«طالبان این را باید بدانند، مبارزه ما هیچگاهی خاموش نمی‌شود»
نفس داوود یکی از زنان معترض می‌گوید: ما به خاطر ابتدایی‌ترین حقوق خود به شکل مسالمت‌آمیز به جاده آمدیم. طالبان ما را به زندان کشاندند و با بدترین شکنجه می‌خواهند به جنبش‌های زنان پایان ببخشند، اما مبارزه ما هیچگاهی خاموش نمی‌شود.
بهاران لهیب
کاپیسا- جهادی و طالب در افغانستان دو روی یک سکه هستند. هر دو گروه به نام اسلام هزارها مرد و زن را از دم تیخ کشیدند و در جریان ۲۰ سال گذشته تعداد زیاد جهادی‌ها با پوشیدن لباس‌های مدرن وانمود کردند که دموکراسی‌خواه هستند. آنانی طرفدار دموکراسی شدند که دموکراسی و آزادی را معادل کفر و فحاشی می‌دانستند. بعد نشر گزارش تکان دهنده از زنان افغان در زندان‌های طالبان و نشر ویدیویی زنی نترس که از جریان تجاوز جنسی توسط طالبان گرفته شده بود، جهان را تکان داد.
اما مولویی یحیی عنابی در یکی از خطابه‌هایش که در شبکه‌های اجتماعی به نشر رسید. حمایت خود را از برداران طالبی‌اش اعلام داشت و در سخنرانی خود بار بار تکرار می‌کند: «این زن نباید در اطاق تحقیق نیمه برهنه می‌شد. باید در یکی از چهارراهی‌های کابل برهنه شده، تا برای زنانی دیگر که طرفدار آزادی و فحشا هستند درس عبرت می‌شد.»
با گفته‌‌های زن ستیزانه وی واکنش‌های شدید از طرف زنان آزادیخواه به راه انداخته شده و نفرت بی‌پایان‌شان را بیان داشتند. به همین دلیل ما با نفس داوود یکی از زنان معترض در ولایت کاپیسا ملاقات داشتیم. وی هم با نفرت حرف‌های خود را چنین آغاز نمود: «مگر بار اول است که ما زنان در افغانستان با حرف‌ها و رفتارهای رکیک همچون ملاها مورد تحقیر و توهین قرار گرفتیم؟ هر روز وقتی به جاده‌ها قدم می‌زنیم با نگاه‌هایشان، با گفتارشان و با رفتارشان ما را مورد سرزنش و دشنام قرار می‌دهند.»
نامبرده ادامه داد: «ما زنان افغان به درستی چهره تک تک افراد تنظیم‌های هشت ثوری و طالبان را می‌شناسیم که ما را تنها موجودات فکر می‌کنند که به امور منزل، وسیله شهوت وماشین‌های جوجه‌کشی هستیم و وظیفه اصلی ما را همین سه مورد می‌سازد. بنا کوچکترین حرکت و یا بلند کردن صدا به خاطر ابتدایی‌ترین حقوق ما، متوسل به سرکوب و یا هر نوع شکنجه می‌شوند تا ما را خورد و خمیر بسازند.»
نفس گفت: «من در کنار سایر زنان آگاه کشورم در ولایت ما به خاطر تأمین ابتدایی‌ترین حقوق خود به شکل مسالمت‌آمیز به جاده آمدیم. طالبان با دستان لرزان‌شان بر ما شلیک کردند، ما را به زندان کشاندند و با بدترین شکنجه که تجاوز جنسی است مقابل ما انجام دادند. هنوز تعدادی از زنان که در چنگ‌شان نیفتاده در تلاش هستند تا به دست بیاورند و به جنبش‌های زنان پایان ببخشند. اما این را باید بدانند مبارزه ما هیچگاهی خاموش نمی‌شود به هر قیمتی که باشد حق خود را به دست می‌‌آوریم.»