نغم کراجه

غزه - در سایه ویرانی و جنگی که بیش از ۵۶۰ روز است ادامه دارد، فصل‌های تازه‌ای از رنج غیرنظامیان بی‌دفاع در نوار غزه آشکار می‌شود؛ ظلم، کشتار، قتل‌عام، گرسنگی و آوارگی شدت یافته و به طور خاص زنان را هدف قرار داده است، چرا که آنان رکن اساسی خانواده و جامعه محسوب می‌شوند.

از دل این فاجعه، امانی ابوکرش، عضو اتحادیه عمومی زنان فلسطین، با صدایی که حقیقت را فریاد می‌زند، از درد زنان غزه و استقامت آنها سخن گفت و جهان را به خاطر سکوت شرم‌آورش مسئول دانست. وی در آغاز توضیح داد که آنچه امروز در غزه شاهد آن هستیم، یعنی هدف قرار دادن مستقیم زنان، نه ناشی از هرج‌ومرج جنگ و نه تصادفی است، بلکه بخشی از سیاستی سیستماتیک است که هدفش از هم پاشیدن بنیان‌های جامعه فلسطین از ریشه است. «زن فلسطینی هسته خانواده، حافظه انقلاب و مخزن ارزش‌هایی است که نسل‌ها را می‌سازد. بنابراین ضربه زدن به او، به معنای تخریب هدفمند پایه‌های جامعه فلسطین است.»

وی با اعتقاد به اینکه «این هدف قرار دادن، نشانه‌های سیاسی خطرناکی دارد و ما را با پروژه‌ای آشکار مواجه می‌کند که قصد دارد استقامت جامعه فلسطین را از درون بشکند، آن هم با ضربه به نیمه‌ای از جامعه که قویترین و صبورترین بخش آن یعنی زنان است»، افزود: «نیروهای اسرائیلی به خوبی می‌دانند که زنان، زخم‌ها را درمان می‌کنند، قربانیان را دفن می‌کنند و از کودکان و سالمندان بازمانده مراقبت می‌کنند. بنابراین تلاش برای قطع این بند ناف که فلسطینی را به سرزمین و تاریخ خود پیوند می‌دهد، خطرناکترین چیزی است که امروز با آن روبرو هستیم.»

امانی ابوکرش همچنین گفت: «تصویر زن فلسطینی در طول جنگ دچار تحولی تاریخی و عظیم شده است. در آغاز، زیر بمباران قرار داشت و برای حفاظت از فرزندانش وسط ویرانی خانه‌ها می‌دوید، اما به تدریج به نماد بقا تبدیل شد؛ از آنچه از زندگی باقی مانده بود، امید می‌ساخت، با آتش غذا می‌پخت، با دستانش لباس می‌شست و در چادر از بی‌پناهی پناهی می‌گرفت.»

وی افزود: اما دردناکترین صحنه این است که زن فلسطینی شاهد «فروپاشی دنیای اطرافش باشد، در حالی که بین زندگی و مرگ معلق است؛ در هر ساعت فقدان را تجربه می‌کند، و در جهنمی غیرقابل تحمل به دنبال روزنه‌ای از امید می‌گردد. بیش از یک سال و نیم است که ما در هر لحظه با حس فقدان زندگی می‌کنیم. هر صبح با قلب‌های خونین بیدار می‌شویم تا وظایفمان را انجام دهیم. نه فرصت سوگواری داریم و نه زمانی برای گریه؛ تنها کاری که می‌کنیم دفن قربانیان و ادامه مسیر است.»

امانی ابوکرش با تأکید بر اینکه آوارگی‌های مکرر و زندگی در چادرهایی که از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی محروم‌اند، نه تنها یک فاجعه انسانی است، بلکه «شکل جدیدی از مجازات جمعی سازمان‌یافته است که به طور خاص توسط نیروهای اسرائیلی علیه زنان اعمال می‌شود» به کرامت جسمانی و معنوی زنان لگدمال شده‌ی زنان اشاره کرد و گفت: «از خانه‌هایشان رانده شدند، کرامتشان خرد شد، مجبور شدند در محیط‌های آلوده وضع حمل کنند، در پی آب، غذا و شیر برای فرزندانشان بگردند و در فضای باز بخوابند.»

وی اضافه کرد: «آنچه امروز شاهد آن هستیم تنها آوارگی نیست، بلکه تجرید کامل زنان از همه اشکال امنیت و حریم خصوصی است، تلاشی برای شکستن توان مقاومت آنها از راه تحقیر جسمی و روانی، و این همه در برابر چشمان جهانی رخ می‌دهد که وجدانش کوچکترین حرکتی نمی‌کند.»

امانی ابوکرش در خصوص موضع‌گیری نهادهای بین‌المللی، تأکید کرد: «این یک ننگ است بر پیشانی هر کسی که از حقوق زنان دم می‌زند. مسائل زنان فلسطینی به عمد از دستور کار جامعه بین‌الملل کنار گذاشته شده است. ما نمی‌خواهیم واقعیت را بزک کنیم؛ زنان در غزه بدون آب، برق یا غذا زندگی می‌کنند. نه نهادی هست که آنها را حمایت کند، نه قانونی که از آنها حفاظت کند؛ فقط سکوت، گویی جنایاتی که علیه ما انجام می‌شود حتی شایسته محکومیت هم نیست.»

وی افزود که زنانی که هر روز برای بقا در برابر این شرایط می‌جنگند، به دنبال دلسوزی نیستند، بلکه خواهان عدالت‌اند. «ما نیازی به ترحم نداریم. ما زنانی استثنایی هستیم، در هر معنایی. با آتش غذا می‌پزیم، با دست لباس می‌شوییم، در بیابان به کودکانمان شیر می‌دهیم، در چادرها زایمان می‌کنیم، و با وجود همه این سختی‌ها ایستاده‌ایم.»

وی با تأکید بر اینکه زنان غزه نقش محوری در معادله بقا ایفا می‌کنند، حتی اگر به رسمیت شناخته نشود، گفت: «در زمانی که همه نهادهای حمایتی فروپاشیده‌اند، این زنان بودند که رهبری غیررسمی را به دست گرفتند؛ آنها کودکان را نجات دادند، خانواده‌ها را هدایت کردند، راه‌حل‌های جایگزین ابداع کردند و با وجود بمباران، به دنبال شیر، غذا و آب رفتند.»

امانی ابوکرش بر این باور است که باید در نگاه سیاسی به این نقش بازنگری شود و زن فلسطینی در صدر کسانی قرار گیرد که باید به آنها اعتبار بازگردانده شود: «زنی که ایستاده باقی مانده، خانواده و بستگانش را به خاک سپرده و در زیر بمباران به خانه‌اش چنگ زده است، شایسته‌ترین فرد برای حضور در مراکز تصمیم‌گیری است؛ زیرا روح جامعه در دستان اوست و در این جنگ ثابت کرد که شایسته‌ترین فرد برای رهبری پروژه زندگی است.»

امانی ابوکرش در مورد آینده ابراز نگرانی کرد و گفت: «اگر این روند جنگ و این سکوت جامعه‌ی جهانی ادامه یابد، دیگر هیچکس از ما باقی نخواهد ماند. ما نزدیک به دو میلیون نفر بودیم، هر روز ده‌ها نفر از ما کشته می‌شوند، به‌آرامی نابود می‌شویم، و حتی آنان که زنده مانده‌اند، در هر لحظه مرگ را تجربه می‌کنند. سناریوی پیش رو، نشان دهنده‌ی فروپاشی کامل همه ساختارهای زندگی در نوار غزه؛ به‌ویژه در ارتباط با زنان است. امروز زن فلسطینی بمباران می‌شود، مجروح می‌شود، بازداشت می‌شود، آواره می‌شود و کشته می‌شود، آن هم با خونسردی کامل و در برابر سکوتی بین‌المللی که هیچ توجیهی ندارد و هیچگاه بخشودنی نیست.»

امانی ابوکرش در پایان پیامی خطاب به زنان جهان عرب فرستاد: «از شما می‌خواهیم که با زنان فلسطینی با شرافت و در کنار هم بایستید. ما این جنگ را انتخاب نکرده‌ایم. ما کشته و آواره می‌شویم و با این حال ایستاده‌ایم. سعی می‌کنیم از آنچه از خانواده‌هایمان باقی مانده محافظت کنیم، در حالی که هیچ امکانات اولیه‌ای برای بقا نداریم. شخصاً همسرم، سه برادرم و فرزندانشان را از دست داده‌ام. تصویر قطع شدن بازوی یکی از دختران خانواده‌ام هنوز جلوی چشمانم است و هرگز محو نمی‌شود. نیمی از خانواده‌ام را از دست دادم، بدون آنکه حتی فرصت عزاداری داشته باشم؛ فقط راه را ادامه دادم. ما زخم‌هایمان را بر دوش می‌کشیم و به راهمان ادامه می‌د‌هیم.»