پرژین حکیم

تهران - این روزها که اوضاع نابسامان اقتصادی اجتماعی لبخند شادی از لبان پایتخت نشینان ربوده است؛ طنین صدای موزیک، دست زدن، رقص و خنده زنانی با نشاط در یکی از بوستان‌های مرکز شهر تهران در عصری خردادی توجه‌ام را به خود جلب کرد همچنان که توجه رهگذران دیگر را... نزدیکتر می‌روم زنانی میانسال و مسن با نشاطی را می‌بینم که با لبخند بهم چای تعارف می کنند. می‌نشینم به گپ­و گفت‌وگو با آنان.

این زنان هم محلەای هستند و هفتەای یک روز را در همین پارک دورهمی دارند از هفت سال قبل هر پنج شنبه در همین حوالی دور هم جمع می‌شوند به جز در شرایط استثنایی؛ درست مانند روزهای خیزش و  ماه‌هایی که خیابان‌ها محل تجمع و اعتراض زنان و مردان بود و آنان نیز دغدغه آن روزهای پراز بیم و امید را داشتند و فرصتی برای برای دورهمی نداشتند.

آنان در این حوالی گرد هم می‌آیند تا هم از حال و احوال هم باخبر شوند و هم عصرانه‌ای میل کنند تا تاب تحمل سختی‌های روزگار را با همدلی و همراهی هم برتابند.

 

سمیرا رمضانی، ۴٧ ساله می‌گوید: قرار هفتگی ما ایده خوبی بود که سال‌ها قبل مطرح و اجرا شد در کنار هم لذت می‌بریم و سعی می‌کنیم با همین شادی های کوچک بر سختی های زندگی فائق آییم‌.

نیره زمانی ٧٣ ساله، آراسته با لباس‌های رنگی زیبا می‌گوید: همه می‌دانیم که حال دل مردم ایران این روزها خوب نیست و شخصا برای اینکه زندگی شادی داشته باشم با دوستان‌ام معاشرت می‌کنم و از مهارت‌هایی که دارم بهره می‌برم. من در آرایشگری، کیک و شیرینی پزی، و رقص مهارت دارم.

او می‌گوید مشکلات برای همه وجود دارد اما اینکه چگونه با این مشکلات کنار بیاییم و روحیه خوبی داشته باشیم بسیار مهم است و در افراد مختلف فرق دارد من برای حفظ روحیه‌ام مهمانی برگزار می‌کنم و هفته‌ای یک بار هم اینجا همدیگر را می‌بینیم و برای حل مشکلات همدیگر همفکری می‌کنیم و سعی داریم کمک حال همدیگر باشیم.

 

فیروزه عبدالهی ۶۵ ساله و معلم بازنشسته که همراه خود زیورآلات سنتی  دست سازی را در گوشه‌ای از پارک به نمایش گذاشته،  می‌گوید: هر کدام از ما هنرهای دستی خود را در دورهمی هفتگی همراه خود به اینجا می‌آوریم من زیورآالات دست سازم را آورده‌ام  و دوستان دیگر مرباهای خانگی، ترشیجات و ...را و به همدیگر در فروش محصولات‌مان کمک می‌کنیم.

او که در باغ هنر غرفه فروش محصولات‌اش را دارد، می‌گوید: هنر خودم را به دخترم یاد داده‌ام بسیار علاقه مند به این هنر است و در غرفه مشغول فروش تولیدات‌مان است.

 

اما مینا غفارزاده که ۵٧ ساله است شغل متفاوتی از دیگر دوستان‌اش دارد او راننده "وانت بار" است و صبح‌ها ساعت شش بیدار می‌شود و روز کاری‌اش را اغلب با خوردن" کله پاچه" آغاز می‌کند و تا غروب مشغول حمل و جابجایی بار است.

مینا می‌گوید: در طول هفته از لحاظ جسمی خیلی خسته می‌شوم و دیدار هفتگی ما واقعا برام منبع انرژی است.

این حکایت یک دورهمی هفتگی در میان زنان در یکی از پارک‌های سطح شهر تهران است. زنانی که سعی می‌کنند در میان دغدغه‌ها و مسائل و مشکلات زندگی سخت در تهران به دنبال مفری برای رهایی از مشکلات باشند و شادی را مهمان دل هایشان کنند شادی‌هایی هر چند کوچک و کوتاه در دل همه دردها برای سرپاماندن و ادامه دادن زندگی!

 به اعتقاد جامعه شناسان و روانشناسان زنان امروزی هر چند به میزان قابل توجهی در حوزه های کاری و تخصصی  پیشرفت کرده اند اما شادی در میان آنان کم رنگ است و بر این اساس عواملی مانند رفتن به پارک و حضور در انجمن­های دوستی و نهادهای خیریه موجب دستیابی آنان به شادی اصیل می شود.

زندگی بر اساس ارزش‌ها

 

دکتر لیلا حسینی، روانشناس می‌گوید:  شادی اصیل و پایدار در میان زنان باید بر اساس ارزش های درونی آنان باشد و این ارزش‌ها در تیپ‌های شخصیتی مختلف متفاوت است هر چند ممکن است برخی از ارزش‌های جهان شمول مانند ارتباطات، معنویت و صمیمیت در همه آنان یکسان باشد.

به گفته وی آنچه که مسائل و مشکلات جامعه  زنان را کمرنگ می‌کند برنامه‌ریزی هفتگی آنها بر اساس ارزش‌های اصیل خود است و زنان با مطالعه عمیق در درون خود و شناخت واقعی نیازها و ارزش‌های خود می‌توانند در رشد و توسعه فردی خود موفق عمل کنند و رضایت در زندگی را ارتقاء دهند.