رجاء حمید رشید

عراق - نور حمادی ابراهیم، پس از از دست دادن بینایی خود در سال ٢٠١۴ در دوران تسلط گروهک داعش بر شهر نینوا «ام الربیعین»، توانست آمال و اهداف خویش را محقق سازد و به داستانی الهام‌بخش از موفقیت تبدیل شود. او حتی در تحصیلات خود به برتری دست یافت و مدرک کارشناسی خود را از دانشکده ادبیات، بخش رسانه دانشگاه موصل اخذ نمود و در زمره ده دانشجوی برتر قرار گرفت.

نور حمادی ٢٢ ساله اظهار می‌دارد: «قبل از از دست دادن بینایی، فردی عادی بودم و برخی مشکلات سلامتی در چشمان خود مانند نزدیک‌بینی و آب مروارید داشتم. از عینک طبی استفاده می‌کردم و زندگی خود را به طور طبیعی می‌گذراندم. تا سال ٢٠١۵ که داعش بر موصل مسلط شد، به تحصیل اشتغال داشتم. در این زمان، چشمانم دچار گلوکوم یا آنچه فشار چشم نامیده می‌شود، گردید و به ما اجازه خروج از شهر برای درمان داده نشد. بینایی من به تدریج تضعیف شد و با گذشت سال‌ها، به طور کامل از دست رفت.»

او اشاره نمود که در آن دوره با چالش‌های متعددی مواجه شدند: «در سن چهارده سالگی بینایی خود را از دست دادم. پس از آن با چالش‌های بسیاری به دلیل تغییر ایجاد شده در زندگی‌ام روبرو شدم. این تغییر از فردی بینا به شخصی با معلولیت بینایی بود، اما با این وجود شروع به سازگاری با وضعیت جدید خود نمودم و زندگی‌ام را به طور مستقل و با اتکا به خود به روش‌های مختلف متناسب با شرایط کنونی‌ام ادامه دادم.»

او توضیح داد که پس از از دست دادن بینایی، از تمامی اطرافیان خود اعم از خانواده و دوستان و حتی افرادی که هیچ ارتباطی با آنها نداشتند، حمایت دریافت کردند، به ویژه در طول دوره تحصیل در دانشگاه موصل: «با اراده قوی و پافشاری برای تحقق آمال خویش، علی‌رغم تمامی شرایطی که با آن مواجه شدم، به برتری دست یافتم و در زمره ده دانشجوی برتر در دانشگاه خود قرار گرفتم.»

او تأکید کرد: «تمامی دختران، به ویژه آنان که با معلولیت بینایی مواجه هستند، می‌بایست قوی باشند، زیرا زندگی هیچ تضمینی به ما ارائه نمی‌دهد. من هرگز انتظار نداشتم روزی بینایی خود را از دست بدهم، لذا می‌بایست برای هر شرایطی که ممکن است با آن مواجه شویم آمادگی داشته باشیم و هرگز تسلیم نشویم، چرا که با امید، خوش‌بینی و مواجهه با چالش‌ها می‌توانیم بر تمامی مشکلات فائق آییم.»

در خصوص فعالیت خود به عنوان مجری در دوران دانشجویی، نور حمادی ابراهیم اظهار داشت: «در سن شانزده سالگی و هنگامی که در سال چهارم دبیرستان تحصیل می‌کردم، یک ایستگاه رادیویی جدید در موصل افتتاح شد که حدود دو سال در آن به فعالیت پرداختم. برنامه‌ای تحت عنوان 'نور' را که خود تهیه و اجرا می‌کردم، ارائه نمودم. این یک برنامه گفت‌وگو محور بود که در آن از شخصیت‌هایی با استعدادها و داستان‌های موفقیت دعوت به عمل می‌آوردیم. سپس فعالیت در رادیو را متوقف کردم تا بر تحصیل در سال ششم دبیرستان که مرحله تحصیلی سرنوشت‌سازی است، تمرکز نمایم. پس از آن تحصیلات خود را در دانشکده رسانه ادامه دادم و آرزوی تفوق و موفقیت در آن را داشتم.»

در ارتباط با پروژه‌های آتی خود توضیح دادند که پیشنهاد کار در دانشگاه النور، یکی از مؤسسات آموزش عالی خصوصی در موصل را دریافت نموده‌ است: «فعالیت خود را در آنجا یا به عنوان تهیه‌کننده در بخش رسانه دیجیتال، یا به عنوان مجری در رادیو دانشگاه آغاز خواهم کرد. پس از آن، آرزومندم تحصیلات تکمیلی را ادامه دهم و مدارک کارشناسی ارشد و دکترا را اخذ نمایم.» او افزود که یکی از مهم‌ترین عواملی که او را به ورود به حوزه روزنامه‌نگاری سوق داد، استعدادشان در نگارش بود، زیرا یک روزنامه‌نگار می‌بایست ابتدا نویسنده باشد: «بنده برخی متون ادبی و نه صرفاً روزنامه‌نگاری می‌نگارم. قبل از از دست دادن بینایی، علاقه‌مند به نقاشی و عکاسی بودم، اما اکنون با تغییر شرایط، وضعیت متفاوت شده است.»

در پاسخ به این سؤال که چگونه قادر به خواندن است، بیان داشت: «من از طریق Voice Over یا توضیح صوتی مطالعه می‌کنم، که یکی از قابلیت‌های موجود در تلفن‌های همراه مدرن است که تلفن معمولی لمسی را به دستگاهی کاملاً سازگار با افراد دارای معلولیت بینایی تبدیل می‌نماید. به عبارت دیگر، تلفن صرفاً با لمس و شنیدن عمل می‌کند. به عنوان مثال، هنگامی که پیام‌هایی دریافت می‌کنم، دستگاه آنها را قرائت می‌کند و همچنین زمانی که قصد پاسخگویی با پیامی را دارم، صفحه کلید را فعال می‌کنم و بر روی حروف فشار می‌آورم. در لمس نخست نام حرف ظاهر می‌شود و در لمس دوم نگاشته می‌شود.

این دستگاه دارای قابلیت‌های متعددی است که به من در نگارش و خواندن یاری می‌رساند.»