شنیار بایز

سلیمانی – داستان آوارگی کوردها تمامی ندارد، ملت کورد هر روز توسط اشغالگران آواره می‌شود، آن‌ها را از سرزمین خود بیگانه کرده و نابود می‌کنند، سرزمین آن‌ها مورد تهاجم قرار می‌گیرد و دارایی آن‌ها غارت می‌شود؛ با این وجود موفق بە نابودی این ملت نشدەاند. در عوض، آن‌ها مقاوم‌تر شده و از قلمرو خود محافظت کرده‌اند.

آرارات عثمان، یک زن ٢٨ ساله اهل یکی از روستاهای عفرین است. در دانشکده مهندسی کشاورزی دانشجو بودە و با آغاز جنگ داخلی سوریە مجبور بە ترک تحصیل شدە و بە عنوان معلم ریاضی در مدرسه روستایشان آغاز بە کار کردە بود.

اگرچه آرارات در عفرین متولد شد، اما به دلیل کار پدرشان در حلب زندگی می‌کردە و در تعطیلات به روستای خود بازگشتند. پس از سال ٢٠١٧ به دلیل جنگ و درگیری به سلیمانی در باشور کوردستان نقل‌مکان کردند.

 

عفرین برای مردمش مثل رگ بدن می‌ماند

 پنج ماه پس از ورود آرارات به باشور کوردستان، حملات دولت ترکیه به عفرین تشدید شد. خانواده آرارات در منطقەای کە درگیری بودە زندگی می‌کردند. بە گفتەی آرارات عفرین تحت اشغالگری بود با این حال او با خانواده‌اش در ارتباط بوده و از شرایط سخت آن زمان آگاه بودە است. «مدت زیادی طول کشید تا خانواده‌ام به یک مکان امن برسند، اگرچه مکان امنی برای کوردها وجود نداشت، چرا کە عرب‌ها نیز با ترکیه متحد شده بودند.»

آرارات می‌گوید با هر روز دوری از عفرین احساس مرگ بە آنها دست می‌دهد، «مردم عفرین از عفرین دور باشند احساس آرامش ندارند، وطن آن‌ها مانند رگ‌های بدنشان است.» هنگامی‌که دولت ترکیه به عفرین حمله کرد، مادربزرگ آرارات نتوانست شهر خود را ترک کند، بنابراین او بلافاصله در جریان آوارگی جان خود را از دست داد. او در آخرین سخنان خود گفته بود «اگر از عفرین دور باشم، می‌میرم.»

 

«زندگی مردم عفرین به عفرین گره‌ خورده است»

برخی از بستگان آرارات در اردوگاه شهبا زندگی می‌کنند، فقط به دلیل نزدیک بودن به عفرین و می‌گویند که بوی عفرین را حس می‌کنند، عفرین منطقه آرام و ملی ساکنانش بود تا زمانی که دولت ترکیه حمله کرد، زیرا منطقه استراتژیک و زمین حاصلخیز و نزدیک‌ترین شهر به مرز ترکیه بود.

مردم عفرین همیشه می‌خواهند کار کنند و روی پای خود بایستند، بنابراین وضعیت عفرین باوجود شرایط سخت کشور خوب بود، اما پس از تشدید جنگ و بحران در سال ٢٠١٧، وضعیت عفرین نیز دشوار شد. به دلیل جنگ بین عرب‌ها و کوردها، دولت ترکیه از فرصت استفاده کرد و به عفرین حمله کرد و اوضاع را در عفرین وخیم کرد و در سال ٢٠١٨ پس از مقاومتی بی‌سابقه، عفرین اشغال شد.

 

«بە دلیل حاصلخیزی خاک عفرین اشغالگران چشم طمع بە آن دوختەاند»

بمباران‌های دولت ترکیە در نزدیکی روستای آرارات بود، به همین دلیل خانواده و اهالی روستا کوچ کردند. آرارات می‌گوید: عفرین به خاطر باغ‌های زیتونش با مناطق دیگر متفاوت است. زیتونی که در آنجا هست در هیچ جای دیگری نیست، درخت زیتون و روغن آن با ارزش هستند، بنابراین اشغالگر دائماً به آن چشم طمع داشتند، در جریان اشغال تبهکاران دولت ترکیه به مزارع زیتون حمله کرده و آن‌ها را قطع کردند، آن‌ها را سوزاندند و به مزارع خود بردند تا کوردها نه محصولی داشته باشند و نه درآمدی داشته باشند.

 

«بسیاری از جوانان و زنان ربوده شده و ناپدید شده‌اند»

آرارات توضیح داد که جوانان نمی‌توانند در عفرین بمانند، زیرا آن‌ها را به جنگ می‌بردند و با خطر بازداشت و زندان روبرو هستند، اما باوجود فشارها، سالمندان عفرین که منطقه را ترک کرده بودند، بعداً بازگشتند.

او در مورد وضعیت زنان توضیح داد که وقتی اشغالگران به مناطق کوردستان به‌ویژه عفرین رفتند، به زنان تجاوز کردند و از آن‌ها خواستند که محجبە شوند، آن‌ها اجازه نمی‌دادند زنان به‌تنهایی بیرون بروند و کار کنند؛ و گفت: دولت ترکیه زنانی که همسر و خواهر مبارزان کورد بودند را می‌ربودند، جاسوسانی وجود داشتند که به اشغالگران گزارش می‌دادند تا زنان را ببرند، زنان روزنامه‌نگار زیادی بودند که توسط اشغالگران دستگیر شدند.

 

«باوجود اینکه در باشور کوردستان هستیم اما آسایش ما در عفرین است»

جنایات دولت ترکیه و گروه‌های تبهکار آن باعث شد که مردم شهر عفرین از ترس ربوده شدن، کشته شدن و ناپدید شدن و یا دستگیری و تجاوز به زنان آنجا را ترک کنند و مجبور به مهاجرت به کانتون‌های خودمدیریتی، باکور کوردستان، باشور کوردستان و کشورهای اروپایی شدند و تعدادی از آن‌ها در مناطق عرب نشین سوریه ساکن شدند. هر سال شرایط زندگی آوارگان سخت‌تر می‌شود زیرا آن‌ها نمی‌توانند به سرزمین‌های خود بازگردند و زندگی خود را دوباره آغاز کنند.

آرارات با اشارە بە اینکە مردم عفرین امیدوارند به وطن خود بازگردند و به زندگی خود در عفرین ادامه دهند، گفت: «خوشحالیم که در باشور کوردستان و در بین کوردها هستیم، خوشحالیم که زیر دست اشغالگران نیستیم و کوردی صحبت می‌کنیم؛ اما در نهایت سرزمین خودمان عفرین برای ما خوشایند و راحت است اگر تا آن سر دنیا برویم فقط در عفرین آسوده خواهیم شد.»

 

«آن‌ها قصد دارند فروشگاه خودشان را داشته باشند»

آرارات و همسرش بیش از پنج سال است که در سلیمانی زندگی می‌کنند و برای امرار معاش دست به کار شده‌اند و در حال حاضر در شیرینی فروشی مشغول به کار هستند. او قصد دارد به کار ادامه دهد، روی پای خود بایستد و صاحب مغازه خود شود تا وضعیت عفرین عادی می‌شود و به دیار خودش بازمی‌گردد.

 

«اگر کوردها متحد شوند هیچ قدرتی نمی‌تواند آن‌ها را نابود کند»

آرارات عفرین در هرکجا که باشد مثل یک کورد می‌خواهد خودش را ثابت کند و جای دستشان معلوم باشد و گفت: درست است که ما اهل عفرین هستیم، اما فرهنگ‌ها و سنت‌هایی در باشور کوردستان وجود دارد که به نظر ما زیباست و ما نیز در تعامل با خانوادە از آن پیروی می‌کنیم. ما هرگز باشور را فراموش نمی‌کنیم، چون همه ما کورد هستیم و باید از همدیگر حمایت کنیم مهم‌ترین چیز کورد بودن است بنابراین وقتی در هر نقطه کوردستان زندگی می‌کنیم نباید تبعیض قائل شویم. در عوض باید از همدیگر حمایت کنیم تا صدای کوردها در همه جای دنیا شنیده شود چون با حمایت کوردها از هم هیچ قدرتی نمی‌تواند آنها را نابود کند. خلق کورد، خلق قدرتمندی است.