نسرین عیسی زن فعالی است کە تجربیات خود را از فعالیت‌های حقوق بشری‌اش را منتشر کردە و این تجربیات او در بیشتر رسانەهای جهانی منتشر شدە است.

من نسرین هستم، مبارز راه عدالت، مدافع حقوق بشر و حامی خستگی‌ناپذیر حقوق زنان. من در لیبی بزرگ شدم و از نزدیک شاهد جنایات انقلاب لیبی در سال ٢٠١١ و تأثیر مخرب آن بر خانواده‌ها و جوامع بودم. جنگ لیبی درست پس از قیام‌های بهار عربی آغاز شد که در سراسر منطقه گسترش یافت و به برکناری معمر قذافی، دیکتاتور قدیمی این کشور، انجامید.

در بحبوحه‌ی این جنگ، پنهان‌شدن‌های اجباری و مرگ هولناک پسر همسایه مرا عمیقا تکان داد و از همان دوران فهمیدم که باید برای عدالت و کرامت انسانی بجنگم.

مبارزه در راه حقوق اولیه‌ی بشر یک واقعیت روزمره است. زنان لیبی با چالش‌های عظیمی روبرو هستند. صدای ما دائما سرکوب می‌شود و موجودیت ما در خطر است. اما من حتی با وجود چنین ناملایماتی، سکوت نخواهم کرد. من زندگی‌ام را وقف مبارزه برای حقوق زنان کشورم کرده‌ام.

پدرم همیشه بزرگترین حامی من بود و مرا تشویق می‌کرد که تحصیلاتم را دنبال کنم و علاقه‌ام را به حقوق بشر جدی بگیرم. او ایمان داشت که ما می‌توانیم جهان را تغییر دهیم و این باور را به من القا کرد. باورهای او به من به من کمک کرد تا به آرزوی تحصیل در رشته حقوق و تخصص در حقوق بشر و اخذ مدرک کارشناسی ارشد در این رشته برسم.

از دست دادن پدرم یکی از سخت‌ترین تجربیاتی بود که تا به حال با آن روبرو شده‌ام. پس از مرگ او بر اثر سرطان در سال 2011، درد نبود او خلأ عمیقی در زندگی من ایجاد کرد. اما حتی در میانه‌ی تمام غم و اندوه‌هایم، می‌دانستم باید به کاری که هر دوی ما عمیقا به آن باور داشتیم ادامه دهم: «دفاع از حقوق بشر و توانمندسازی جوامع به حاشیه رانده شده»، مجبور شدم در راه عدالت مبارزه کنم، نه فقط به خاطر خودم و خانواده ام، بلکه به خاطر تمامی کسانی که از ظلم و خشونت رنج می‌بردند.

 با پشتکار و اراده‌ی بسیار، «سازمان حقوقدانان مستقل» را تأسیس کردم. این سازمان برای کمک به همه گروه‌های به حاشیه رانده شده‌ی لیبی کار می‌کند و تلاش می‌کند حقوق خود را به دست آورند و از آزادی‌های سیاسی، مدنی، اجتماعی و فرهنگی خود آگاه شوند. من همواره به طرز خستگی‌ناپذیری برای ارتقای حقوق زنان و افزایش مشارکت آنها در روند سیاسی تلاش کرده‌ام زیرا معتقدم زنان کلید دستیابی به آینده‌ای روشن‌تر برای لیبی هستند و تنها از طریق اقدام جمعی می‌توان به تغییر واقعی دست یافت.

این باورهایم موجب شد در ادامه «آکادمی سیاسی زنان لیبی» را تأسیس کنم. این سازمان زنان را برای شرکت در انتخابات آموزش داده، از آنها حمایت کرده و آنها را تشویق می‌کند تا فعالانه آینده‌ی سیاسی خود را شکل دهند. در این راه با چالش‌های بسیاری مواجه شدم، دفترم مورد هدف حمله قرار گرفت و بمباران شد. اما هیچگاه حاضر به تسلیم نشدم. به آموزش حقوق زنان ادامه دادم و از مشارکت آنها در انتخابات حمایت کردم. همچنین در حمایت قانونی از زنان، از جمله زنان زندانی، مشارکت داشتم.

نخستین کسی بودم که حقوق بشر را وارد برنامه‌ی درسی دانشکده‌ی پلیس زنان کردم. افسران زن جدید را در زمینه‌ی حقوق بشر، جرایم سازمان‌یافته و قطعنامه ١٣٢۵ شورای امنیت سازمان ملل متحد (درباره‌ی تصمیم‌گیری، امنیت و صلح) آموزش دادم و آنها را با دانش و مهارت مورد نیاز برای حمایت و محافظت از حقوق زنان، توانمند ساختم.

این برنامه‌ی درسی جامع حقوق بشر از آن زمان به بخشی جدایی‌ناپذیر از روند آموزش افسران زن تبدیل شده است. اکنون، افسران زن اهمیت حقوق بشر در کار خود و چگونگی اعمال اصول آن را در وظایف روزمره‌ی خود را درک می‌کنند.

این زنان به عوامل ایجاد تغییرات مثبت و اساسی در جوامع خود بدل شده‌اند و برای حمایت از حقوق زنان و گروه های به حاشیه رانده شده تلاش می‌کنند. آنها در آینده نیز، یقینا الهام‌بخش نسل بعدی زنان برای دنبال‌کردن مشاغل حقوقی و قانونی و سایر زمینه‌های تحت سلطه‌ی مردان خواهند بود.

منبع: World Pulse

مترجم: آوا شاعری