فریال: «زنان افغانستان بالاخره باعث شکست طالبان و هر نیروی ارتجاعی دیگر می‌گردند!»
با گذشت یکسال از بازگشت دوباره‌ی طالبان، زنان هنوز از حق کار و تحصیل محرومند، اما زنان معترض در طول این یک سال علیرغم فشار و دستگیری و زندان از پای ننشسته و خواهان حق و حقوق خویش هستند.
بهاران لهیب
کابل - متالمنع کار و تحصیل و حجاب اجباری در صدر لیست فرمانهای طالبان در سرتاسر افغانستان قرار دارد. در اعتراض به این فرمانهای قرون وسطایی گروه‌های خرد و بزرگ زنان و مردان آگاه در ولایت‌های مختلف به جاده ریختند.
طالبان با قساوت تمام به سرکوب این معترضان پرداختند که مشمول توهین و تحقیر و تهدید، ضرب و شتم، استفاده از گاز اشک‌آور و دنده برقی، زندان و شکنجه، قتل و ناپدیدکردن می‌شوند. طالبان با گرفتن تعهدنامه تلاش ورزیدند تا عده‌ای از زنان را خاموش کنند، اما این زنان نترس با کوچ به ولایت دیگر صدای اعتراض شان را خاموش نکردند و از سوی دیگر سرکوب این گروه شناعت‌پیشه ادامه یافت.
روزنامه «ایندیپندنت فارسی» در ۲۳ جدی/دی ۱۴۰۰ گزارش داد: «در روزهای هفتم و هشتم سپتامبر ۲۰۲۱، طالبان به راهپیمایی اعتراضی زنان در مزارشریف حمله کردند و بیش از ۷۰ تن از معترضان از جمله ۴۰ دختر معترض را با خود بردند. یک هفته پس از این ماجرا، اجساد هشت نفر از بازداشت‌شدگان در خیابان‌های این شهر پیدا شد. باقی دختران و پسران با تلاش‌های شبانه‌روزی خانواده‌هایشان پس از حدود ۴۵ روز آزاد شدند، اما از سرنوشت ۹ تن از دختران بازداشت‌شده هنوز هیچ اطلاعی در دست نیست.»
نشر این گزارش باعث گردید که بار دیگر زنان کابل به خیابان‌ها بیایند و این بار بیشتر از پیش سرکوب شده و شماری دستگیر شدند. تمنا زریاب پریانی یگانه زن معترضی که جریان دستگیری خود و سه خواهرش را از طریق رسانه‌های اجتماعی در انظار عمومی قرار داد. سپس پروانه ابراهیم‌خیل، مرسل عیار و زهرا حقپرست محمدی یکی پی دیگر دستگیر شدند و بار دیگر خیابان‌های کابل شاهد بلند‌کردن صدای زنان و سرکوب آنان توسط طالبان بودند. بعد از آن به تاریخ ۲۰ فبروری ۲۰۲۲ تعدادی زن معترض یکجا با اعضای خانواده شان از خانه‌ی امنی در کابل دستگیر شده و دو روز بعد طالبان فیلم اعترافات اجباری این زنان معترض دستگیرشده را به تاسی از رژیم آخوندی ایران به نشر رساندند تا هدف این معترضان را وارونه جلوه داده و همه‌چیز را بهانه‌ای برای پناهندگی در کشورهای غربی قلمداد کنند.
سپس این زنان با دادن تعهد خاموشی و پا در میانی نهادهایی آزاد شده و در کشورهایی در منطقه پناه‌گزین شدند.
در ۲۷ جولای ۲۰۲۲، برای اولین بار سازمان «عفو بین‌الملل» با نشر گزارشی سکوت این زنان را شکست.
در این گزارش آمده است که طالبان این زنان دستگیر شده را در ناحیه‌ی سینه و وسط پاها لت و کوب کردند تا آنان مطابق رسم و رواج‌های عقب‌مانده ابراز شرم کرده و قسمت‌های شکنجه‌شده بدن شان نشان داده نتوانند، همچنان برای تمکین آنان از عکس‌‌های اعضای خانواده استفاده می‌کردند.
«حالا زنان افغانستان به آگاهی سیاسی رسیده و هرگز این رژیم مستبد و ضد زن را قبول ندارند»
«خبرگزاری زن» در رابطه به این گزارش نشرشده با فریال پویا، عضو «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) مصاحبه‌ای انجام داده است.
فریال پویا می‌گوید: «دلیلی که زنان بعد از آزاد شدن خاموش بودند در گزارش سازمان عفو بین‌الملل به‌طور واضح آمده است که شکنجه شده‌اند. همچنان چندی پیش گزارش دیگری از مزار به نشر رسیده بود که زنان معترض دستگیر و اجساد تعدادی هم پس از سر‌به‌نیست شدن به شکل مرموز پیدا شدند. واضح است که این زنان به شرط سکوت آزاد شدند و از آنان تعهد گرفته شده که سکوت کرده و از وضعیت زندان و شکنجه شان چیزی را افشا نکنند.
زنانی که در پاکستان و ترکیه در خانه‌های امن زندگی می‌کنند هم از وضعیت خود مطمئن نیستند، زیرا در این کشورها بنیادگرایان حاکم‌اند، بخصوص پاکستان و سازمان جاسوسی آی‌اس‌آی که بر طالبان نفوذ زیاد دارد. این دختران می‌دانند که اگر کوچکترین افشاگری‌ای کنند، دولت این کشورها اینان را به طالبان تسلیم می‌کنند. همچنان خانواده‌های این دختران هنوز هم در افغانستان هستند و هنوز در تهدید بسر می‌برند. ممکن است که خانواده‌های شان زندان، شکنجه و حتا کشته شوند.»
فریال می‌افزاید: «دلیل عمده‌ی ترس طالبان از زنان افغان در این است که زنان افغان، زنان بیست سال پیش نیستند که در چهار دیواری خانه بند بودند، چادری در سرشان بود و هیچ رسانه‌ی اجتماعی وجود نداشت که از ظلم و استبداد طالبان گزارش بدهد. حالا زنان افغانستان به آگاهی سیاسی رسیده‌اند، تحصیل کرده و هرگز این رژیم مستبد و ضد زن را قبول ندارند. دیدیم در روزهای نخست حاکمیت طالبان همین زنان بودند که به جاده‌ها آمده و صدا بلند کردند. طالبان از انسجام و آگاهی زنان ترس دارند که در آن صورت شکست شان حتمی می‌شود.
در کنار این، زنان نفرت عمیق از طالبان دارند. اینان کار و وظایف خود را از دست داده‌اند؛ معاش خود را که عاید ناچیز شان بود، از دست داده‌اند. اطفال شان از ادامه‌ی تحصیل محروم شده‌اند و اعضای خانواده شان توسط طالبان کشته شده‌اند. بنابراین، زنان نفرت عمیق از طالبان دارند و هیچ نیروی نمی‌تواند مانع مبارزات شان شود.»
«زنان معترض نباید خاموش شده و به نحوی از انحا باید صدای شان را بلند کنند»
فریال در ادامه‌ی سخنان خود به زنان افغان و مبارز پیام دارد: «راوا به‌عنوان یگانه سازمان سیاسی مدافع زنان بر این باور است که با این اعتراض‌ها و مبارزات زنان به اهداف والای خویش می‌رسند و از این وضعیت اسفبار آزاد می‌شوند. زنان هرگز نباید ترس داشته و خاموش شوند. طالبان، این گروه قرون وسطایی و زن‌ستیز بیست سال پیش هم حاکم بود ولی بالاخره سقوط کردند، حالا هم حاکمیت شان پایه‌دار نیست. این زنان معترض نباید خاموش شده و به نحوی از انحا باید صدای شان را بلند کنند، چون اینان برای سایر زنان افغانستان مایه‌ی امید و الهام‌‌اند. ما باید با ادامه‌ی مبارزه‌ی خود به جهان نشان بدهیم که زنان افغان هرگز شکست‌خوردنی نیستند.»
فریال به مبارزه‌ی زنان امیدوار بوده و بدین عقیده است که سرانجام زنان‌اند که وضعیت افغانستان را تغییر می‌دهند. او می‌گوید که مبارزه «راوا» از چندین دهه بدینسو ادامه دارد و در دور اول حاکمیت طالبان یگانه سازمانی بوده که با قبول خطر به جان جنایت طالبان را مستند کرده و از طریق نشریه‌ی این سازمان یعنی «پیام زن» و سایت شان افشا نموده و به گوش جهانیان رسانده است.
نامبرده ابراز می‌دارد که امروز زنان معترض با الهام از شیوەی مبارزاتی «راوا» به جاده‌ها می‌آیند و سخنان‌اش را پایان می‌دهد: «در طول تاریخ دیده‌ایم که مبارزه‌ی زنان نتیجه داده و حتا ضدزن‌ترین رژیم‌ها را از پا درآورده است. می‌شود که مثال زنان کوبانی را داد که چگونه پوز داعش را به خاک مالیدند. زنان افغانستان بالاخره باعث شکست طالبان و هر نیروی ارتجاعی دیگر می‌گردند!»