پروانه کبریت

کابل - جنگ­ در افغانستان قربانیان زیاد و خاطرات تلخی از خود بجا گذاشته است، خانواده‌هایی را مجبور به فرار از منزل و زنانی را بی‌همسر کرده است، نان‌آوران را با خود برده و هر خانه را ماتم‌نشین ساخته است.

مریم، زن ۳۸ ساله‌ای که از یک و نیم سال بدینسو در مکان­­های مختلف شهر کابل گدایی کرده، از روزگار سیه‌اش چنین سخن می‌گوید.

 وی می‌گوید همسرش را که کراچی­رانی می‌کرد، در یک انفجار هولناک شهر کابل از دست داده است.

مریم در حالی که چشمانش پر از اشک بود و با بغض گلویش ادامه داد:"حیرانم که با شش فرزندم (پنج دختر و یک پسر) با این همه مشکلات چگونه زندگی کنم." می‌‌گوید بعد از مرگ همسرش فرزندانش را بخاطر نداشتن پول نتوانسته به مدرسه بفرستد و از ۱۰ صبح تا شب با پول ناچیزی که بدست می‌‌آورد فقط می‌‌تواند اندکی از مصارف خانه را تامین کند.

وی می‌‌گوید: تنها مسئله‌‌ایی که خواب را از چشمانم برده، سرنوشت نامعلوم من و فرزندانم می‌‌باشد.

زنان قربانی فرهنگ گدایی، نمایی دیگر از فرهنگ این کشور را نمایان می‌‌‌سازد. گدایی کردن توسط زنان از گذشته‌‌ها برایشان به ارث مانده است.

خاله بی‌بی زن ۵۰ ساله، که با فامیلش به علت جنگ در منطقه به یکی از کمپ­های شهر کابل (کمپ چهارراهی قمبر) پناه آورده است. وی این گدایی را رسم خویش دانسته و می‌گوید دختران‌‌شان از زمانی که بدنیا آمده‌اند با مادران‌شان در شهر و بازار گدایی می‌کنند. چون از کودکی این را آغاز می‌کنند برای آنها تبدیل به عادت شده است.

این زن با صدای لرزان که حس می‌شد نفرت در درونش ریشه کرده، گفت: "مردان ما بی‌غیرتند، کار نمی‌کنند. از صبح تا شب در خانه نشسته چرت می‌زنند، و ما زنان را مجبور به گدایی می‌کنند، به همین دلیل دیگر برای ما نیز عادی شده است."

این خانم مسن در ادامه گفت: اگر برای زنان کارگاه یا کاری وجود داشته باشد، می‌‌توانند آنجا کار کنند و پول بدست بیاورند. شاید اینطور از این فرهنگ پلید هم رهایی یابند.

در همین حال، اکثر ساکنان این کشور از بیکاری و ناامنی که این دو را علل اصلی فقر می‌دانند، ابراز نگرانی کرده و می‌گویند اگر دولت در سیاست و مدیریت خود تغییری بوجود نیاورد و یا مانع از وضع موجود نگردد، بر اثر فقر، تلفات زیاد خواهد پرداخت.

این در حالی‌‌ست که، محمد اشرف غنی رییس جمهور کشور ده ماه پیش (۱۹ جولای ۲۰۲۰) در یک نشست که اجرای برنامه توزیع کمک‌های دولتی تحت نام دسترخوان ملی، آمار فقر در کشور را ۹۰ درصد اعلام کرد. اما تاکنون از کمک‌های دولتی خبری نیست و برای کاهش فقر هیچ اقدامی صورت نگرفته است.