت به همکاری کرد و افزود: از مربی‌های دیگر نیز خواهش می‌کنم در آموزش به این بچه‌ها کوتاهی نکنند، چون من نهایتا بتوانم در دو بخش با آنها کار کنم در حالی که این بچه‌ها از همه لحاظ به آموزش و همچنین به تراپیست احتیاج دارند، به عنوان مثال تمام این بچه‌ها از حیوان می‌ترسند درحالی که ارتباط با حیوانات از لحاظ روانی کمک شایانی به آنها می‌کند و این نیاز به آموزش دارد. خوشبختانه این بچه ها سواد خواندن و نوشتن دارند و می‌توانند پیشرفت کنند اما متاسفانه آموزش ضعیف است و اگر خانواده‌ها نیز از آنها حمایت نکنند استعداد آنها حیف می‌شود. به همین علت از مربیان خواهش می‌کنم کوتاهی نکنند زیرا بچه‌های سندرم داون پتانسیل‌ بالایی دارند و به این معروف هستند که به شدت مهربان و عشق بی قید و شرط می‌بخشند و به همان اندازه نیز ناراحتی عمیقی دارند، آنها انسانهای شاکری هستند و متوجه محبت‌ و یاری ما هستند و بارها از من برای این کارگاه تشکر کرده‌اند.

مریم زندی از شرکت کنندگان در نمایشگاه می‌گوید: من در نمایشگاە نقاشی شرکت کردە‌ام، سە ماە تابستان بە کلاس نقاشی و عکاسی خانم ژوان رضایی رفتیم و او یادمان داد کە نباید در نقاشی تقلب کرد، استقبال زیادی از نمایشگاە شد و مردم زیادی آمدند، برای این نمایشگاه خیلی  خوشحالم و زوق دارم.

کارگاه‌های ژوان رضایی همچنان ادامه دارد و هر بار در مناطقی از شهر سنه برگزار می‌شود و اگر این کارگاه‌ها توسط هنرمندان دیگر نیز به اجرا درآید تعداد بیشتری از افراد حاشیه مورد توجه قرار می‌گیرند و همین امر موجب پایین آمدن آسیب‌های اجتماعی و بروز استعدادهای پنهان بسیاری می‌گردد.