بهاران لهیب

کابل- وزارت صحت افغانستان در سال ۱۳۹۹ اعلام کرد که بیش از ۳.۵ میلیون نفر در افغانستان معتاد هستند که ۸۵۰ هزار تن از آنان را زنان تشکیل می‌دهند. کودکانی که به اعتیاد روی آورده‌اند، اکثریت وابسته به مادران خود هستند. تعداد این کودکان در همان سال به ۱۵۰ هزار نفر می‌رسید و به گفته مسئولین وزارت صحت، در همان سال ۴۰۷۰ بستر برای معتادین موجود بوده که ۱۸ درصد آن به زنان اختصاص داده شده بود. بودجه‌ای که برای درمان معتادین در نظر گرفته بودند، تنها امکان درمان یک نفر از هر صد نفر را فراهم می‌کرد. از طرف دیگر، افغانستان همواره در صدر تولیدکنندگان مواد مخدر در جهان بوده است.

باید گفت که پس از حاکمیت طالبان، آمار دقیقی از تعداد معتادین منتشر نشده است. اکثراً تلاش طالبان این است، موضوعاتی که به نفع‌شان نیست رسانه‌ای نشود و در عین حال ادعا می‌کنند که تولید مواد مخدر کاهش یافته است.

با این حال، در سال ۲۰۲۲ سازمان ملل متحد از افزایش تولید تریاک خبر داده و افغانستان همچنان در صدر لیست تولیدکنندگان مواد مخدر در جهان قرار دارد. در همان سال، ۶۰۸۰۰ تن تریاک تولید شده است. پیش از حاکمیت طالبان، قیمت هر کیلو تریاک در بازارهای داخلی افغانستان بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ دالر بود، اما اکنون با ۳۵۰ دالر در بازارهای افغانستان خرید و فروش می‌شود.

به گفته شاهدان عینی در ولایت نورستان، طالبان با مردم محل معامله کردند که در ازای دریافت پول، زمینی که در آن خشخاش کشت شده را از بین ببرند، اما این اقدامات تنها برای ثبت فیلم تبلیغاتی بود. همچنین در ولایات نیمروز، قندهار و فراه، سران طالبان با قاچاقچیان بزرگ مواد مخدر در مهمانی‌ها و مجالس­شان شرکت می‌نمایند که نشان‌دهنده روابط نزدیک میان مقامات طالبان و قاچاقچیان است.

به گفته مردم، در مراکز دولتی که معتادین بستری هستند، موادفروشان به راحتی داخل درمانگاه‌ها مواد می‌فروشند و زنان نیز در این مراکز مورد آزار و اذیت جنسی قرار می‌گیرند. به همین دلیل، ما قصد داشتیم به یکی از مراکز زنانه برویم، اما موفق نشدیم زیرا آدرس دقیق به ما داده نشد.

ما پشت در یکی از درمانگاه‌های زنان رفتیم. مسئول آن درمانگاه طالب بود، به ما گفت: «اینجا درمانگاه زنانه نیست». در ورودی و دیوارهایی که آن مکان را احاطه کرده بودند، شبیه زندان بود که زنان در آن نگهداری می‌شدند. مردم محل تأیید کردند که اینجا درمانگاه زنان است. خانواده‌هایی که در اطراف آن زندگی می‌کردند گفتند: «ما اغلب شب‌ها صدای فریاد زنان را می‌شنویم که گویی تحت شکنجه هستند. بارها از این موضوع به حوزه مربوطه شکایت کردیم، اما پاسخی دریافت نکردیم و ما را همیشه تهدید کردند که به کارهای امارت اسلامی دخالت نکنید.»